“We reden met twee rond”: enkele dagen nadat ze haar broer verloor, knalt Lotte Kopecky naar zege in Nokere Koerse

Dat ze woensdagmorgen bij de start van Nokere Koerse in Deinze niet de winst in gedachten had. Dat vertelde Lotte Kopecky nadat ze Nokere Koerse toch gewonnen had. Ruim drie uur en een kwartier had Kopecky haar tegenstanders, maar vooral zichzelf niet gespaard. Met wegrijden en ingelopen worden, en opnieuw en opnieuw, tot zes kilometer voor de streep niemand nog in staat was haar te volgen.

En zo reed Kopecky alleen op de finishlijn af. Ze hield haar handen op het stuur, ze boog haar hoofd en wat zich achter haar donkere zonnebril afspeelde, daar had men het raden naar. En voorbij de finishlijn bleef ze staan en wachten tot ze haar ploegmaats één voor één had bedankt voor het geleverde werk. Want het is koers en zo hoort dat in de koers.

Lotte Kopecky heeft zich de voorbije dagen in een stilzwijgen gehuld. Er was slechts die ene mededeling van de ploeg, dat ze op woensdag wel degelijk aan de start van Nokere Koerse zou staan. Dat ze deze wedstrijd zou rijden had ze vorige week beslist. Enkele dagen later verloor ze haar broer. “Van de genomen beslissing wilde ik niet afwijken”, zei Kopecky.

Woensdagnamiddag in Nokere deed Kopecky het verhaal van een onwezenlijke week. Ze ging trainen zoals ze dat anders zou hebben gedaan. “Ik ben iemand die haar zinnen moet verzetten. Dat is op de fiets vrij goed gelukt.”

En dinsdagnamiddag pakte ze haar koffertje richting Deinze, waar ze zich bij haar ploegmaats voegde voor woensdag koersdag. Kopecky: “Het heeft geen zin om thuis te blijven en niks te doen. Op de een of andere manier was het prettig om dinsdag bij de ploeg te komen, om een beetje te kunnen lachen en om te proberen zo weinig mogelijk te denken aan wat er is gebeurd.”

“Lotte is gebaat bij het normale leven om haar heen”, zegt haar ploegleider Danny Stam. “Wielrennen is haar uitlaatklep, de plek waar ze zich thuisvoelt. Of het therapeutisch is? Dat is een moeilijk woord. Ze zou kunnen thuisblijven en hopen dat het overwaait. Ze moet door een rouwproces. Lotte is vrij gesloten, maar we merkten toch ook dat ze een luisterend oor nodig heeft. In een omgeving waarin ze zich prettig en veilig voelt. Bij ons leidt ze het normale leven, hoe hard het ook klinkt, maar alles gaat door. Er wordt niet enkel over het voorval gesproken, ook wordt er gelachen aan tafel. Ook de leuke dingen blijven.”

Lotte Kopecky deed na Nokere Koerse het verhaal van een onwezenlijke dag. “Als ploeg maakten we het plan om hard te koersen en niet te wachten op de sprint. Het maakte niet uit wie dat deed. Ik dacht niet aan de winst. Ik had vandaag ook niet echt het gevoel dat ik me wilde sparen. Dat heeft iedereen wel duidelijk gezien, denk ik. Op die manier kon ik mezelf toch een beetje afreageren.”

En dan ging het over haar broer Seppe. “De benen die ik vandaag had voelden alsof we met twee reden”, zei ze. “Ik was enorm sterk. Ik vraag me soms af waar ik het vandaan haal. Het zijn moeilijke dagen geweest. Ik hoop op de een of de andere manier dat ik mijn broer vandaag toch een beetje trots heb kunnen maken.”