Finn van Batenburg (18)

Finn uit Wommelgem is heel open op zijn sociale media. Hij praat er over trans zijn. De vele kwetsende en negatieve commentaren kan hij ondertussen een plaats geven, maar toch wil hij blijven strijden tegen haat. “We zijn er nog lang niet”, zegt hij.

Finn durft naar eigen zeggen gerust zijn mond open te trekken. Hij is heel open over het reilen en zeilen in zijn leven op Instagram. TikTok heeft hij ondertussen een beetje achter zich gelaten, maar ook daar was hij een tijdje heel actief. Ook al kreeg hij ontzettend veel negatieve commentaren en zelfs dreigementen over zich.

“Toen ik uit de kast kwam, leverde dat heel wat negatieve commentaren op. Onder mijn TikToks werden veel gemene dingen gezegd. Ik werd zelfs bedreigd. Ik kreeg foto’s doorgestuurd van messen en werd uitgescholden voor vieze homo. Er zijn ook mensen die mij expres ‘meisje’ noemen, bijvoorbeeld, of vrouwelijke voornaamwoorden gebruiken. Ik merk dat mensen dat heel bewust doen. Meestal zijn dat dan anonieme profielen. Dat haalde mij helemaal in het begin onderuit, maar nu heb ik het ondertussen wel een plaats kunnen geven.”

Voor Finn blijft het ook niet bij online haat. “Ook op straat maak ik geregeld dingen mee. Ik werd in het verleden al nageroepen omdat ik een regenboogtas draag. Of groepjes jongeren beginnen te lachen wanneer ik passeer. Die dingen gebeuren gelukkig niet dagelijks. Ik denk dat ik niemand ken uit de LGBTQ+gemeenschap die nog niks heeft meegemaakt op straat.”

Finn negeert de commentaren liefst op straat en wandelt gewoon verder. “Reageren op haat is belangrijk, maar soms kan de situatie ook escaleren. Ik denk dat het moeilijk is om op dat moment tussen te komen als omstaander. Online kan dat wel. Tegen die negatieve commentaren kun je niets beginnen en het heeft ook geen zin om er volledig tegen in te gaan. Wat wel deugd doet, zijn positieve commentaren om dat tegen te gaan. Het doet deugd om tussen al die haatcomments ook gewoon een paar fijne en positieve reacties te lezen.”

Dobbie (34) en Happy (26) uit Burcht

Dat het belangrijk is om als omstaander te reageren, weten Dobbie en haar vriendin Happy als geen ander. Een paar jaar geleden werden ze net niet fysiek aangevallen omdat een onbekende net op tijd tussenkwam. “We geven nu al aan onze kinderen mee dat iedereen gelijk is”, zegt Dobbie.

Ook Dobbie en Happy willen hun steentje bijdragen aan de campagne van de stad. Zij ondervinden geregeld aan de lijve wat racisme en discriminatie is. Een paar jaar geleden werden ze bedreigd door een man aan het veer tussen Linker- en rechteroever. “Het was een mooie lentedag en we wilden oversteken naar Linkeroever om daar het contract van ons eerste appartement samen te gaan tekenen. We stonden in de rij te wachten op de boot toen er een man op ons toe stapte”, vertelt Dobbie.

Happy is van Afrikaanse origine. “Een zwarte man liep naar haar en riep dat hij haar kapot had gemaakt als ze in Afrika waren. Omdat hij zag dat ze een vriendin had. Hij haalde zelfs fysiek uit met één arm naar mijn vriendin. Rond ons stonden heel wat mensen waaronder een gezin met een jong kindje. De papa van het gezin kwam gelukkig net op tijd tussen. Als hij er niet was geweest, waren er ongetwijfeld rake klappen gevallen.”

En zo viel een mooie dag volledig in het water voor het koppel. “We beseften pas later wat er eigenlijk echt gebeurd was. Dat speelt in je hoofd en draag je nog een tijd mee. Ik weet niet of ik altijd zou durven tussenkomen in zo’n situatie, maar ik weet nu wel hoe hard het kan helpen.”

In het dagelijkse leven krijgen Dobbie en Happy ook veel blikken. “Mijn vriendin wordt ook genegeerd op sommige plaatsen. Het gebeurde al dat we ergens op een terras zitten. Als ik nog niet mee aan tafel zit, wordt Happy niet aangesproken voor een bestelling, als ik er opnieuw kom bijzitten vragen ze mij wat ze wil drinken. Mensen gaan er zo maar van uit dat ze geen Nederlands spreekt. Dat is niet altijd slecht bedoeld, maar vaak ook wel, dat voel je.”

Het koppel heeft twee kindjes, van 2 en van 3 maanden. “We denken nu al na over hoe we die thema’s moeten aanpakken in onze opvoeding. We geven graag zo veel mogelijk mee dat iedereen anders is, maar toch gelijk.”

Romy Schlimbach (27), Mechelen

Romy heeft dagelijks te maken met discriminatie. Naar eigen zeggen op veel verschillende niveaus en op veel verschillende manieren. Ze staat er in die gevallen altijd alleen voor. “Ik denk dat het in de Vlaamse cultuur zit om niet in te grijpen als je zoiets ziet gebeuren”, zegt ze.

Romy is influencer en model met een maatje meer. Ze weet als geen ander dat discriminatie niet alleen gebeurt bij mensen met een andere huiskleur of bij de LGBTQ+-gemeenschap. “Dat wordt wel eens gedacht, maar ook als dikke vrouw krijg je er elke dag mee te maken. Op mijn weg van en naar het werk zie ik elke dag scheve blikken mijn richting uit komen. Ik krijg ook nog altijd opmerkingen. Vorige week nog was ik met een vriendin, ook met een maatje meer, op stap. Een paar meisjes achter ons hadden het over ons en maakten bewust te luid opmerkingen over ons.”

“Ook online zie ik dat gebeuren. Ik heb bewust geen TikTokprofiel omdat ik daar van andere vrouwen met een maatje meer de ergste dingen hoor. Ze krijgen opmerkingen als: dikke walvis, ga naar de sportschool of, soms, zelf pleeg zelfmoord. Dat gaat heel erg ver. Ik gebruik wel Instagram, ook daar vinden mensen de weg om slechte commentaren te schrijven, maar nog iets minder dan op TikTok, denk ik.”

Romy wil campagnes zoals die van de stad Antwerpen tegen discriminatie zo veel mogelijk steunen. “Ze tonen dat discriminatie nog altijd te veel aanwezig is en dat we er allemaal te weinig tegen doen. Meta, het bedrijf achter Instagram, kan wel naakte tepels verbieden door algoritmes, maar een haatcomment verwijderen kan dan weer niet. Er ontbreekt een duidelijk wetgevend kader. Onlangs las ik een verschrikkelijke reactie op een foto van actrice Ruth Beeckman, pure bodyshaming was dat. Ik kon het niet laten om zelf te reageren. Hopelijk halen die tegenreacties toch iets uit.”

En ook op straat kunnen we allemaal meer doen volgens Romy. “Het zit in de Vlaamse cultuur om niet in te grijpen. Als je iets ziet gebeuren wat niet kan, moet je er iets van zeggen, we moeten erop blijven wijzen dat dat gedrag niet oké is. Ik heb ondertussen al een olifantenvel gekregen van alle slechte reacties, maar voor anderen komt het misschien nog harder aan. We moeten elkaar meer steunen.“