De comeback van XINK in de AB: een reünie doe je meteen goed of beter niet ★★★★☆
Weet ú waar het uitroepteken in de naam XINK gebleven is? Wij ook niet, maar mochten de Kempenaars er een zoeken: er staat er een aan het eind van deze intro over hun eerste reünieconcert in de AB. Topshow!
Dat XINK bij zijn comeback vier keer de grote zaal vult, is een prestatie die de meeste Belgische groepen slechts in hun allernatste dromen nadoen. Zanger Jonas Meukens zei op het podium dat hij tevreden was geweest met één keer de kleinere Club op de eerste verdieping. Als hij dat meende, kent hij zijn eigen marktwaarde niet in deze hoogdagen van het nostalgisch kapitalisme. Friends is een industrie, W817 kreeg een film en met wat Gert Verhulst al heeft verdiend aan zijn volwassen K3-jurkjes en Throwback Thursdays in het Sportpladijs koop je liters limonade en honderd kilo chocolade om aan iedereen uit te delen. Op die feestjes zong Jonas Meukens al eens solo ‘De vriendschapsband’, maar de rest van de band hield de boot af. Nuchter, zoals Kempenzonen zijn. Een reünie doe je meteen goed of beter niet.
In de AB keek je naar een band die zich geen verkleinwoorden meer liet aansmeren. Openers ‘De andere kant’ en ‘Give Us the Future’ klonken muzikaal gerijpt, maar waren niets van hun oprechte naïviteit kwijt. “Give us a future / we sing this song / to save our planet / together we’re strong”: dat is geen Shakespeare, maar het is wel echt. Jonas Meukens klinkt nog steeds als Marco Roelofs van de Heideroosjes op Kempense retraite, omarmde de teksten uit zijn tienerjaren als oude vrienden en zoals hij daar stond, met zijn ogen die blonken als de sticker van de juf in je schoolagenda, wás hij weer een dertienjarige die zijn spruiten niet lustte.
De infantiele razernij van ‘De bejaardenbond’ en ‘Weg met die viool’ bleef in 2003, het minder bekende maar betere ‘Do You Know I Need You’ mocht wel op de setlist. Wie naar aanknopingspunten zocht, vond die niet bij Tonya of Thor, maar bij PUP, High Hi en Crackups, de snoeiharde band van XINK-gitarist Thomas Valkiers en -drummer Niels Meukens waar iedere gitaarminnende Vlaming de volledige discografie van zou bezitten. Zeker ‘It’s My Own Life’ zou niet misstaan in hun set.
Voor elke brok nijdige punk was er een streep goede pop. “Het volgende nummer is momenteel de nummer één in De afrekening”, zei Meukens niet heel bescheiden over ‘Misschien’. Voorlopig hun enige nieuwe song, maar laat Meukens er zo nog tien schrijven en XINK kan als rock-’n-rollband in het Nederlands naast De Mens staan. Goed voor al uw stadsfestivals, te beginnen met Gladiolen deze zomer.
De man die het vroegste werk van De Mens producete, wijlen Paul Despiegelaere, zat trouwens ook achter de knoppen bij de eerste twee platen van XINK. In de AB werd hij bedankt als “de man die ons alles had geleerd”.
En dan moest ‘De vriendschapsband’ nog komen: een paar tonen lager dan in 2003, verder met geen koevoet kapot te krijgen. Met die tekst kan u lachen, maar ik raad het u niet aan: terwijl u dit leest, liggen er jonge acteurs te huilen op de vloer van onze conservatoria omdat ze in zichzelf op zoek zijn naar de ongespeelde spontaniteit van de dertienjarige Jonas Meukens. “De band gaat nooit stuk / al heb je een ongeluk”, en dat maal tweeduizend maal vier: dan heb je in het leven van velen iets goeds gedaan.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
