‘Waar is Elke Wevers?’: true-crimereeks probeert klaarheid te scheppen in 12 jaar oude verdwijningszaak

‘Johan, het gaat me vandaag niet af, ik ga terug, rij maar door.” Het is donderdagochtend 9 december 2010, 7.38 uur ’s morgens. Het sms’sje is het laatste teken van leven van de dan 32-jarige Elke Wevers uit Neeroeteren. Johan is haar collega in een ziekenhuis in Maaseik, waar zij werkte als directiesecretaresse. Hij zou haar oppikken in het centrum van Neeroeteren, en rijdt dus verder.

Een hele donderdag gaat voorbij. Het voorlaatste teken van leven is een beeldfragment op de bewakingscamera van een winkel in de Ophovenstraat in Neeroeteren waar Elke om 7.29 uur voorbij is gewandeld.

“In de verkeerde richting”, becommentarieert vader René Wevers het beeld jaren later, aan de keukentafel in Opoeteren. “Dat was niet de richting waar Elke naartoe moest om Johan te treffen. Er waren nog andere winkels met camera’s die Elke moeten hebben gefilmd, maar de politie heeft veel te lang getalmd met die op te vragen. Toen men daar eindelijk aan toekwam, waren de beelden al overschreven.”

Frans kasteel

Boven de voordeur van de witte bungalow hangt een meerkleurig spandoek met een close-­up van de dochter des huizes, en een slogan: “Elke is vermoord! Ze willen het niet oplossen. Justitie schaam u!”

De ouders hebben ook Jef Vermassen ingehuurd als advocaat. Misschien eerder om hun noodkreet kracht bij te zetten. “Na ons is er niemand meer”, zegt René Wevers op een bepaald moment. “Ons huis gaat dus op een dag eigendom worden van de Belgische staat. Ik denk dat ik het nog liever in brand steek dan dat te laten gebeuren. Echt, ik meen het.”

Op de keukentafel ligt het rapport van de Nederlandse detective Ben Zuidema uitgespreid. Hij is in 2017 door de ouders ingehuurd. De detective heeft ontdekt dat een huurder in het appartementencomplex waar Elke en haar vriend wonen, loodgieter D.J., al jaren wrokkig is tegenover “alle vrouwen”. Omdat zijn eerste liefje hem ooit zou hebben bedrogen. Hij zou daar obsessief van zijn geworden. D.J. zou al sinds de vroege jaren 1990 verliefd zijn op Elke, er zou heel kort een relatie zijn geweest, waarna zij hem zou hebben gedumpt. Zuidema schermt in zijn rapport met een teruggevonden briefje dat Elke Wevers in 1994 – ze was toen 16 – kreeg van een vriendinnetje met wie ze over haar liefdesperikelen had gesproken. Daarin gaat het over een jongen met dezelfde voornaam als D.J. Later zou D.J. zijn uitgegroeid tot stalker en verkrachter van minstens vier jonge vrouwen.

In zijn rapport citeert Ben Zuidema een eigen informant. Die beweert dat D.J. eind 2010 een vrachtwagen met een koelinstallatie heeft aangeschaft. ‘Hiermee is hij kort na de verdwijning van Elke naar Meaux gereden, terwijl het bar slecht weer was’, zegt het rapport. ‘Daartoe heeft hij de veel omslachtigere N-wegen genomen om, zoals onze bron denkt, fotocamera’s bij de péage (tolpoorten, red.) te ontlopen. J. werkte in die periode in een kasteel aldaar, maar had voor dat werk geen gegronde reden voor die nachtelijke rit. Hij is toen in de bossen vast komen te zitten. Hij heeft zich gewend tot de conciërge van het kasteel, die geholpen heeft zijn vrachtauto vlot te trekken.’

Het rapport schetst een weinig verheffend portret van D.J. Hij zou de meest onbetrouwbare loodgieter ooit zijn. Hij zou een aandeel hebben gehad in een dodelijk verkeersongeval. Hij zou zich ook ooit hebben laten ontvallen dat als hij de moordenaar van Elke Wevers zou zijn, hij “zijn auto zou laten persen en zijn kledij verbranden”. Dat D.J. ooit verwikkeld raakte in gesprekken over Elke Wevers hoeft op zich niet zo toevallig te zijn. Hij woonde immers twee verdiepingen boven haar.

