De ‘perfect match’ voor Peter Sagan die uitmondde in onbereikbare liefde: “Als ik zaterdag win? Hah, dan stop ik meteen”

Twaalf keer stond hij aan de start. Maar één keer viel hij buiten de top twintig. Negen keer haalde hij de top tien. Zeven keer finishte hij bij de eerste vijf. En dan nu het aantal zeges voor we bij al dat cijfermateriaal gaan duizelen: nul. Hoe is het in godsnaam mogelijk? Geen coureur die zo’n track record heeft neergezet in een koers zonder die ook effectief te winnen als Peter Sagan in Milaan-Sanremo.

De Slovaak kwam in 2011 een eerste keer piepen in La Primavera. Nog groen achter de oren kwam hij in het tweede pelotonnetje binnen achter de eerste groep waarin Goss verrassend naar de zege sprintte. Sagan werd 17de. Een beetje anoniem, tegelijk veelbelovend - Sagan had al negen profzeges achter z'n naam. Ter referentie: hij was toen 21, de leeftijd die Arnaud De Lie straks ook zal hebben bij zijn debuut in Milaan.

Een jaar na die 17de plaats kwam Sagan een eerste keer bij de eerste tien over de meet in Sanremo. Hij zag vanop een paar meter ploegmaat Vincenzo Nibali de sprint om de zege verliezen van Simon Gerrans. De Slovaak regelde op enkele seconden moeiteloos de sprint voor de vierde plaats. Een sprinter die zo goed de Poggio verteerde en er zelfs mee voor vuurwerk zorgde, dat hadden ze in Sanremo nog niet gezien. Een match made in heaven.

Het waren de jaren waarin Sagan volledig ontbolsterde in het klassieke werk en spelenderwijs van de ene ereplaats naar de andere reed. De toekomst oogde veelbelovend. Overwinningen in grote klassiekers een kwestie van tijd. Zeker met betrekking tot Sanremo, de klassieker waarbij Sagan bewees dat die het best bij zijn mogelijkheden paste. Helaas, het bleek “de makkelijkste koers om te rijden, de moeilijkste om te winnen.”

Terwijl Sagan met de Ronde van Vlaanderen (2016) en Parijs-Roubaix (2018) twee Monumenten binnenhaalde, bleef hij in Sanremo op droog zaad zitten. Een mens kan moeilijk zeggen dat hij er niets voor over had. In de sneeuweditie van 2013 plaste Sagan bijvoorbeeld in z'n broek om warm te blijven. “Ik deed expres kopbeurten om geen koud te krijgen. Dat Ciolek toen won achtervolgt me nog altijd”, zei hij er ooit over.

“Het liep om verschillende redenen altijd mis”, zegt Sagan nu aan de vooravond van zijn laatste ‘Primavera’. “Eén keer reed er een ploegmaat op kop (doelt op Nibali in 2012), ik heb daarna ook mijn tegenstanders eens schromelijk onderschat en ik had ook wel eens pech op een slecht moment.”

“Weet je, als je de sterkste bent in de Ronde van Vlaanderen, dan is het vrij makkelijk om die wedstrijd te winnen. Milaan-Sanremo is in dat opzicht meer een loterij. Alles wordt in de laatste vijf kilometer beslist en dan is er geen ruimte meer om foutjes recht te zetten of terug te keren als je een probleem hebt. Het is alles of niets.”

Nog in het rijtje met gemiste kansen: de editie van 2017. Sagan viel zelf aan op de Poggio, kreeg Kwiatkowski en Alaphilippe mee naar de Via Roma en vertrouwde volledig op zijn sprint. Geen mens die eraan dacht dat het fout kon lopen, Sagan zelf ook niet. En toch kwam Kwiatkowski er nog over. Weer een ereplaats en net als in 2013 tweede.

“Ook die steekt nog altijd een beetje”, aldus Sagan. “Ik voelde me supersterk die dag, maar kreeg verkeerde informatie vanuit de volgwagen. Ik maakte daardoor tactisch een slechte beslissing in het slot. Je moet in een fractie van een seconde beslissen, daarna krijg je geen tweede kans meer om te winnen.”

Met nog een zesde plaats in 2018 en drie vierde plaatsen de jaren daarop bleef de Slovaak vaste klant in de top tien. Soms zat er meer in, soms was het op een diefje. Feit is dat Milaan-Sanremo in die jaren meer en meer koers voor punchers en minder voor sprinters werd. De perfect match van weleer groeide langzaam maar zeker uit tot een onbereikbare liefde voor de drievoudige wereldkampioen.

Diep in de herfst van zijn carrière kwam dat besef er bij Sagan zelf ook. In die mate dat hij deze (en vorige) winter zei dat Milaan-Sanremo het hoofddoel van zijn voorjaar is. “Zolang die koers op mijn palmares ontbreekt, mag ik mijn carrière niet helemaal geslaagd noemen”, aldus Sagan. Quote die hij voor het laatst liet noteren een week voor hij aankondigde dat 2023 zijn laatste jaar op de weg zou worden.

“Niets is onmogelijk”, zei hij verder nog. Al deed vorig jaar niet het beste verhopen. Sagan werd na een verstoorde voorbereiding door corona 92ste, zijn slechtste uitslag in twaalf deelnames. Wat brengt beurt nummer dertien? Organisator RCS is in elk geval van plan de Slovaak uit te wuiven. TotalEnergies wordt als laatste ploeg voorgesteld morgen en dat zal met de nodige égards zijn.

Een tiende top tien zaterdag zou Sagan in het rijtje van Costante Girardengo (twaalf keer top tien) en Oscar Freire (tien keer top tien) zetten. Met de kanttekening dat zij La Primavera wel (meerdere keren) wonnen. Sagan heeft nog één kans, maar gelooft hij er zelf nog in? “Of ik kan winnen? We zien wel.”

“Dit jaar zie ik een paar mogelijke scenario’s, maar het zou ook kunnen dat iedereen elkaar kort houdt en dat het een groepssprint wordt op de Via Roma”, aldus Sagan. “Ik voel me goed, maar zal mijn benen van zaterdag moeten afwachten. Ach, we’ll see. Alles kan. Je weet maar nooit. En als ik win? Hah, dan stop ik meteen.”