Op de laatste procesdag kregen de nabestaanden van Sanda Dia maandagochtend het woord. Seydou De Vel onderstreepte dat “zijn broer afgelopen week achttien keer opnieuw is gestorven”, door telkens het verhaal opnieuw te moeten aanhoren. Hij veegde ook de verklaringen van de Reuzegommers van tafel dat ze Sanda als hun vriend beschouwden. “Sanda zag Reuzegom wel degelijk als een opstapje voor zijn verdere carrière, iets anders beweren klopt niet. Jullie weten ook niet wat het is om als jongen van kleur op te groeien in een omgeving die overwegend wit is. Wij moeten net dat tikje meer doen om iets te bereiken”, aldus Seydou.

“Er zijn twee vragen waar ik een antwoord op wil om de zaak rond te maken. Wie heeft de vissaus toegediend en wie heeft de vrouw aan de garagebox wandelen gestuurd onder het mom dat de doop bijna voorbij was? Twee vragen waar we na 4,5 jaar nog geen antwoord op hebben”, klonk het verder. “Ik apprecieer jullie verontschuldigingen, maar ik weet niet of ik ze kan accepteren. Ik vraag me namelijk af of jullie genoeg zelfreflectie hebben om verontschuldigingen te uiten die ik wil horen.”

“Toen Sanda gestorven is, is een deel van mij gestorven”

Volgens Seydou hebben de Reuzegommers hem niet enkel zijn broer, maar ook zijn vaderschap ontnomen. “Een maand nadat ik mijn broer moest begraven, ben ik voor het eerst vader geworden. Ik heb die geboorte verdwaasd meegemaakt. Mijn kind is nu vier jaar en ik heb het gevoel dat ik er niet voor haar kan zijn. Ook zij is getekend voor het leven, al sinds ze in de buik van haar moeder zat.”

Seydou benadrukte wel dat hij de heksenjacht op de Reuzegommers niet goedkeurt en daar niet achter staat. “Toen Sanda gestorven is, is een deel van mij gestorven. Desondanks blijf ik geloven in de goedheid van de mens door familie, vrienden en mensen die ons steunen. Ook door Sanda. Dat pakken jullie niet af van mij.”

“Een strafblad geeft een zichtbaar signaal”

Ook zijn partner, Marie Van Steenkiste, sprak de achttien beklaagde Reuzegommers toe. “Jullie houding nu weegt niet op tegen wat er 4,5 jaar geleden is gebeurd”, aldus Van Steenkiste, die zei dat haar schoonvader uit elke vezel verdriet uitdraagt en ze haar partner niet meer kende. “Er wordt hier gesproken over een letterlijk brandmerk, maar dat hebben wij nooit gewild. Die mannen horen niet thuis in de gevangenis, maar een strafblad geeft wel een maatschappelijk, zichtbaar signaal. Maar zij verdienen ook een tweede kans.”