Indiase airhostess van wie foto de wereld rondging na aanslag Zaventem spreekt tijdens proces: “Ontploffing voelde als een vuurbal die op me neerviel”

"Ik werkte voor Jet Airways, vliegen was een passie voor mij en ik kwam regelmatig naar Brussel", aldus de nu 47-jarige Chaphekar. Op die bewuste 22 maart 2016 moest ze zich om 8 uur aanmelden op de luchthaven, maar als het hoofd van de vlucht was ze wat vroeger. Toen om 7.58 uur de eerste explosie plaatsvond, zag ze "iets omhoog vliegen, allemaal rook en kleuren en kleinere stukken die naar beneden kwamen".

Net voor de tweede ontploffing wil de vrouw weglopen, maar ze is te laat. “De ontploffing voelde als een vuurbal die op me neerviel. Het geluid was vreselijk en heeft mijn oren beschadigd en het licht leek een bliksemschicht in mijn ogen.”

"Ik verloor het bewustzijn en dacht aan mijn zoon, die vandaag een examen moest afleggen. 'Je moet rechtstaan', vertelde ik mezelf. ‘Je moet aan je familie laten weten dat je nog leeft.’" Toen de vrouw uiteindelijk haar ogen opende, zag ze niets door de rook. Ze wilde rechtstaan - ik moet hier weg, want er kan nog een bom ontploffen - maar haar benen werkten niet en ze begon om hulp te roepen. "Iemand riep: ‘Komaan mevrouw, sta recht', en die persoon zette me op een stoel. Daar is die foto genomen die de wereld is rondgegaan." De foto van de vrouw, half ontbloot met haar gele vest op een bank, werd ook dinsdag in de rechtbank getoond.

Na de ontploffing denkt de vrouw er alleen aan om haar familie in India te verwittigen. Uiteindelijk kwam de familie zelf te weten dat er een ontploffing was geweest, maar kwam ze pas na tien uur te weten in welk ziekenhuis de vrouw lag, het Sint-Augustinusziekenhuis in Antwerpen. Toen de echtgenoot van Chaphekar haar kinderen op de hoogte bracht van het nieuws, viel hun dochter (10) flauw en had de zoon (13) geen enkele uitdrukking op zijn gezicht. "Later is mij gezegd dat hij stopte met praten.”

Via de Franse ambassade kregen de echtgenoot en de schoonbroer van de vrouw een visum, en in de nacht van 22 op 23 maart vlogen ze naar Parijs. Bij aankomst hoorden ze dat de vrouw naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Charleroi was gebracht en dat haar situatie zorgwekkend was. “Toen hij me zag in het ziekenhuis is mijn echtgenoot beginnen te huilen, hij was in shock”, zei ze. “Aan mijn familie vertelde hij dat ik een diepe slaap was.”

Op 30 maart werd een eerste keer geprobeerd om Chaphekar uit haar coma te halen. Haar echtgenoot mocht voor het eerst bij haar komen in een antibacterieel pak en er werd hem gevraagd om tegen zijn vrouw te praten. Toen dat niet lukte werden zijn kinderen opgebeld. “Toen mijn dochter begon te spreken bewoog ik een van mijn vingers en later begonnen mijn armen te bewegen en ik begon te trillen. ‘Stop, ze is er nog niet klaar voor’”, zei de dokter. “Mijn gezondheidstoestand ging daarna achteruit, en mijn man vreesde dat hij een infectie had binnengebracht in de kamer.” Uit een scan bleek uiteindelijk dat er een groot stuk metaal in een van haar beenderen zat, waarvoor ze geopereerd moest worden.

Na 23 dagen werd Chaphekar wakker uit haar coma. “Mijn man mocht binnen in mijn kamer maar was meteen weer buiten. Hij zag iemand zonder haar, met littekens en wonden. Hij dacht dat ik iemand anders was en zei aan de verpleegster dat hij zijn vrouw wilde zien.” De schok voor de man werd des te groter toen Chaphekar hem niet herkende. Uiteindelijk kwamen haar herinneringen terug, maar ze heeft nog steeds gaten in haar herinneringen en maakt nog steeds fouten als ze praat of leest.

Terug in India werd de vrouw overgebracht naar het ziekenhuis, waar ze 100 dagen doorbracht. Bij de luchthaven kon ze haar kinderen eerst ontmoeten. “Mijn zoon was niet klaar om me te zien. Hij huilde voor de eerste keer sinds de aanslag en zei: ‘waar ben je geweest, je hebt ons alleen gelaten, je weet niet wat wij hebben meegemaakt.” De 13-jarige jongen bleek symptomen van een depressie te vertonen en kreeg psychologische hulp. Hij durfde ‘s nachts niet meer te slapen en sliep overdag. “Ik heb later zijn dagboek gelezen en daaruit bleek dat hij heel snel volwassen is moeten worden. Hij heeft voor zijn zus moeten zorgen omdat mijn man mij moest verzorgen. Ik denk dat kinderen het hardste afzien van zo’n gebeurtenis.”

“Hoe gaat het nu met u?”, vroeg voorzitter Laurence Massart. “De aanslag heeft een psychologische, mentale, finaciële en sociale impact gehad”, antwoordde ze. “Ik heb mijn benen nog, maar ik heb nog littekens en jeuk. Ik mank omdat een been korter is, wat problemen veroorzaakt voor mijn knie, rug, schouders. Ik heb oorsuizingen die me hoofdpijn geven en heb te weinig druk ik mijn linkeroor. Ik heb ook nog metalen stukken in mijn lichaam, ook in mijn oog.”

De financiële impact is eveneens groot. “In India moet je mooi zijn om te kunnen vliegen. Toen mijn bedrijf nog bestond kon ik nog op de grond werken, nu kan dat niet meer. Niemand wil me nog inhuren, ze denken dat ik mogelijk mentaal zwak ben en geen 100 procent kan zijn”, aldus Chaphekar. “Mensen vragen: waarom doe je niets anders? Maar het is moeilijk om dat elke keer opnieuw te horen. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat er is gebeurd, maar mensen trekken zich daar niets van aan.”

Chaphekar eindigde haar getuigenis met de aanwezigen te bedanken om te willen luisteren. “Wat ik vertelde komt uit het hart. Ik spreek hier met niemand over, enkel mijn man kent mijn verhaal. Ik wil niet dat iedereen denkt dat ik afzie. Ik zie af, maar het is belangrijk om dit hoofdstuk af te sluiten.”

KIJK. Het eerste slachtoffer van de aanslag in Zaventem getuigde gisteren