Ze zijn vanaf deze week de nieuwe gezichten van Pleegzorg Vlaanderen: Dina Tersago en Tom De Cock. En de tv-presentatrice en de radiomaker werden maandag meteen in het pleegzorgbad getrokken. Ze gingen in gesprek met Ziggy (27), een vrouw die een groot deel van haar jeugd in een pleeggezin doorbracht, en met Tessa (29), wiens zoon van zes en dochter van drie in een pleeggezin verblijven.

Voor de goede orde: pleeggezinnen zijn gezinnen die kinderen opvangen die door problematische thuissituaties niet bij hun eigen gezin kunnen wonen. Soms is de opvang voor enkele maanden of enkele jaren, soms is het enkel tijdens weekends en vakanties. In sommige gevallen worden ook volwassenen met een handicap of psychiatrische problematiek via pleegzorg opgevangen. In Vlaanderen wonen meer dan 8.000 kinderen in een pleeggezin. Maar tegelijk staan ook 1.000 kinderen in de wachtrij voor een opvangplek.

Die acute nood aan pleegzorgers is meteen ook een van de redenen waarom Pleegzorg Vlaanderen - een vzw, die voornamelijk via de Vlaamse overheid wordt gefinancierd - De Cock en Tersago aanzocht als ambassadeurs. “Met hen willen we pleegzorg in de kijker zetten”, zegt Eveline Leurs van Pleegzorg Vlaanderen. “Veel mensen weten niet precies wat pleegzorg is. Pas als dat wel zo is, kan je overwegen om je te engageren als pleegouder.”

Dina Tersago en Tom De Cock kregen het maandag alvast heel precies te horen. Tessa vertelde hen hoe haar kinderen, vanwege haar eigen moeilijke thuissituatie, geplaatst werden in twee pleeggezinnen. Hoe ze hoopt om haar dochtertje deze lente opnieuw bij haar te hebben, maar hoe het beetje contact dat ze met haar zoontje heeft, heel stroef verloopt. Ziggy vertelde hoe ze al sinds haar zevende op de vlucht ging voor de problematische thuis waarin ze opgroeide, en hoe ze van haar veertiende tot haar 21ste in een pleeggezin bleef.

“Er zijn zoveel kinderen die nood hebben aan een stabiele thuis”, zei Dina Tersago. “Idealiter is die thuis natuurlijk bij je eigen ouders, maar als dat niet kan, is een pleeggezin altijd een betere oplossing dan een voorziening.” En Tom De Cock: “Als een kind de broodnodige binding met zijn moeder of vader mist, is het zó waardevol als je die rol als pleegouder wél kan opnemen. Of het nu voor enkele weken crisisopvang is, of voor vijftien jaar.”

De Cock weet waarover hij spreekt. Hij en zijn man zijn sinds anderhalf jaar pleegzorger van een jongetje. Hij wordt straks twee. Vandaar dat Pleegzorg Vlaanderen ook bij hem kwam aankloppen toen ze nieuwe ambassadeurs zochten. “Na de adoptie van onze dochter hebben we beslist dat we in ons leven plek hadden voor nog een kind. Nog liefde, nog warmte. Onze pleegzoon is elk ander weekend bij ons. Soms eens een extra dag, in de vakantie soms een hele week. “Zijn mama is een alleenstaande moeder, zonder netwerk om op terug te vallen, en ze staat in haar leven voor een paar uitdagingen. Zonder onze ondersteuning zou ze het wellicht een pak moeilijker hebben.”

Dat, en De Cock houdt ook heel erg van het getrippeltrappel van kindervoetjes in huis. “Maar vaak is het ook alle zeilen bijzetten. Een pleegkind is niet je eigen kind. Als de mama van onze pleegzoon bepaalde accenten legt in haar opvoeding, moeten we daarin meegaan. Er is veel en goed overleg nodig. En soms sta je met je twee vuile voeten in iemands privéleven. Het is een oefening in samenleven met anderen.”

“Maar wij wilden onze diensten - ons gezin - aanbieden, daar waar de nood hoog is. Wij kunnen een warm nest bieden. Een plek waar onze pleegzoon altijd terecht zal kunnen. Wij krijgen er de liefde van een kind voor terug. Ik heb natuurlijk ook gewoon een grote moederkloek in me, en ik ga graag wandelen met de buggy in de natuur. Maar vooral: als je zo’n kind in zijn leven een klein duwtje in de rug kan geven, dan heb je gewoon iets goeds gedaan.”