In 2019 hing Mathieu Flamini zijn voetbalschoenen aan de haak, toch belet hem dat niet om steeds rijker te worden. Niet door sponsorovereenkomsten zoals de meeste (ex-)sporters, wel dankzij een slimme investering. In 2010 richtte de Fransman in Parijs het bedrijf GFBiochemicals op.

Als verliezend Champions League-finalist met Arsenal, meervoudig Engels bekerwinnaar en speler van in totaal bijna 200 Premier League-wedstrijden en net geen 100 wedstrijden in de Serie A, plus een landstitel met Milan, verdiende Flamini ook als voetballer al goed zijn boterham. Maar het is dus zijn bedrijf dat hem miljardair maakt.

Het doel van GFBiochemicals was om een milieuvriendelijk alternatief te vinden voor petrochemische stoffen die in kunststoffen zoals plastic, rubber en douchegel zitten. Het bedrijf slaagde daar in 2015 ook in door levulinezuur, dat rechtstreeks uit biomassa – of organische materialen – wordt gemaakt, te produceren. Volgens de website van GFB biedt het product een oplossing om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en de koolstofvoetafdruk van consumenten te verbeteren. “Ik ben opgegroeid in Marseille, vlakbij de zee,” verklaarde Flamini een tijd geleden zijn keuze voor zo’n bedrijf in een interview. “En van jongs af aan was ik me bewust van milieuproblemen rond plastic in de oceaan en chemische vervuiling.”

Geheim voor AC Milan

“Ik ben niet in het zakenleven gestapt om geld te verdienen”, zei de Fransman trouwens ook nog. Iets wat dankzij het succes van zijn bedrijf echter wel meer dan ooit het geval is, want met een vermogen van naar schatting tien miljard dollar is Flamini dus een van de rijkste voetballers ter wereld.

“Ik ben niet in het zakenleven gestapt om geld te verdienen”

Mathieu Flamini

Maar Flamini loopt niet te koop met zijn rijkdom. Eerder ontkende hij al dat hij miljardair is en toen hij zijn bedrijf oprichtte, hield hij dat verborgen voor zijn ploegmaats bij AC Milan. En ook omgekeerd hield hij voor de zakenwereld liever verborgen dat hij profvoetballer was.

“Dat verhoogt de druk alleen maar in meetings. Mensen willen je dan echt testen en kijken of je wel capabel bent. Ik moest mezelf dan meer dan wie ook in de kamer bewijzen.”

Zijn aanpak bleek alleszins te werken.