De Ardennees brieste op de Avenue des Coteaux du Tricastin zoals alleen een stier briesen kan. Het ging er meteen na de aankomst heel geanimeerd toe tussen het opkomende wereldsterretje en zijn ploegmaats van Lotto-Dstny, die hij opnieuw was kwijtgespeeld in de finale. “Ik vond het niet de moeite om vanuit vijftiende positie te proberen alsnog vijfde te worden. Da’s misschien spectaculair, maar het levert niets op. Deze Parijs-Nice evolueert echt niet goed voor mij”, zei hij rechtuit rechtaan.

Zonder automatismen

Net als in Fontainebleau maandag was het voor de krachtmens uit Lescheret alweer op één kilometer van de finish allemaal al voorbij. De Lie en zijn ploegmaats betalen cash voor het gebrek aan automatismen die je op dit hoge World Tour-niveau nodig hebt om een sprint naar je hand te zetten. De vijf maanden oudere Olav Kooij won omdat de Italiaan Edoardo Affini hem piloteerde door een laatste kilometer die met twee rotondes – het moet gezegd – uitnodigde om één groot slagveld te scheppen.

“We missen wat vertrouwen”, stelde De Lie, die na een douche kalm de zaken analyseerde. “Dat kon iedereen zien. Ik heb geprobeerd de zaken nog recht te zetten, maar het was te laat.”

Er zijn verzachtende omstandigheden. Doordat Jasper De Buyst in de Omloop het Nieuwsblad bij een val een barst in de neus opliep, is De Lie zijn lead out kwijt. Dus doet hij het hier met aanwinst Jacopo Guarnieri, die wel vroeger in de trein van Arnaud Démare zat, maar het is de eerste koers dat de twee samen betwisten.

Hoewel ploegleider Maxime Monfort het achteraf over een leerschool had, iets waar je maanden of jaren over doet om een systeem voor de sprint erin te slijpen, was De Lie van een andere mening. “Ik ben hier om te winnen. Niet om bij te leren. Je kunt misschien leren van een verlies, maar je leert na een overwinning bij. We hadden hier al de mogelijkheden om te winnen. De eerste keer, in La Verrière, scheelde het niet veel. De tweede keer, in Fontainebleau, was het niet goed. En vandaag was het eigenlijk nog slechter. Ik ben hier om te winnen, niet om bij te leren. Je kunt misschien leren bij een verlies, maar ook bij winst. We hadden de mogelijkheden om te winnen. De eerste keer scheelde het niet veel. De tweede keer in Fontainebleau was het ook zo en vandaag was het eigenlijk nog slechter. Ach, het liep al fout op vijf kilometer van de finish. Zoals Pascal Eekhoorn zei: we moesten al vroeger voorin hebben gezeten. Maar in het moderne wielrennen wordt dan blijkbaar de smalle weg volledig afgezet zodat je niet meer kunt opschuiven.” (Lees verder onder de foto)

“Dan zag ik een opening op links en de rest van de ploeg ging naar rechts. Ik denk dat dit al bij al het moment was dat alles om zeep was. Gingen we daar allemaal dezelfde kant op, dan was het misschien helemaal anders uitgedraaid. Je verwacht dat je op dat moment in het zog van je ploegmaten zit. Ik raakte in mijn eentje wel nog in het spoor van Mads Pedersen, maar blijkbaar had ik ook zelf te weinig vertrouwen, want ik speelde zijn wiel kwijt. Ik zag dat mijn ploegmaten daarna nog aan het terugkeren waren. Ik probeerde bij het wiel van Jacopo Guarnieri te raken, maar ik vloog alle kanten op. Als je alleen bent, hebben de andere ploegen niet veel respect voor je. Ik werd door iedereen weggeduwd. Als je in dertigste positie zit, is het zinloos om je in alle bochten te wringen en dan te crashen. Voor hetzelfde geld is je seizoen ook voorbij”, besloot De Lie, die net als iedereen van Lotto-Dstny mateloos ontgoocheld in de autocar stapte voor een rit van anderhalf uur naar het hotel dicht bij de volgende startplaats. “Ik stel vast dat Arnaud telkens na een zware koers won, toen er weinig tactiek in de sprint aan te pas kwam. Dat was hier niet het geval”, zei ploegleider Maxime Monfort. “Ik heb liever dat ze de benen hebben om zo’n rit te winnen en fouten maken dan gewoon niet over de conditie beschikken om kans te maken op een overwinning.”