Matthijs Verhanneman kan met Roeselare 8ste keer Beker van België winnen en zijn 23ste (!) trofee op zak steken: «Heel Europa kijkt naar het Sportpaleis»

Zondagnamiddag zullen Vince (9), Quinn en Jayda (6), zoontje en tweelingdochtertjes van Matthijs Verhanneman en Yana De Leeuw (spelverdeelster bij Oostende en straks aan de pass bij de nieuwe fusieploeg Bevo Roeselare, red.) de felste supporters in de blauwe supportersmuur vocaal gegarandeerd overstijgen. Aan de andere kant van de tribune zullen (familie)vrienden van Verhanneman zich in de groene supportersschare van Menen mengen. De roots van de ploegkapitein van Roeselare liggen immers in Menen. «Geboren, gewoond en er de jeugdreeksen doorgemaakt», knikt Matthijs Verhanneman. «Nadien verhuisd naar de volleybalschool in Vilvoorde, waarna Julien Van de Vyver (die er toen trainer was, red.) mij meenam naar Waasland Kruibeke, toen actief in de hoogste klasse. Ik was 16 jaar. Bij Menen heb ik enkel in de B-ploeg gespeeld, ik mocht meetrainen met de A-ploeg en zat er 5-6 matchen op de bank. Tot de lokroep van Roeselare kwam.»

Verhanneman begon dit seizoen aan zijn vijftiende campagne bij Knack Roeselare. Daarmee overstijgt hij het record van dat andere clubmonument Walter Engelen (14 jaar in dienst). «Zot hé. En ook heel speciaal voor mij. Walter Engelen heb ik in mijn jeugd heel bewust meegemaakt, hij was zowat een idool, zeker in België. Wout Wijsmans was internationaal dé ster. Ik heb het altijd jammer gevonden dat we in die tijd zijn prestaties amper hebben kunnen volgen. Nu kan dat allemaal via livestreams.»

Verhanneman heeft zelf kunnen proeven van de Italiaanse competitie. In 2010 maakte hij met Roeselare in de play-offs van de Champions League zo’n geweldige indruk tegen Trentino, dat een initieel contract volgde. De overstap naar de Italiaanse competitie maakte Verhanneman pas het jaar daarop, waarbij hij door Trentino geplaatst werd bij Ravenna. «Sportief was dat een moeilijk jaar», herinnert Verhanneman zich nog. «De ploeg was iets te zwak voor A1 en het contact met de coach verliep niet lekker. Ravenna eindigde toen als 9de. Het seizoen daarop, bij Molfetta in A2, was fantastisch. De clubs mochten maar twee buitenlanders opstellen, de Nederlander Kay van Dijk en ikzelf. We startten niet als favoriet, maar wonnen verrassend de titelfinale tegen Padova en promoveerden naar de topklasse. Een geweldige periode.»

«Italianen uit het zuiden zijn vurig en passioneel. Als je verloor, was je de slechtste van de wereld, maar bij winst werd je aanbeden. Onvergetelijk. Ik kon gerust blijven, maar had zelf aangegeven dat ik wou terugkeren naar België. Yana was zwanger. Terug naar Roeselare. Nog één keer heb ik nadien dicht bij een buitenlandse transfer gestaan, zo’n zes jaar geleden, ik kon naar Polen. Roeselare heeft me toen op het laatste nippertje kunnen overtuigen om toch te blijven. En nu ben ik hier aan mijn 15de seizoen bezig. Ik ben hier graag, ik word geapprecieerd en krijg veel voldoening terug.»

Zondag is de 20ste bekerfinale voor Roeselare, het won er intussen 14. Matthijs Verhanneman pronkt vandaag met 22 trofeeën (8x kampioen, 7x beker, 7x Supercup) naast de individuele prijs van Speler van het Jaar in 2019. Dat het hem nog iets doet, zo’n bekerfinale in het Sportpaleis. «De feestjes achteraf worden minder intensief, maar het toeleven naar de finale, die wedstrijd spelen en dan dat laatste punt… Je werkt daar zo naartoe en dan de ontlading. Dat blijft kicken. Zo’n finale in het Sportpaleis blijft uniek. Heel Europa kijkt. De Canadees Daniel van Doorn koos indertijd (2019, red.) net om die reden voor een transfer naar Roeselare. Ook in Frankrijk kijken ze met grote ogen naar het evenement in het Sportpaleis. Meer dan 10.000 toeschouwers voor een volleybalmatch, dat is uniek.»

Uit zijn zeven bekeroverwinningen blijven er twee heel apart in de herinnering. «In 2014 startten we als favoriet in de Lotto Arena tegen Antwerpen, we pakten een matchbal, maar verloren de beslissende vijfde set met 28-26. In 2018 domineerde Maaseik het seizoen. We wonnen tegen hen welgeteld één wedstrijd, de bekerfinale (3-1). Ik besef meer en meer dat zo’n bekerfinale winnen in het Sportpaleis iets extra is. Bij het ouder worden, sta je er meer bij stil. Ik ga geen tien finales meer spelen, denk ik…» (lacht)

Wat het zondag tegen Menen moet worden, daarover is Verhanneman duidelijk. «We gaan het niet cadeau krijgen. De jongste 3-2 in Roeselare heeft Menen het geloof gegeven dat het kan. Dat is negatief voor ons. Anderzijds zullen wij wakker zijn, we weten dat we top moeten zijn. Het zal ons scherper zetten, dat we niet laks aan de finale mogen beginnen, met het idee ‘het zal wel loslopen’. Met die 3-2 heeft Menen ons die avond verrast, dat zeker. We denderden door de eerste helft van het seizoen, bliezen iedereen weg. De verwachtingen zijn dan ook groot. En plots wordt het wat moeilijker en voelde ik dat we op een bepaald moment een beetje tegen onszelf aan het spelen waren. Het is een les: we moeten gewoon nederig blijven en de best mogelijke wedstrijd spelen. Niet beginnen met de idee van we gaan ze hier wegblazen, want zoiets kan snel omslaan.»

