"Vijf kinderen. Jawel, op een marktje. Eéntje in een draagdoek, vier kinderen die aan het rondlopen waren. Acht lopende voetjes. Wij passeerden je cocktailbar om daarachter op het stadsbankje te zitten. We konden daar kijken over de zee", schrijft Sofie op haar blog 'Our Happily Ever After'. Het bankje lag net achter een chique terras, waar ze met al hun kinderen niet durfden gaan zitten. Bovendien hadden beide ouders hun handen vol frieten, cola en pannenkoeken voor de kinderen. Eénmaal ze was gaan zitten, nam ze een slokje van het blikje cola, haar man deed hetzelfde met het andere blikje.

"Daar kwam de crisis. De cola was voor onze oudste zoon alleen", schrijft Sofie. "Nu waren de twee blikjes al open en was er uit alle twee een slok cola verdwenen. De crisis kwam. Hij was luid en wild en voor geen enkele rede vatbaar".

"Bedankt om ons niet te veroordelen"

"Ik weet niet wie er allemaal stond te kijken rond ons. Ik weet niet wat iedereen dacht. Je kan het niet van hem aflezen dat hij autisme heeft. Zo’n crisis, een jongetje dat aan het schoppen en het tieren is. Een jongetje dat niet luistert. Een gezin met vijf kinderen. De mama met baby op de buik moet de oudste jongen in bedwang houden. Hoe moet dat eruit gezien hebben?".

En wat deed de ober van de cocktailbar? "Jij kwam naast mij staan en zei heel beleefd, gemeend en zonder veroordeling: “Als het nodig is, als ik ergens mee kan helpen, dan vraag je het maar.” Je lieve vrouwelijk collega deelde zelfs met vreugde van die glinsterstokjes uit aan onze kinderen. Zelfs toen ze hebberig waren en er elk twee wilden, was dat geen probleem. Zo van die glinsterpalmboompjes voor in cocktails. De kinderen vonden ze prachtig. Ook onze oudste zoon kreeg er, twee stuks. Ook hij was er super blij mee".

"Bedankt om ons niet te veroordelen of ons weg te kijken. Bedankt. Als we ooit nog eens bij je cocktailbar op de avondmarkt in Oostende verzeild raken. Dan bestel ik mij een cocktail, met een glinsterpalmboompje erin".