Mikael De Geyter getuigt over LGBTQIA+-geweld: "Ik heb geprobeerd me aan te passen, maar dat loste niets op"

Fysiek, verbaal, seksueel en materieel: Mikael De Geyter, een non-binair persoon, heeft al deze vormen van geweld reeds meegemaakt, meer dan één keer. “Van kinds af aan sprong ik er al uit in de groep. Op dagelijkse basis blijft het wel hoofdzakelijk bij verbaal geweld, zo vaak dat ik er zelfs niet meer naar luister. Je gaat gewoon door met je leven.”

Soms gaat het over tot fysiek geweld, zoals afgelopen zomer. Toen ging Mikael na een avond stappen naar huis en werd die door een aantal jongens uitgescholden voor homo. Mikael probeerde het te negeren en liep door, tot er iemand plots op hun schouder tikte. "Ik draaide mij om en werd gewoon in elkaar geslagen. Mijn neus was gebroken, ik had andere breuken in mijn gezicht en letsels op mijn lichaam.” 

Constant op je hoede zijn voor mogelijke agressie heeft een grote impact. In het middelbaar probeerde Mikael zich aan te passen om niet op te vallen. Dat doet die nu niet meer. “Ik voel mij veilig om te zijn wie ik ben. Ik heb een klik in mijn hoofd gemaakt. Ik heb mij jarenlang proberen aanpassen naar een versie van mezelf die ik niet ben, en dat loste niets op. In beide gevallen heb ik te maken met agressie. Dus dan kan ik beter gewoon gelukkig zijn.”

Uit het onderzoek blijkt dat agressie het mentaal welzijn aantast. “De cijfers voor zelfmoordgedachten zijn in die gemeenschap veel ernstiger in vergelijking met de Vlaamse populatie. Alle slachtoffers van geweld in het onderzoek geven aan dat de emotionele impact het grootst is. Gevoelens van angst en depressieve symptomen komen vaker voor en leiden dan ook tot aanpassingsgedrag", klinkt het.

“In meer dan 80 procent van de gevallen, in alle types van geweld, is de agressor een man", weet Aisa Burgwal, klinisch psycholoog aan de UGent. "Daarnaast zijn er heel veel misvattingen over mensen van kleur. Slechts 15 procent van de plegers hebben een andere huidskleur of spreken een andere taal. De grote meerderheid zijn witte mannen.” 

In de meest impactvolle incidenten geven de respondenten in de meeste gevallen ook aan dat ze de dader kennen. “Het kan een ouder zijn, een vriend, een collega, een overste, een klasgenoot… De impact is groter omdat het uit onverwachte hoek komt."

Slechts 15 procent van de slachtoffers dient klacht in bij de politie. Ook Mikael deed dat vroeger niet, uit angst om niet serieus genomen te worden. “Afgelopen zomer heb ik bijvoorbeeld klacht ingediend, maar dat heeft niet veel uitgehaald. Aan de balie waren ze vriendelijk, maar daarna was ik gewoon een nummertje. Ze konden niets zien op de camerabeelden dus hebben ze mijn zaak gewoon afgesloten.”

Burgwal hoopt dat het onderzoek tot concrete maatregelen gaat leiden. “Onze grootste aanbevelingen zijn educatie, sensibilisering en training. Dat moet heel vroeg op scholen aan bod komen, zodat het in onze maatschappij wordt genormaliseerd.”