Loodgieterspoor

Het belang van het loodgieterspoor, dat uitgebreid wordt toegelicht in de laatste aflevering van de vierdelige true-crimereeks Waar is Elke Wevers? op Eén, schuilt misschien vooral in een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Als René Wevers in 2018 met het rapport-Zuidema naar justitie trekt, stoot hij op onderzoeksrechter Joris Raskin. Die heeft rond die tijd andere grote zaken aan zijn hoofd. Hij denkt op het punt te staan de grootste fraudezaak uit de geschiedenis van het Belgische profvoetbal te openbaren. Operatie Propere Handen. “Een onterecht gefloten strafschop heeft voor die man een groter belang dan Elke, onze dochter”, foeteren René en moeder Elza aan de keukentafel, in die laatste aflevering van de docureeks. “Die onderzoeksrechter, die heeft geen énkele daad gesteld om ons een stap dichter bij de waarheid te brengen.”

Aan de keukentafel vallen die dag grote woorden. Corrupte justitie. Protectie van hogerhand. Elza is er ziek van geworden, ze zal enkele jaren later overlijden aan kanker en René zal zijn strijd in eenzaamheid moeten voortzetten.

Deze week raakte bekend dat het Franse gerecht wel degelijk getuigen heeft verhoord rond de aanwezigheid van D.J. in het stadje met het kasteel langs de Marne, eind 2010. Dat onderzoek heeft niets opgeleverd en lijkt D.J. te hebben vrijgepleit.

Eerder was er ook een Zweedse piste. Met een andere voormalige buurman van Elke Wevers, die ergens in Lapland in een psychiatrische instelling was beland na het plegen van een moord in 2012.

Het kanaal

Telkens als Alain Remue van de cel-Verdwijningen ergens naartoe wordt geroepen, neemt hij een moment voor zichzelf en luistert hij naar zijn buikgevoel. “Meestal is dat juist, maar bij Elke Wevers voelde ik niks”, zegt hij. “Het is heel bizar. Ik heb geen glazen bol, maar ik acht suïcide even waarschijnlijk als de betrokkenheid van een vriend. Ik zou in elk geval op geen enkele hypothese geld inzetten.”

Kort voor haar verdwijning ontdekte Elke Wevers dat haar vriend, met wie ze al een poosje samenwoonde, haar had bedrogen met een ander. Laptops waren in 2010 nog niet zo goed afgeschermd met paswoorden als nu. Haar vriend had aangekondigd dat hij de volgende dag de laptop ging “wegdoen”. Die donderdag was de enige en laatste kans om op zoek te gaan naar berichtjes. De werkhypothese van de speurders is dat Elke Wevers die ochtend in de war was, in eerste instantie besloot om terug naar huis te gaan, maar uiteindelijk toch weer haar besluit wijzigde en wegstapte in de richting van de Zuid-Willemsvaart.

Het was die donderdagavond al halfnegen als de vriend van Elke Wevers haar ouders belde met de vraag: “Is ze bij jullie?” Er zijn net geen dertien uren verstreken tussen het laatste teken van leven en de eerste uiting van ongerustheid. En in de dagen daarna gaat nog veel meer tijd verloren, terwijl in elke verdwijningszaak de eerste 48 uur als beslissend wordt beschouwd. Het verhaal van Elke Wevers is vooral dat van verloren tijd, gemiste kansen en radeloze ouders – amper vijftien jaar na de zaak-Dutroux.

“We zijn een paar keer zelf naar de politie gegaan”, zo vertellen René en Elza begin 2020 in een gesprek met Humo. “‘Wíé bent u? De ouders van Elke Wevers?’ Het leek alsof ze niet wisten wie dat was, terwijl het nog maar net gebeurd was. Ik vroeg de politie om speurhonden in te zetten, maar dat werd onmiddellijk afgewimpeld: ‘Och, meneer, met die sneeuw wordt dat niks. En daarbij, die honden moeten van Brussel komen.’ Als ouder ben je dan in shock. Ik heb als beroepsmilitair in Duitsland met honden gewerkt en ik wéét dat een goedgetrainde hond zelfs nog maanden of jaren na datum een spoor kan oppikken op de grond. En dan komt die agent met een smoes over het weer.”

Het laatste teken van leven situeert zich op enkele minuten wandelen van de Zuid-Willemsvaart. Die gedachte is ook bij Alain Remue blijven knagen. “Ik weet dat de vader van Elke Wevers niet de makkelijkste mens is, maar hij heeft daar redenen voor. Ouders van een verdwenen kind hebben altijd gelijk. Het heeft geen zin om te pogen je in hun plaats te stellen. Ze zijn hun kind kwijt, er is niks ergers.”

Waar is Elke Wevers?, van 6 tot en met 9 maart, telkens om 21.30 uur op Eén, en op VRT MAX.