Dat Nicolas Sarkozy in 2007 president van Frankrijk kon worden, is onrechtstreeks toe te schrijven aan Stalin. De vader van Sarkozy vluchtte namelijk op zijn twintigste uit Boedapest toen hij zijn oproepingsbrief kreeg om te gaan dienen in het Rode Leger van de beruchte dictator. In zijn autobiografie Tant de vie (Editions Plon) beschrijft Pal Sarkozy hoe zijn leven een totaal andere wending krijgt wanneer het Franse consulaat in Baden-Baden hem een visum weigert. In het Oostenrijkse Innsbruck komt hij in contact met een man die voor het Franse Vreemdelingenlegioen kandidaten rekruteert om te gaan vechten in de dan woelige Franse kolonie Indochina. Tijdens het voorafgaand medisch onderzoek in Marseille wordt Pal ‘afgekeurd’. Met een kilogram bonen en een baguette op zak wordt hij op de trein gezet richting Parijs.

In Parijs komt de jonge Pal aan de bak met kleine klusjes als portretschilder, koerier, corrector bij een architectenbureau, en zelfs als bokser. Hij wordt er verliefd op Andrée Mallah, een rechtenstudente van wie de vader, een rijke dokter, een uit Griekenland afkomstige Sefardische Jood was die zich had bekeerd tot het katholicisme. Zelf liet ze zich ‘Dadue’ noemen, omdat ze haar voornaam haatte. In 1950 trouwt het koppel. Pal en Dadue krijgen drie zonen: Guillaume (1951), Nicolas (1955) en François (1957).

Na een stage bij een reclamebureau ontdekt vader Sarkozy zijn ware roeping: ontwerpen. Voor cosmeticamerk Oréal (van de L’ was toen nog geen sprake) tekent hij onder meer de Monsavon-verpakkingen. Na enkele omzwervingen bij bureaus als Boussac en Elvinger besluit Pal Sarkozy voor eigen rekening te gaan rijden en zijn twee passies – marketing en beeldende kunst – te volgen: Studio Sarkozy specialiseert zich in reclamecreatie en productlanceringen, Photos Rachel (aan de Avenue Rachel, in het 18e arrondissement) in portretkunst. Het legt de man geen windeieren.

Woelige vader-zoonrelatie

De relatie tussen vader en zoon Nicolas verloopt niet altijd even rimpelloos: vader Pal stond nogal op zijn strepen, zoon Nicolas was eerder rebels van aard. De latere president was trouwens veel closer met zijn moeder, die in december 2017 op 92-jarige leeftijd overleed. Nicolas was amper vijf toen zijn ouders uit elkaar gingen. “Nicolas was vreselijk boos op hem omdat hij zijn moeder in de steek had gelaten”, klapte de voormalige binnenlandminister Brice Hortefeux ooit uit de biecht in Le Monde. “Ik, die uit een klassiek burgerlijk gezin kwam, trok grote ogen toen hij me vertelde hoe hij zijn vader opzocht om hem te dwingen aan zijn moeder alimentatie te betalen voor de kinderen.” Pal huwde overigens nog driemaal en kreeg nog twee kinderen.

Die woelige vader-zoonrelatie belette Pal niet om – al dan niet uit eigenbelang – trots te zijn op Nicolas wanneer die in 2007 zijn intrek neemt in het Elysée: “Wat een eer voor een Hongaarse migrant die als illegale vluchteling zijn eerste nacht in Parijs op straat sliep bij het metrostation en pas in 1976 zijn Frans paspoort kreeg, om zestig jaar later een van zijn zonen president van de Republiek te zien worden”, liet hij destijds in Paris Match optekenen. “Na Napoleon is het de eerste keer in de geschiedenis van Frankrijk dat de eerste generatie die Frans werd de hoogste positie heeft bereikt.”