Het is eindelijk zover: Egan Bernal is aan het Europese seizoen begonnen in de Ronde van Catalonië, die start in Sant Feliu de Guixols, ten noorden van Barcelona. De 26-jarige Colombiaan moest begin dit jaar in de laatste etappe van San Juan opgeven door een blessure aan de linkerknie, waardoor hij opnieuw in het sukkelstraatje belandde. Zo moest hij ook passen voor de Ruta del Sol en Parijs-Nice, maar vandaag stond hij weer paraat voor Ineos Grenadiers.

De dood in de ogen gekeken

Dat werd een jaar geleden bijna onmogelijk geacht. Bernals leven kwam bijna abrupt ten einde op een steenworp afstand van zijn huis in Zipaquira, toen de Colombiaanse renner tijdens zijn training frontaal in botsing kwam met een stilstaande bus. Hij brak daarbij zijn dijbeen, knieschijf en twee ruggenwervels, maar hield er ook een klaplong aan over. Na het ongeluk onderging hij meerdere operaties en had hij nog steeds veel pijn in de maanden die volgden. Sindsdien probeert Bernal zichzelf weer op te bouwen om zijn oude status in het peloton terug te krijgen.

In L’équipe blikte de 26-jarige renner terug op zijn zwaar ongeluk. Daarin sprak de Colombiaan ook over de moeilijkere momenten tijdens zijn herstel, die door velen als een wonder wordt gezien. “Ik dacht aan opgeven, maar alleen mijn wielercarrière. Mijn dokters waarschuwden me, want ze wisten niet zeker of ik nog kon fietsen. In het beste geval zou ik na een jaar weer kunnen fietsen.”

De comeback

Maar een half jaar later maakte hij al zijn rentree in de Ronde van Denemarken, een emotioneel en onwennig gebeuren. “Er waren veel emoties”, stak Bernal van wal. “Ik voelde me net een kind die eindelijk weer een bibshort mocht aantrekken. Ik vond terug wat ik zonder intentie was kwijtgeraakt, maar toen we eenmaal gingen koersen kreeg ik een gek gevoel in het peloton. De snelheid en risico’s zorgden ervoor dat ik mijn voet van het pedaal haalde, omdat ik voelde dat ik er geen tegenslag meer bij kon hebben.”

Op 24 januari stond de Colombiaan exact één jaar na zijn val aan de start in San Juan, een Argentijnse rittenkoers. Dat was een moment dat een diepe indruk op hem naliet. “Ik kreeg berichten van mensen die bij me waren op het moment van het ongeluk en die blij waren alsof het de verjaardag van een wedergeboorte was. Het zal altijd een speciale dag in mijn leven blijven”, aldus de Colombiaan.

De weg naar de top

Het blijft de vraag of Egan Bernal nog ooit het niveau zal halen waarmee hij de Tour de France 2019 won. Hijzelf gelooft er alleszins in. “Ik sta nog steeds elke ochtend op met de ambitie om de beste te zijn. Dat is wat me drijft om hard te trainen en offers te brengen. Competitie zit in mijn DNA. Ik ben niet terug op de fiets gestapt om wedstrijden te finishen. Ik hoop dus dat ik ooit op mijn beste niveau terugkeer”, klinkt het strijdvaardig bij de renner van Ineos Grenadiers.

Toen er tot slot werd gevraagd naar zijn huidige concurrenten, reageerde de 26-jarige nogal gepikeerd. “Ik maak me niet druk om vergelijkingen. Ik won de Tour in 2019, de Giro in 2021 en ik heb aan niemand iets te bewijzen. Remco, Pogacar of Vingegaard zijn indrukwekkende renners maar ik hou niet van rivaliteit. Ik wil altijd winnen maar de anderen interesseren me niet. Trouwens, iedereen wil graag winnen. Maar je moet ook weten dat niemand onoverwinnelijk en superieur is aan een ander. Hij is misschien een betere wielrenner, maar geen superman of God.”