Club-bestuur ziet paniek als slechte raadgever: geplaagde Scott Parker reist gewoon mee naar Portugal

Lissabon is de stad van ‘Fado’.

Zang gekoppeld aan een gitaar, melancholie aan melodie.

Met vaak ‘het onafwendbare lot’ als centraal thema. De dingen die je niet meer kan veranderen.

De 3-0-nederlaag op het veld van Oostende is zwaar aangekomen bij Club. Niemand die zo’n wanprestatie zag aankomen. De fans niet, de coach niet, het bestuur niet. Toen de spelers zaterdag het Belfius Basecamp binnen reden, stonden de gezichten veelal op onweer.

Parker zat dan al in zijn bureau. En de Engelsman zou later ook gewoon de training leiden. Dat hij niet ontslagen werd na zijn twaalf op dertig geeft aan dat het intern een moeilijke evenwichtsoefening is.

Men dacht dat de ploeg eindelijk vertrokken was na de zege tegen AA Gent - ook al speelden de Buffalo’s niet op hun gebruikelijke niveau. Die overwinning had voor een boost moeten zorgen. Het tegendeel was waar.

In Brugge zien ze de blamage aan de kust als een gedeelde verantwoordelijkheid van de trainer en de spelers.

En - zo redeneren ze bij blauw-zwart - een nieuwe trainerswissel biedt geen enkele garantie op beterschap. Dat bewijst het recente verleden.

Er zijn bovendien weinig valabele alternatieven voor Parker.

Lees: welke trainer kan of wil op dit moment instappen bij een topclub in crisis? Op de binnenlandse markt is er niemand vrij.

Een nieuwe buitenlander zou dan weer aanzien worden als een gok. Of het zou Alfred Schreuder moeten zijn. Hij kent de competitie, kent de spelers en de club, maakte Club vorig seizoen nog kampioen. Schreuder staat open voor een nieuwe uitdaging - hij zag een deal met Leeds op het laatste moment afspringen. Maar goed, voorlopig is het allemaal niet aan de orde. Er zijn te veel zaken die dan op een te korte termijn moeten geregeld worden. Een ontslagregeling, nieuwe onderhandelingen,...

Het Brugse bestuur staat erom bekend om zelden over één nacht ijs te gaan om beslissingen te pakken. Zij zien paniek als een slechte raadgever.

Parker krijgt dus de kans om te tonen dat hij zijn spelers kan triggeren. Dat hij er één geheel van kan maken. Iets waar hij in zijn korte periode als Club-trainer te weinig in geslaagd in.

Bijna een maand geleden zei de Engelsman: “Mijn schrik om te falen drijft mij vooruit. De angst om niet succesvol te zijn. De schrik om te verliezen. Dat speelt constant in mijn achterhoofd.”

Om er aan toe te voegen. “Ik wil een team dat zich focust op zichzelf — single minded. De koude, berekende moordenaar die resultaten haalt. Ik weet dat mijn inzet en filosofie me al succes hebben gebracht.”

In Brugge is dat tot op de dag van vandaag nog niet gebeurd. Integendeel.

Als Club morgen het vliegtuig opstapt in Oostende doet het dat met een ploeg vol twijfels en zonder vertrouwen. Met een coach die het zelf ook niet meer lijkt te weten. Hij wordt er stilaan moedeloos van aan zijn lichaamstaal te zien. De wedstrijd tegen Benfica is een (weliswaar leuk) verplicht nummer voor de Bruggelingen. In het Estádio da Luz neemt Club afscheid van een historische Champions League-campagne.

Bijna niemand die gelooft in een stunt na de prestatie van vrijdag tegen Oostende.

Blauw-zwart landt morgen in de vroege namiddag in Lissabon.

Stad van ‘Fado’. Met het onafwendbare lot vaak als centraal thema.

Drie woorden die van toepassing zijn op een trainer onder druk.