Na de dramatische stijging van de energieprijzen midden vorig jaar kennen we nu al enkele maanden op rij een fikse daling.

Wie in maart een jaarfactuur voor gas en elektriciteit afsluit, betaalt daarvoor gemiddeld nog zo’n 3.051 euro, volgens berekeningen van de VREG, de Vlaamse energiewaakhond.

Da’s 10 procent minder dan vorige maand, toen een gemiddelde jaarfactuur zo’n 3.360 euro kostte. De berekeningen vertrekken telkens van een gemiddeld gezin met een gemiddeld verbruik. Ter vergelijking: in september vorig jaar schatte de VREG een jaarfactuur op zo’n 9.000 euro, het drievoudige van wat je deze maand gemiddeld betaalt.

LEES OOK. De prijs van gemoedsrust: zoveel duurder is een vast energiecontract dan een variabel

400 euro goedkoper

Wie wat rondkijkt op de energiemarkt, kan trouwens nog enkele honderden euro’s afpitsen van die 3.051 euro. Het goedkoopste contract op de markt op dit moment kost de consument - bij een gemiddeld verbruik - immers slechts 2.600 euro. Een verschil van meer dan 400 euro met wat er gemiddeld deze maand wordt betaald.

Al is variabele energiecontracten met elkaar vergelijken voor veel consumenten hogere wiskunde, iets wat ook Europa inziet. De Europese Commissie, onder leiding van commissievoorzitter Ursula von der Leyen, wil energieleveranciers daarom, in het kader van de hervorming van de energiemarkt, verplichten om aan consumenten energiecontracten met een vast tarief aan te bieden.

Op het hoogtepunt van de energiecrisis schrapten zowat alle energieleveranciers de vaste contracten uit hun aanbod. Nu de prijzen van gas en elektriciteit al maanden dalen, is het opmerkelijk dat, op energieleverancier Luminus na, geen enkele energiespeler ze opnieuw aanbiedt.

Beter evenwicht

“Ik volg Europa in de vraag naar het opnieuw aanbieden van vaste contracten”, zegt Vooruit-Kamerlid en energiespecialist Kris Verduyckt. “Veel mensen geraken inderdaad niet aan die variabele contracten aan uit, en zouden – zelfs in ruil voor een iets duurder contract – graag terug naar een vast contract met vaste prijzen en meer zekerheid terugkeren. Dat aanbod is er echter amper of niet.”

Hij stelt voor met de energieleveranciers rond de tafel te gaan zitten, “in de hoop tot een akkoord te komen. Botsen we daarbij op een muur van weerstand, moet het maar wettelijk verplicht worden.”

Bij de energieleveranciers is te horen dat – “wanneer duidelijk is dat de energieprijzen op lange termijn gekalmeerd geraken – vaste tarieven weer mogelijk worden.” Al staat daar ook iets tegenover: veel leveranciers vinden dat er te veel macht aan de consument is gegeven: “Die kan vandaag eender wanneer, zonder enige probleem onder eender welk vast contract onderuit, terwijl de leverancier met de financiële brokken blijft zitten. Dat evenwicht moet hersteld.”