RECENSIE. Het einde van een tijdperk: zo nam Panic! At The Disco na 18 jaar afscheid van de Belgische fans

Zo zat als een patat of gewoon een beetje zot in de kop? Met Panic! At The Disco weet je het nooit, en net dat maakt het zo amusant. Pintje in de hand, stuiterend als een pingpongbal. Eén ding is zeker: niemand in het Sportpaleis amuseerde zich beter dan Brendon Urie, de frontman die na 18 jaar afzwaait, en momenteel de wereld rond trekt om afscheid te nemen van zijn trouwe fans.

En die zijn er. In alle vormen en maten. De met kohl besmeurde tieners van weleer keren terug als dertigers en veertigers met eerder doorsnee looks. De jonge garde is ook van de partij, dankzij enkele grote radiohits van de laatste jaren, zoals ‘High Hopes’ en ‘ME’. Allemaal komen ze voor één ding: een avondje meekelen met het vertrouwde repertoire.

Hoewel de band - als we ze nog zo mogen noemen, met enkel Urie die uit de originele formatie resteert - er normaal niet voor terugdeinst om hun golden oldies van onder het stof te halen, was dat gisterenavond niet het geval.

Toen Brendon zijn alom geprezen keel openzette, weerklonken daadwerkelijk alle nummers van zijn laatste album, ‘Viva Las Vengeance’. En laat dat nu toevallig de slechtst ontvangen plaat zijn die Panic! ooit heeft uitgebracht. Als een man die iets te bewijzen had, toonde Urie keer op keer dat de nummers in kwestie wel degelijk wérken - zo lang ze live op een podium, met begeleiding van een klassieke band, door hém persoonlijk worden gebracht. Een arsenaal aan theatrale ballades. Perfect voor Brendons grote stembereik én unieke vorm van showmanship. En helaas stuk voor stuk relatief onbekend bij het grootste deel van de meute.

Wanneer de zanger dan ook nog eens beslist om het zeemzoete ‘All By Yourself’ in te zetten, zakken zelfs de grootste superfans in elkaar. Denk aan een plaat a la ‘Angels’ van Robbie Williams: prachtig, maar zeer slecht voor sfeerbeheer. Op feestjes doorgaans dé hint van de dj dat het tijd is om naar huis te gaan. Ongetwijfeld had menig toeschouwer dit graag geweten voor ze zich toelegden op een staanplaats. De menigte wordt stiller, en de collectieve onderliggende gedachte steeds luider: “Als je niet snel ‘I Write Sins Not Tragedies’ gaat spelen, sleuren we je van dat podium af.”

Gelukkig was dit alles gesandwicht tussen een kleine, maar zorgvuldige selectie van zijn grootste hits. Zoals men de pilletjes van een wantrouwige puppy verstopt in een rolletje ham. Niet helemaal wat de luisteraar verwacht had, maar de bittere nasmaak wordt snel doorgespoeld met wat lekkers. Urie weet perfect wat hij aan het doen is - zijn eigen goesting, zoals we het van hem gewoon zijn - en wanneer hij dan eindelijk die monsterhit uit 2005 op het publiek afvuurt, is de opluchting in de zaal groot. De ontlading is navenant. De slapende menigte wordt in een fractie van een seconde weer een woeste zee van dansen, springen en meebrullen: het gaat er na 18 jaar nog steeds met de paplepel in. “Dankjewel dat jullie hier na al die tijd nog zijn”, klinkt het, gemengd met een lichte aanval van de slappe lach. “Ik hoor dat hier vooral fans van het eerste uur zijn, en ik had het niet kunnen doen zonder jullie.”

Nog een paar publieksfavorieten als ‘Nine In The Afternoon’, ‘Death of a Bachelor’ en ‘Victorious’ achterna, en het adrenalineshot was compleet.

Een afscheid met flair, op zijn eigen termen. Met weinig fan service, maar veel kwaliteit. Toeschouwers die achteraf gezien denken dat dat laatste album toch zijn charmes had, en dat de nummers gebracht werden met zo’n charisma en rock ’n roll-gehalte dat Elvis even uit de dood leek opgestaan, zijn eraan voor de moeite. Panic! At The Disco has left the building.

PORTRET. Geliefd én gehaat: controversiële dj Skrillex is na jarenlange stilte terug met nieuwe muziek

RECENSIE. De hits. De moves. De stem. Lizzo tovert Sportpaleis om in tempel vol zelfliefde

RECENSIE. Breekbaar, grofgebekt en met de nodige zelfspot: Lewis Capaldi lijmt 18.000 gebroken harten in het Sportpaleis