Aard van de wandeling

Tocht door moerasbos en over Haspengouwse heuvels.

Afstand

5 km (alleen de oranje route) of 6,5 km (oranje gecombineerd met groen)

Signalisatie

Oranje bol/groene rechthoek

Start/Parking

Natuurhuis Gelinden, Kleinveldstraat 54, Sint-Truiden, open op zondag. Op zaterdag 11 maart planten ze een bos aan de groeve en op zondag 2 april is het ‘narcissendag’ met bezoek aan de mergelgroeve in Overbroek Gelinden.

Meer info

www.wandeleninlimburg.be

www.visitsinttruiden.be

In het boek Belgicum van Stephan Vanfleteren staat één foto die de West-Vlaamse topfotograaf in Limburg maakte. Eén. Die foto nam hij op de Chaussée d’Amour, de lange betonnen baan tussen Sint-Truiden en Luik waar ’s nachts de neonlichten het water op de weg weerspiegelen in een bont pallet van kleur. Die neonbuizen omkaderen ramen waarachter schaars geklede dames naar je lonken. Enfin, we hoeven het niet uit te leggen.

Het is daar dat we naar toe rijden. Of toch voor een stuk. We rijden op deze bizarre en tegelijkertijd boeiende baan op weg naar het dorpje Gelinden.

Vanfleteren zei in een interview dat het landschap of de locaties in Limburg voor hem niet genoeg ‘schuurden’. We snappen wat hij bedoelt: het rollende landschap van Haspengouw is mooi, maar het is niet wat hij zocht voor zijn boek. Het is wel uitstekend om er te wandelen. En daar komen wij dan weer om de hoek kijken.

Buurman

We zwaaien de hoeren adieu en trekken het gebied in van de boeren. Ons tochtje begint in de buurt van het Natuurhuis in Gelinden. Daar liggen allerlei soorten gesteenten buiten. Maar de échte schatten, die liggen binnen. Kunst van de natuur: fossielen. Vroeger werd hier mergel ontgonnen. Boeren gebruikten het om hun gronden niet te laten verzuren. De groeven van de steilrand van natuurgebied Overbroek in Gelinden werden al vernoemd in 1612. Aan het einde van de 19de eeuw werden grote hoeveelheden goed bewaarde, unieke fossielen van planten gevonden. In tijd gestolde afdrukken van bladeren, zaden en zeegrassen. Planten die 58 miljoen jaar geleden groeiden. Het zijn echte schatten die een plaats kregen in gerenommeerde musea in Brussel en Londen.

Die steile, witte wand kan je niet missen op de wandeling. Ze rijst omhoog achter de tuinen van een aantal huizen. Een hof hebben die begrensd is door een metershoge muur van 58 miljoen jaar oud: het is eens wat anders dan de taxus of de rij coniferen van buurman Jaak.

Slippertjes

We volgen de ‘bottenwandeling’, aangegeven met een oranje bol. Een vluggertje van 5 kilometer. Het mooie eraan is: als je niet kan kiezen tussen wandelen in het bos of stappen door open veld met prachtige uitzichten: deze tocht heeft het allebei.

De naam bottenwandeling is echter niet toevallig gekozen. We slaan rechtsaf het groen van natuurgebied Egoven in en ondanks het feit dat het lang niet meer heeft geregend, slippen we toch regelmatig weg met onze sneakers. Dom, dom dom. Een stok biedt wat steun op ons verder gestuntel. We beseffen ook dat we eigenlijk nog wat te vroeg zijn. Ja, er zijn al hele tapijten sneeuwklokjes te zien tussen de kale takken, maar kom hier wat later - april, mei - en dan moet dit moerassige gebied rond de Herk en de beken die in de Herk stromen pas écht wonderlijk mooi zijn. Je voelt wel dat op dit moment de boel op ontploffen staat. Stilte voor de groene storm.

Sexy

Bon. In het begin is het bos een lekker wild zooitje. Heel fijn is het begeleidende geluid van water dat snel door scherpe bochten stroomt. Iets verderop duikt de hand van de mens op: het wordt allemaal wat rechter en daarna volgt asfalt. Niet het meest sexy stuk, wandelen langs de baan, maar het brengt ons waar we moeten zijn: omhoog, tot het pad weer links afdraait.

Het moerasbos ligt nu links onder ons in zicht en de betonnen weg waar we op wandelen biedt typisch Haspengouws goud: vergezichten, fruitbomen, een paar buizerds die van de thermiek gebruikmaken. Daarna duikt de weg naar beneden en zijn we getuige van een live Ons Natuur-fragment: een valk slaagt er nét niet in om een razendsnel wegduikende vogel (die paniekerig kabaal maakt) te pakken te krijgen. Luchtacrobatiek van het allerhoogste niveau en zo snel voorbij, dat we geen idee hebben wat de prooi nu precies was.

Onze toch zit er nu al bijna op. Te vlug, we voelen nog geen statisfaction. Er is echter een oplossing: combineer de oranje tocht vanaf hier met de groene. Die maakt de lus 1,5 kilometer langer en dat loont absoluut de moeite. Je wandelt aan de rand van de witte, steile rand en daalt af in een prachtig kalkgrasland: het Land van Zuyl.

Er vertrekt hier ook een rode wandeling van 8 kilometer. Nog even wachten tot de groene bom barst en we keren terug. Mét botten deze keer.