Geen idee wat ‘Redfall’ precies wordt, maar er zitten vampieren in

“Er is één verhaalmissie en een reeks zijmissies voorhanden, maar voor mijn part kruip je ergens op een dak en kijk je naar de opkomende zon.” Het kon Harvey Smith geen lor schelen wat we precies deden in het anderhalve uur dat ons alvast vergund was in ‘Redfall’, de voor 2 mei geplande nieuwste game van de Amerikaans-Franse topstudio Arkane. Dat het de 57-jarige gamedesigner koud laat waarmee de speler zich onledig houdt in zijn games vloeit voort uit zijn designfilosofie, die eerder al naar de oppervlakte kwam met zijn magnum opera ‘Dishonored’ en ‘Dishonored 2’, en helemaal terugreikt naar klassiekers als ‘Deus Ex’ (2000) waarvan hij destijds, als relatief jonkie nog, het briljante leveldesign maakte.

Ook is het geen toeval dat hij thuis is bij Arkane. De studio met filialen in Austin en Lyon, twee steden aan weerszijden van de Atlantische Oceaan waar Smith de afgelopen jaren afwisselend residentie hield, is natuurlijk ook het label achter ‘Prey’ en ‘Deathloop’, twee games die eveneens die opperste spelervrijheid toelaten – niet noodzakelijk in een reusachtige open wereld, wel in een zogeheten emergent simulatie die veel overlaat aan de creativiteit van de speler.

“We geloven in een paar dingen”, vervolgt Smith. “We geloven in een sprankelend decor, dat via environmental storytelling een belangrijk deel van het verhaal vertelt. We geloven in combineerbare spelmechanieken: dat je in ‘Redfall’ als een van de personages C4-explosieven kunt gebruiken om extra kracht te geven aan haar sprong, dat werd ontdekt door de marketingjongens toen ze een trailer maakten. Wijzelf, die de game maken, hadden het niet gezien. Zoiets is toch geweldig? Verder houden we van de lichamelijkheid van het first person-gameperspectief, dat je het gevoel geeft om niet alleen in de gamewereld, maar ook in een lichaam te zijn. En van de frenetieke actie van een first person shooter.”

Al het zonet genoemde kan natuurlijk ook weer worden gezegd over ‘Redfall’, een game waarin je, in een fictief stadje in de Amerikaanse staat Massachusetts, op vampieren jaagt met vuurwapens waarop een houten staak als bajonet staat gemonteerd. Dat is misschien een wat onhandige, kort door de bocht scheurende beschrijving, maar het is per definitie moeilijk om de ware essentie van ‘Redfall’ uit te leggen buiten algemeenheden als genre en setting. Het doet ons denken aan, welja, ‘Deathloop’, die tijdlusgame waar we twee jaar geleden òòk niet meteen onze vinger op konden leggen: pas toen we ‘m bijna hadden doorgespeeld kregen we eindelijk ordentelijk uitgelegd waarrond hij draaide.

Tijdens dat anderhalve uur gameplay zagen we natuurlijk veel motieven van eerdere Arkane-games terugkeren. Maar deze keer zagen we evengoed echo’s van een soort ‘Far Cry’-game erin: er zijn bolwerken om te bestormen, vampierennesten om uit te moorden, bases te veroveren. In grote lijnen zijn er twee soorten tegenstanders in ‘Redfall’. Er zijn de makkelijker om te leggen menselijke leden van een sekte die de vampieren vereert, die je met de gewoonlijke middelen van een Arkane-game – van vuurwapens tot speciale krachten – omgelegd krijgt. En dan zijn er natuurlijk de vampieren zelf, die je met een tweestapsmethode doodt: eerst volpompen met blauwe bonen, daarna die staak door het hart.

We waren, toch nog maar anderhalve maand verwijderd van de release van de game, nog niet helemaal overtuigd van wat we te spelen kregen in ‘Redfall’. Maar in de ene verhaalmissie, de bestorming van een landhuis vol vampieren, zat wel al die ietwat ongrijpbare, surreële gekte die we gewend zijn van een Arkane-titel. Nogmaals, het is zoals met ‘Deathloop’: het ware potentieel moet zich nog manifesteren wanneer we de volledige game spelen.

Smith wil over één ding wel duidelijk zijn: de vampieren in ‘Redfall’ zijn metaforische nekbijters. In een wereld waarin de meeste makers van grote studiogames zich liefst op de oppervlakte houden over de politieke en maatschappelijke dimensies van hun verhaal, is Smith eigenlijk de eerste die er wat dat betreft geen doekjes omheen windt.

“De lui die vampieren zijn in onze game wàren al vampieren voordat ze daadwerkelijk vampieren werden”, zegt hij. “Ze zijn de 0,1% die aast op de rest van de samenleving. Ze willen leven als koningen, maar daarvoor moeten alle anderen leven als slaven. Het zijn figuren als Elizabeth Holmes van Theranos, die met haar leugenachtige nepbloedtest tonnen geld verdiende. Of kijk naar de familie Sackler in de Verenigde Staten. Door hen zijn de armere delen van de VS verwoest door een opioïde-epidemie. Deze familie verdiende miljarden met de verkoop van hun medicijn OxyContin, waarvan ze wisten dat er tien keer meer van werd verkocht dan nodig was in het reguliere circuit – het kwam bij arme mensen terecht, die eraan verslaafd geraakten. We hebben in de V.S. net de Trump-jaren gehad, waarin we dat kleine percentage mensen rijker en rijker hebben zien worden. Hoeveel is genoeg, man? Er zijn plekken in Texas waar je het water uit de kraan niet meer kunt drinken. Wanneer gaan we stoppen met deze gasten derde villa’s en privéjets te geven, en de leidingen repareren zodat mensen hun kinderen niet meer ziek worden? Dat is het soort waarachtige ‘vampirisme’ dat de onderstroom van ons verhaal vormt.”