Werkweken van zeventig uur, vaak in een koude ruimte: het leven als zelfstandig slager heeft zijn tol geëist. De twee pleegden jarenlang roofbouw op hun lichaam. Johan sukkelt door een aangeboren afwijking al jarenlang met zijn heup en zou dringend een nieuwe moeten krijgen. Heidi heeft dan weer een nieuwe knie nodig en heeft zeven hernia’s in de nek. Ze heeft ook last van haar polsen, een typische kwaal voor wie in een slagerswinkel werkt, door de repetitieve handelingen.

“Het is bovendien almaar moeilijker om personeel te vinden. Om die reden blijven we sinds Pasen vorig jaar ’s zondags al dicht. Vorig jaar investeerden we nog in een nieuwe airco en frigo. Het is eigenlijk nog maar recent dat we de knoop hebben doorgehakt”, vertelt Johan. “Onlangs ging ik naar de dokter. Hij haalde een hele spuit etter uit mijn heup, door een ontsteking. Hij zei dat het zo echt niet verder kon. We nemen pijnstillers om te werken overdag en pijnstillers om in slaap te geraken. We hebben onze slagerij met hart en ziel gedaan en houden enorm van de stiel, maar we moeten ons neerleggen bij een vervroegd einde van onze eigen zaak. Sommige klanten reageren emotioneel, ook wel omdat ze ons ook zo zagen sukkelen de voorbije maanden en meeleven”, zegt Johan, die al mankend door zijn atelier struint.

Johan begon al als 16-jarige met weekend- en vakantiewerk bij zijn voorganger, slagerij Bartholomeeussen. Met zijn diploma van slager aan de PIVA op zak begon hij er vast. Heidi werkte er toen al als winkelmeisje. Hij leerde zijn vrouw dus letterlijk in de slagerij kennen. Twintig jaar geleden namen ze samen de slagerij Bartholomeeussen over. Ze vergrootten de winkel en wonnen tal van gouden medailles op slagerswedstrijden.

“We maken nog altijd heel veel charcuterie, salades en bereide gerechten zelf. Op dinsdag beginnen we om vijf uur ’s morgens en de andere dagen om zes uur ’s morgens. ’s Middags kunnen we twintig minuten zitten en voor de rest is het altijd gas geven. Daarnaast komt er nog een hoop papierwerk bij. Zelf hebben we twee dochters. Een overnemer zoeken is moeilijk. Er zijn amper jonge slagers en banken staan niet meer te springen om een lening te geven voor dergelijke investeringen.”

Opereren en revalideren

Het koppel woont in Pulle en heeft het gebouw verkocht aan een aannemer. “Na 1 april gaan we alles leegmaken”, zegt Johan. “De machines zullen we misschien via een veilinghuis verkopen. Daarna ga ik mij laten operereren aan mijn heup. Als ik gerevalideerd ben, gaat Heidi voor een protheseknie. Haar revalidatie zal normaal langer duren dan de mijne.”

Daarna gaat Johan weer werken. Liefst in het vlees of in de voedingssector. “Ik kreeg al veel werkaanbiedingen sinds bekendraakte dat we stoppen”, zegt hij. “Dat komt dus wel in orde. We vinden het heel jammer, maar trekken ons op aan de gedachte dat we ons nog kúnnen laten opereren. Als ik vandaag op mijn 44ste had moeten stoppen door een ongeneeslijke ziekte, was het veel erger geweest.”

De andere Zoerselse deelgemeenten Sint-Antonius en Halle hebben wel allebei nog een ambachtelijke slager. In Zoersel is er wel nog een Carrefour en Okay met vleeswaren, maar voor de ware carnivoor is dat niet hetzelfde.