“Laat Willem maar het woord voeren, hij kan dat beter”, zegt Tijs. Zelf is hij geen landbouwerszoon, maar wel iemand met een grote affiniteit met de sector. Hij leert voor hoefsmid en werkt met trekpaarden. Tijs bestuurt de tractor vandaag.

“Ik werk in de Emiliushoeve maar ben ook nog actief bij een melkveehouder in Vlimmeren”, vertelt Willem. “Via mijn vava heb ik de schoonheid van de boerenstiel leren kennen. Mijn grootste droom was om zijn boerderij over te nemen, maar door omstandigheden is dat niet gelukt. Ik vind het een gruwelijke gedachte dat de mensen die die kans wel krijgen, door een politieke beslissing hun toekomst wordt ontnomen”, vertelt Willem, hoog zittend in een blauwe New Holland, met rode boerensjaal aan de spiegel. Als een volleerde woordvoerder stond hij alle nationale pers te woord.

Jef De Schutter en zijn zus Leen met haar man Nick van melkveebedrijf/ijshoeve De Hoeve in Pulle waren er ook. Hun kindjes kwamen met enorme boerenzakdoeken als vlaggen de karavaan toezwaaien. “We vinden ze nog wat klein om mee naar Brussel te nemen, je weet nooit of er iets kan gebeuren”, zegt Leen. “Maar we vonden het belangrijk genoeg om ze even thuis te houden van school. Dit gaat ook over hun toekomst.”

Op 10 februari kregen ze de kans om minister Demir te spreken aan de voetbalkantine in Zandhoven waar ze kwam speechen tijdens een N-VA-Valentijnsdrink. “Het is goed dat we onze zeg hebben kunnen doen”, zegt Leen. “Demir luisterde wel. Maar ik denk niet dat het effect heeft gehad wat wij vertelden. Het lijkt allemaal al vastgebeiteld te zitten in haar hoofd.” Ook de ijshoeve wordt geraakt door de stikstofplannen, want door de aanwezigheid van het Binnenbos in de buurt zijn er geen uitbreidingsmogelijkheden meer.

De boomlange Stef Van den Brande (24) uit Pulderbos stond met zijn collega’s uit Zoersel te praten. “Mijn vader kan in principe dit jaar met pensioen. Hij heeft een bedrijf met 120 melkkoeien. Ik heb nu een fatsoendelijke leeftijd ervoor, maar ik weet nog niet of ik het bedrijf ga overnemen”, zegt Stef.

Hij werkte een half jaar met een studentenvisum van de universiteit van Ohio op een melkveebedrijf in de staat Indiana in de Verenigde Staten, waar de landbouwbedrijven veel groter zijn. Om eens te zien of hij daar eventueel een toekomst als boer kan uitbouwen. “Maar ik miste het sociaal leven hier.”

An Boen had haar hondjes een boerensjaal aangedaan om de landbouwers succes te wensen. “Mijn grootvader was boer, zoals bij zo veel mensen. Ik steun die boeren, want ze hebben gelijk, ze zorgen voor ons eten.”

Uiteindelijk verliep de passage van de proteststoet verrassend vlot. Sommige protestborden waren wat cassant, zoals “Demir = genocide”, maar de sfeer was niet bits.