“Ja, ik denk dat heel veel van die jongeren bang waren om iets te vertellen, uit angst voor represailles of zo”, vertelt Maurice Vanoevelen, oud-burgemeester van Houthalen-Helchteren, in deel 3 van ‘Dood in het Jeugdhuis’. “Ik kan mij immers niet voorstellen dat niemand perfect gezien heeft wat daar gebeurd is. Daar moeten mensen heel dicht bij gestaan hebben. ‘t Was wel donker, maar toch... Trouwens, ook de daders zelf hebben nooit toegegeven wie de dodelijke messteek heeft toegebracht. Ze hebben elkaar niet verraden, zal ik maar zeggen. Dat wijst volgens mij duidelijk op een soort omerta die zéker bij die gasten leefde, maar ook bij mensen die daar aanwezig waren en die de feiten gezien moeten hebben.”

“Baksteen door de ruit”

Volgens Maurice Vanoevelen is het dus best mogelijk dat bepaalde ooggetuigen bewust hebben gezwegen. Want de spanningen in en rond Meulenberg bereiken in de jaren 90 een hoogtepunt. “Het was springvloed, en wij hadden dat niet onder controle. Als er een politiecombi in Meulenberg patrouilleerde, dan kregen de agenten een baksteen door hun ruit gegooid. Wij waren niet uitgerust om die problemen aan te pakken, wij hadden de middelen niet om in te grijpen. Sinds de grote politiefusie wel: vandaag kan de politie met een overvalwagen naar Meulenberg rijden, met daarin zeven tot de tanden gewapende manschappen. Tja, da’s wel iets heel anders dan twee wijkagenten die destijds een pak slaag riskeerden als ze zich daar lieten zien.”