"Ik was 17 en dacht dat mijn leven voorbij was": slachtoffers getuigen op proces over aanslagen van 22 maart 2016

Béatrice de Lavalette kwam binnen in de rechtszaal in haar rolstoel, begeleid door politiehond Lucky die wordt ingezet om mensen te kalmeren en troost te bieden. De Amerikaanse groeide op in België en Frankrijk en wilde die 22e maart 2016 voor de lentevakantie afreizen naar de Verenigde Staten. Ze raakte ernstig gewond toen een zelfmoordterrorist zich vlakbij tot ontploffing bracht.

"Net voor de bom afging, telefoneerde ik nog met mijn broer die in Californië was. De ontploffing zelf herinner ik me niet meer. Al wat ik me nog herinner, is de donkerte en dat ik omhoog werd getild. Mijn eerste herinnering daarna is dat ik wakker werd op de grond van de vertrekhal en dat ik zag hoe mijn rechterbeen een bepaalde hoek vormde."

Naast de (toen 17-jarige) Béatrice de Lavalette lag een gewonde vrouw. "Ze was nog in leven. Haar haar stond in brand en in een reflex probeerde ik de vlammen te doven met mijn handen. Toen ze besefte dat er iemand was, reikte ze me haar hand." Daarna kwamen de eerste hulpverleners de luchthaven binnen. "Ik zag het verschil tussen de donkere ruimte binnen en het licht van de deuren. Het was precies de hemel, een deur van licht."

De Lavalette zelf werd niet meteen meegenomen door de reddingswerkers. "Nu weet ik dat er in zulke situaties een triage wordt gedaan. Ik had blijkbaar het rode label meegekregen. Ik was geen prioriteit omdat ze dachten dat ik het niet zou halen." De jonge vrouw besefte dat ze om hulp moest roepen en uiteindelijk ontfermden verschillende hulpverleners zich over haar. 

"Ik werd voorzichtig naar buiten gedragen en ik merkte het verschil tussen het donker en het licht. Toen besefte ik dat ik niet zou sterven. Daarna voelde ik een drang om te slapen, maar iemand zei me met aandrang dat ik niet in slaap mocht vallen." Dat is de laatste herinnering die Béatrice de Lavalette heeft van die 22e maart. "Het volgende dat ik me herinner, is dat ik na een maand coma wakker werd in het ziekenhuis."

De 17-jarige succesvolle paardrijdster was inderdaad erg zwaar gewond geraakt door de bomaanslag. In de rechtszaal werden confronterende foto's getoond van haar verwondingen. Haar benen vielen uiteindelijk niet meer te redden, tot aan de knie werden ze geamputeerd. Daarna volgden nog vele andere operaties.

Vier maanden lang verbleef Béatrice op intensieve zorg, daarna volgde een wekenlange revalidatie in het ziekenhuis vooraleer ze op zomervakantie kon gaan met de familie. "Ik was er mentaal bijzonder slecht aan toe. Ik was 17 en ik had het gevoel dat mijn leven voorbij was. Toen besliste mijn mama dat het zo niet meer verder kon. Ze liet mijn paard naar het ziekenhuis komen. Dat heeft me helpen te realiseren dat ik wél nog iets had om voor te vechten."

Tijdens haar getuigenis werd Béatrice de Lavalette af en toe emotioneel. Op het einde vroeg assisenvoorzitter Laurence Massart hoe het nu ging met haar. "Het gaat erg goed", klonk het overtuigd. "Ik heb veel gewerkt aan mijn mentale gezondheid. Ik was daartoe verplicht, anders zou ik niet kunnen leven. Ik heb hoogtes en laagtes, maar vandaag zit ik op een hoogte."

Een van die hoogtepunten is de paardensport. De Lavalette nam in 2021 deel aan de Paralympische Spelen in Tokio en ze bereidt zich nu ook voor op de Spelen in Parijs. "Ik voel me veel beter na mijn getuigenis. Het is nu achter de rug. Ik kan nu verder met mijn leven", vertelde ze achteraf aan de pers.

Béatrice de Lavalette kon vandaag de beschuldigden recht in de ogen kijken in de rechtszaal. "Toen ik binnenkwam, was het een beetje eng om ze te zien. Maar na een tijdje realiseerde ik me dat het mensen zijn die een enorme stommiteit hebben begaan en veel mensen pijn hebben gedaan. Ik wil ze niet humaniseren, maar voor mij was het dan niet meer zo angstaanjagend om ze te zien."

De komende weken zullen op het assisenproces zo'n 100 getuigenissen passeren van slachtoffers en hun nabestaanden.