“De laatste maanden van het leven van Kaylea Titford moeten afschuwelijk zijn geweest”, sprak openbare aanklager Caroline Rees op het proces in Swansea. Woorden die niet overdreven lijken. Hoe meer details er naar buiten kwamen over de laatste levensmaanden van Kaylea, hoe gruwelijker het verhaal werd.

Te midden van de covidlockdown, in oktober 2020, werd Kaylea dood aangetroffen in haar ernstig vervuilde bed. Het meisje was geboren met een waterhoofd en had ook een spina bifida, een aandoening waarbij de ruggenwervels niet goed gesloten zijn bij de geboorte. Ze was weinig mobiel en zat in een rolstoel.

Tot voor corona wereldwijd uitbrak, werd Kaylea beschreven als “een sterk onafhankelijk en een lief, spraakzaam meisje”, maar toen ze plots thuis moest blijven, werd ze aan haar lot overgelaten. Ondanks haar ernstige handicap zag ze de laatste negen maanden voor haar dood geen enkele dokter meer.

Morbide obesitas

Haar ouders, Alun Titford en Sarah Lloyd-Jones, die buiten Kaylea nog vijf andere kinderen hebben, keken nog amper naar haar om. Eten kreeg ze wel nog, maar iets gezonds zat er niet meer bij. In de drie maanden voor haar dood gaven Titford en Lloyd-Jones meer dan duizend pond uit aan afhaalmaaltijden. Met alle gevolgen van dien: op erg korte tijd kwam Kaylea enorm veel bij. Het meisje van zo’n 145 cm groot, woog liefst 146 kilo toen ze stierf. Haar BMI van 70 overschreed ruimschoots de grens van morbide obesitas.

Ze werd maandenlang niet uit bed gehaald. “Eten, slapen, haar gevoeg doen… Alles moest ze in haar bed doen”, aldus aanklager Rees. Een aantal berichten van Kaylea naar haar mama waarin ze vraagt om hulp bij incontinentie-problemen bevestigen die woorden. “Kan je even komen kijken of ik in mijn broek heb gedaan want het stinkt hier”, stond er in één van de berichten. “FFS”, was het antwoord van de moeder. Een afkorting voor ‘for fuck’s sake’. In een ander bericht kloeg Kaylea over de vliegen die boven haar hoofd cirkelden. “Ze vinden je leuk, lol”, antwoordde haar mama.

Ongedierte

Toen een van haar broertjes plots zag dat Kaylea niet meer leefde, werd de politie erbij gehaald. Volgens getuigenissen van hulpverleners die als eerste ter plekke waren, was de stank in de kamer niet te harden. Het bed was vochtig en vuil, haar lichaam zat onder de maden en de kamer was gevuld met ongedierte. Volgens de autopsie overleed ze uiteindelijk aan infecties en ontstekingen ten gevolge van haar zwaarlijvigheid.

“Dit was een afschuwelijke zaak. Een geval van aanhoudende verwaarlozing, leidend tot de dood van een kwetsbaar, bedlegerig kind door toedoen van haar eigen ouders”, concludeerde de rechter woensdag. Hij verklaarde dat zowel de vader als de moeder schuldig zijn aan “doodslag wegens ernstige nalatigheid”. Alun Titford is veroordeeld tot een celstraf van 7 jaar en 6 maanden, Sarah Lloyd-Jones moet 6 jaar naar de gevangenis.

Schulderkenning

De advocaat van Lloyd-James hoopte dat het schuldinzicht van zijn cliënte tot strafvermindering kon leiden. “Ze heeft een openbaring gehad die ervoor gezorgd heeft dat ze schuldig pleit. Ze accepteert dat ze haar dochter een zorgplicht verschuldigd was, en dat ze die plicht heeft geschonden door niet voldoende zorg te dragen voor haar gezondheids- en welzijnsbehoeften.” Hij voegde eraan toe dat de moeder voor de coronacrisis wel degelijk haar best deed, maar dat ze ten onder is gegaan aan de druk van de lockdown.

Ook de vader erkende schuld, maar zijn advocaat hoopte dat de rechter rekening zou houden met verzachtende omstandigheden: “Voor de lockdown waren het goede ouders.” Volgens de advocaat leed Alun Titford aan depressies en sukkelde hij met drugsverslavingen. “Hij had geen enkel vertrouwen en was volledig afhankelijk van anderen.”

De rechter oordeelde echter dat de ouders proactiever hadden moeten zijn en om hulp hadden moeten vragen. “Beide ouders zijn even verantwoordelijk en dus ook even schuldig”, besloot hij.