«Ik heb echt het gevoel, zeker na die twee Europese topmatchen tegen Maaseik, dat we weer opgeladen zijn. Beide matchen tegen Maaseik waren van heel hoog niveau. Nipte setstanden, winst en verlies in ‘money time’. De frisheid die wat weg was terugvinden, dát wordt de grootste uitdaging. In maart spelen we acht wedstrijden, zes superbelangrijke PO-matchen en tussendoor de dubbele confrontatie met Piacenza in de halve finales van de CEV Cup. Dan weet je dat het fysiek een uitputtingsslag zal worden. Drie dagen na de return in Piacenza (15/3) moeten we naar Maaseik voor de Champions Play-Off. Maaseik, dat intussen ook vertrouwen getankt heeft. Dat zal niet evident worden. We zullen niet iedereen wegblazen zoals in het eerste deel van de competitie. We moeten realistisch zijn, het wordt nog een heel zware strijd. De keerzijde van Europees succes, maar dat nemen we er graag bij.»

De hechte groep van jongens die al lang samenspelen is aan het uitdunnen bij Roeselare: Tuerlinckx weg, Van Hirtum, Dejonckheere,… Blijven over: Verhanneman (34), Coolman (33), D’Hulst (31). «Wat ons typeert, is die winnersmentaliteit. We willen het telkens opnieuw bewijzen. Het feit dat we nog altijd goed meedraaien, is het grootste bewijs dat de motivatie er is om ons te blijven bewijzen en verzorgen. Fysiek voel ik wel dat ik niet hetzelfde kan doen als zeven jaar geleden. Anderzijds kan ik veel compenseren met mijn ervaring. Ik heb geen trainer meer nodig om te zeggen nu moet je dat doen. Je weet na al die jaren wat je lichaam nodig heeft om fysiek top te zijn.»

Of Verhanneman nog ambities koestert bij de nationale ploeg? «Ik heb nooit gezegd dat ik niet meer mee doe. Ik heb bondscoach Zanini vorig jaar laten weten: ‘ik voel dat ik niet meer in staat ben om heel dat programma af te werken. Ik zou geen meerwaarde zijn, want ik zou het niet volhouden. Ik heb hem ook gezegd, als je mij nodig hebt, bel mij. Op mijn positie staan jongens klaar, gasten met talent: Mathijs Desmet, Seppe Rotty komt er nu aan… Ik heb zoiets van: ‘werk met die jongens’. Gebeurt er iets – blessures of zo –, dan kan hij mij altijd bellen. Het is aan de nieuwe generatie, maar het is niet dat ik de deur dichttrek.»

De vaderfiguur in zijn huidige rol als ploegkapitein bezorgt Verhanneman warme gevoelens. «Ik haal daar inderdaad veel voldoening uit», straalt hij. «Jong talent helpen. Zo had ik ook een heel goeie band met Mathijs Desmet (23). Die begreep dat ik hem bijstuurde om hem beter te maken. Als je die speler dan ziet groeien, doorbreken en stappen zetten in de Italiaanse competitie, dat geeft voldoening. Vandaag is dat eenzelfde verhaal met Seppe Rotty en Simon Plaskie. Ook de stappen die Tammearu (21) heeft gezet… Dat is knap. (Tammearu viel woensdag op training uit met een blessure en is out voor de bekerfinale, red.). Ook onze buitenlanders maken Roeselare vandaag zo sterk. Tammearu, Fasteland, Leite, Ahyi en Koukartsev, onze Argentijnse hoofdaanvaller. Zo’n diamant ga je niet elk jaar vinden. Het zal moeilijk worden om hem te houden, maar ik hoor dat de club alles zal proberen.»

Wat na een slopende carrière? Verhanneman: «Tot mijn 26ste heb ik altijd gedacht: carrière gedaan en ik verdwijn uit het volleybal. Maar vandaag denk ik daar anders over. Ik heb al die jaren zo’n ervaring opgebouwd, het zou jammer zijn om daar niets mee te doen. Mijn zoontje volleybalt ook, ik geef training aan die kinderen. Het kriebelt om daarin toch verder te gaan. Aan de andere kant hou ik alles open wat de toekomst betreft. Ik ben nu op het einde van mijn studies rechtspraktijk waar ik alleen nog stage moet lopen, wat een beetje moeilijk is om in te plannen. Ik kan ook nog een andere richting uit, maar … Ik heb toch wel het gevoel dat ik iets in het volleybal wil blijven doen. Trainer worden, het zou zo kunnen. Máár ik houd de wijze raad van ex-ploegmaats in gedachten: ‘Probeer zo lang als kan op het terrein te staan als speler, want dat blijft toch het schoonste’.»

Voor de eerste keer na 20 bekerfinales voorziet Roeselare zondag na de wedstrijd een ‘bekerfeestje’ samen met de supporters in de eigen Tomabelhal in Roeselare. «Hopelijk om te vieren», kruist Verhanneman beide vingers. «De euforie in het Sportpaleis is weliswaar fantastisch, maar we willen dat moment later op de avond doortrekken samen met de supporters. Winst of verlies, ook Menen plant een feestje in zijn sporthal.»