Surreëel avontuur ‘Clash: Artifacts of Chaos’ is een ‘punkfantasie’

Voordat je ook maar een eerste lel hebt uitgedeeld op de kanis van je tegenstanders valt al de visuele stijl van ‘Clash: Artifacts of Chaos’ op, een nieuwe game van de Chileense studio Ace Team. Die verraste een jaar of twee geleden met de lichtjes surreële game ‘The Eternal Cylinder’, en nu trekken ze dat onwezenlijke element nog wat door in hun volgende titel, die nochtans een heel ander beestje wordt: een game die, zoals game director Carlos Bordeu het ons uitlegde, het midden houdt “tussen ‘God of War’ en ‘Dark Souls’. Maar dat laatste komt wel met een twist: je kunt bijvoorbeeld ook je gevechtstechnieken upgraden als waren het wapens.”

De wereld die wordt getoond in die bizarre graphics, die volgens Bordeu vooral gebaseerd zijn op tekeningen van de befaamde scifi-illustrator John Blanche, heet Zenozoik. Een oord vol dreiging waar hoofdpersonage Pseudo, een monsterlijke martial arts-meester, op pad moet samen met The Boy, een zonderling zwart wezentje dat hij moet zien te beschermen. Wat dus niet makkelijk zal worden, want de gevechten in ‘Clash: Artifacts of Chaos’ zijn niet van de poes. Iedere tegenstander vereist je opperste gevoel voor timing, behendigheid en doorzettingsvermogen. “Voor de gevechten haalden we onze inspiratie bij klassieke vechtgames”, zegt Bordeu. “Die hebben een gevoel voor precisie en doordachtheid die we naar een 3D-wereld hebben proberen over te hevelen.”

Zenozoik is een dynamische omgeving: ’s nachts verandert Pseudo er in zijn houten alter ego, dat hem op plaatsen in de wereld doet komen die overdag onbereikbaar zijn. Maar het is ook nog een eind taaier knokken: de vijanden zijn wat moeilijker, en een gevecht verliezen betekent – in tegenstelling tot overdag – zijn overlijden. Wanneer dat gebeurt, wordt het zelfs nog een flinke uitdaging om al vechtend terug je normale lichaam te bereiken.

Het klinkt allemaal zo gestoord dat het verleidelijk is om ‘Clash: Artifacts of Chaos’ weg te zetten als een eenmalig experiment, maar dit is al de derde aflevering in een reeks: de game volgt op ‘Zeno Clash’ (2009) en ‘Zeno Clash II’ (2013), twee vandaag min of meer vergeten games waarin toen ook al een aanzet werd gemaakt naar dit soort surrealisme. “Dit is de visie die we toen al voor ogen hadden, maar nog niet konden waarmaken door de rekenkracht van de PlayStation 3 en Xbox 360”, zegt Bordeu.