Pogacar lacht naar de camera, groet de fans en... kraakt dan rivaal Vingegaard: “Hij koerst met de vingers in de neus”

Jonas Vingegaard bij de start in ‘Alaphilippeville’ Saint-Amand-Montrond: “Deze etappe zal ons leren wie Parijs-Nice kán winnen. Maar beslissend voor de eindzege wordt ze niet.” Tja. De rit leerde vooral wie de ‘Koers naar de Zon’ gewoon zál winnen: Tadej Pogacar. Want reken maar dat het klassement zo goed als gereden is. Machtsontplooiing van UAE in de laatste 30 kilometer, Grosschartner die als ultiem werkpaard Vingegaard isoleert op de slotklim, kleine stuiptrekking nog van de Deen op 4,3 kilometer van La Loge des Gardes en de ‘Grote Pogi Show’ van de meester himself als apotheose. Zo simpel kan koers zijn.

Twee taferelen die op het netvlies bleven kleven. De tussenspurt op Col du Beaulouis, op 15 kilometer van de streep, waar Pogacar achter langevluchtrestant Skaarseth en de geslepen Matthews tóch weer twee tellen boni pakte. “Ze lagen voor het grijpen. Dus greep ik ze”, klonk het laconiek. “De vluchters leken ver weg. Ik zou er geen energie in steken. Maar plots begon ‘Bling’ te sprinten. Ik ging achter hem aan.” Elf kilometer verder, nóg veelzeggender: Pogacar, net de aanval van Vingegaard geneutraliseerd, die in het wiel van zijn aartsrivaal breedlachend in het oog van de camera keek. “We vertraagden, stopten op den duur haast met trappen. Hét moment, dacht ik, to smile to the camera. And say ‘hi’ to the fans.”

Het mag duidelijk zijn. Pogacar leeft zich uit. Geniet op de fiets. En doet waar hij zin in heeft. Laat zijn benen uitvoeren wat het hoofd hen opdraagt. Het kost allemaal geen moeite, geen kracht. “Ja maar, Jonas verraste me wel met zijn aanval. Omdat het tempo in ons groepje al heel hoog lag. Teken dat hij goed is”, probeerde hij zijn dominantie te minimaliseren. “En Gaudu mocht ik echt niet té ver laten lopen. We weten allemaal hoe sterk die is. David is één van de beste klimmers ter wereld.” Echt? Een dwerg, vergeleken met de Sloveen. Met alle respect. “Toch, ik nam mijn verantwoordelijkheid. Wilde het groepje uitdunnen voor de sprint. Maar niemand volgde.”

Ook Vingegaard niet. Die probeerde zich te ‘herzetten’ en tot in het spoor van Pogacar te sluipen. “Hij naderde aanvankelijk wat”, zag de ritwinnaar, die tegelijk geel - “daar zeg ik nooit neen tegen, ook al zijn we hier in Parijs-Nice en niet in de Tour”, groen en wit inpalmde. “Maar hij blies zich een beetje op, denk ik. Ik weet hoe het werkt. Als je zo’n gat niet meteen kan dichten, kruipt dat in je hoofd. En is terugkeren moeilijk.” ‘Opengebloeid, noemde Pogacar Vingegaard sinds zijn Tourzege evenwel. “He’s more relaxed and social now, vergeleken met drie jaar terug. En opnieuw op goeie weg voor de Ronde van Frankrijk van dit jaar, blijf ik geloven. We gaan hem zeker nog zien de volgende dagen.”

Dat de strijd nog niet gestreden is, gooide hij er nog een dijk van een cliché tegenaan. En mét hem ook sportief manager ‘Matxin’ Fernandez. “Hey guys, we zijn pas halfweg. Er komen nog zware, ingewikkelde etappes aan. Op één dag kan het voorbij zijn.” Bon. Maar 0.44 op Vingegaard, daar kan je wel mee naar het front. Pogacar: “Mooie kloof, ik geef toe. En túúrlijk geeft dat vertrouwen. Maar deze koers blijft onvoorspelbaar. You never know. Ik zal er goed mijn hoofd moeten bijhouden. Focus till the end!”

Eén ploegmaat sprak alvast klare taal. “Dit hebben we ook al van Tadej gezien in de Ruta del Sol. Hij rijdt rond met de vingers in de neus”, aldus Tim Wellens. “’Pogi’ is iemand die álles kan. Hij rijdt goed bergop, goed bergaf, goed op het vlakke, goed tegen de klok. Hij kan goed positioneren, goed wringen. Dat maakt hem niet enkel hier favoriet, in zijn eerste grote doel van het seizoen. Maar straks ook in alle klassiekers waarin aan de start verschijnt.”