Stromae houdt een wervelend feestje over dood en depressie in Paleis 12 ★★★★☆
Bonsoir Bruxelles! Tijdens zijn eerste van acht uitverkochte passages in Paleis 12 wist Stromae je in zijn eigen sterrenstelsel binnen te smokkelen. De verrassingen bleven uit voor wie de maestro vorig jaar aan het werk zag, maar geen gebenedijd moment sloeg de verveling toe.
In Paleis 12 hield Stromae een wervelend feestje over dood, depressie en ziekte. Hadden we het moeten stellen zonder zijn montere beats, pronte refreintjes en kleurrijke ritmes, dan lagen we nu nog ergens opgekruld te snikken. Maar aan de Heizel werd je vergast op de een gerodeerde show waar de hoogtepunten moeiteloos aan elkaar geregen werden.
Zowat een jaar geleden gaf Stromae de aftrap van zijn Multitude-tour in datzelfde paleis aan de Heizel. Woensdag speelde hij er ook de eerste show van een concertreeks, die eigenlijk niet zo knap veel afweek van de preview-versie. Dezelfde choreografie, dezelfde animaties en kledingwissels hoorden tot de orde van de dag. Geen verrassingen dus, maar zo erg deerde dat nu ook weer niet.
Stromae’s vier muzikanten, elk opgesteld achter een witte retrofuturistische desk op een eigen eiland, vatten de stilistische strakheid van de set perfect samen. Op die manier kon de ster van de Brusselse ket Paul Van Haver eens te meer schitteren. Als ogenschijnlijk ongeleid projectiel buitelde hij over de bühne. Zo’n vijftienduizend bezoekers scandeerden zijn daddy issues mee in ‘Papaoutai’ en ondersteunden de escapades van het dronken kneusje tijdens een waanzinnig intens ‘Formidable’.
Opvallend was dat alleen ‘Te quiero’ en ‘Alors on Danse’ uit zijn debuut geplukt werden. De rest van de set werd uit Racine Carrée en Multitude binnengesmokkeld. Nog méér opvallend: die songs blijken inmiddels allemaal even bekend, en zorgden ervoor dat je geen moment kon indommelen. Tot aan de bloedmooie a capella finale van ‘Mon amour’ hield Stromae je aandacht vast.
Is Stromae de Messias, zoals we vooraf aan de kassa opvingen? Allicht niet, maar je moet wel toegeven dat hij er verdacht goed op begint te lijken. Over water lopen, en water in wijn veranderen deed hij nét niet in Paleis 12, maar we telden toch een handvol andere mirakels. ‘Tous Les Mêmes’ bleek een briljant schizofreen standje, waarbij de popzanger voortdurend van kleur leek te verschieten. Tijdens ‘L’Enfer’ flirtte hij dan weer met suïcidale gedachten, maar het publiek dwong hij welhaast om er een levensaffirmatie van te maken. De set opende dan ook met een triomfantelijke middelvinger naar depressie: “putain d’maladie. Je suis en vie, je suis toujours invaincu”.
‘Quand C’est’ was zo mogelijk nog een méér verduisterde apotheose in de set, met een jeremiade over kanker. Maar ook die song stak je een hart onder de riem. We schreven het eerder al: in zijn victoriaans ogende bloesje smoezelt Stromae met het publiek, maar tegelijk weet hij altijd net voldoende afstand te bewaren om zichzelf te kunnen verheffen tot onsterfelijke legende. In Paleis 12 toonde hij zich de ‘wee’ in Jahwe. Wee-klagen en wee-moed kleurden de set in mauve tinten, maar nog voor hij ook u tot een tranendal toe kon manoeuvreren, had hij zichzelf én zijn publiek alweer gepromoveerd tot extatische danser.
Halfweg de set kwam je dan ook onvermijdelijk tot het besef dat Stromae intussen in de kosmos zijn eigen sterrenstelsel leek te hebben geschapen, waar verpletterende songs aan de zwaartekracht kunnen tornen en je juist opheffen. Stromae is niet de Messias, maar mogelijk wel een vijfde natuurkracht.
Stromae speelt ook donderdag en vrijdag in Paleis 12. Daarnaast speelt hij er van 1 tot 3 juni en 8 en 9 december. Op Rock Werchter treedt hij donderdag 29 juni aan.
