Eigenlijk zou de stad Antwerpen nu de organisatie van een nieuw, veilig en plezant lgtbq+-iftarfeest moeten garanderen

“Soms vraag ik me af waar al die andere Marokkaanse homo’s zijn”, zei de Antwerpse theatermaker en schrijver Jaouad Alloul nog maar vorige week in deze krant. Het is een treurige vaststelling, maar de kans zit er dik in dat de vraag die Alloul zich stelt na deze week nog wat lastiger te beantwoorden zal zijn. Jonge lgbtq+-moslims zullen nog meer twijfelen om uit de kast te komen uit angst voor vijandige, hatelijke of zelfs gewelddadige reacties in hun omgeving.

Het lijdt geen enkele twijfel dat deze kwetsbare groep het grootste slachtoffer is van de beslissing om in Borgerhout een iftar (ramandanfeestmaal) voor lgtbq+-moslims te annuleren, uit vrees voor een confrontatie met tegenstanders. De annulatie komt er onder druk van intimidatie, waarschijnlijk vooral vanuit een hoek van de moslimgemeenschap zelf. Blijkbaar was de vrees voor escalatie groot genoeg om tot een dergelijke drastische beslissing over te gaan.

De schade is groot, zoals altijd als de pesters, de relschoppers, mogen winnen. Zij kunnen nu de indruk krijgen dat intimidatie loont en dat ze ook binnen hun eigen geloofsgemeenschap mensen kunnen afdreigen om te leven en lief te hebben zoals zij dat wensen.

Daarom is het belangrijk dat er nu een krachtig en ondubbelzinnig signaal gegeven wordt. Eigenlijk zou het stadsbestuur, over de grens van meerderheid en oppositie heen, nu de organisatie van een nieuw, veilig en plezant iftarfeest moeten garanderen. Zonder haatgroepen, en misschien het best ook zonder mediaspektakel.

De boodschap is dan weer helder. Deze seculiere samenleving garandeert de vrijheid, de gelijkwaardigheid en de veiligheid van al haar burgers, ongeacht afkomst, geslacht, seksuele voorkeur of welk onderscheidend kenmerk dan ook. Daarop wordt niet toegegeven. Dit is een land met een vrije godsdienstbeleving, een vrije meningsuiting maar ook met een in de wereld vooruitstrevende positie in de gelijke rechten voor lgtbq+-mensen. Ook daarop wordt niet toegegeven.

Dat is de theorie, het makkelijke deel van het verhaal. In de praktijk is er spanning. Niet alleen hier. In de VS zuivert een christelijk-fundamentalistische gouverneur boeken met lgtbq+-onderwerpen uit de schoolbibliotheken; in Oeganda wordt homoseksualiteit uitdragen strafbaar gemaakt en als de paus homoseksualiteit alleen nog maar een zonde noemt, wordt dat als een halve overwinning gevierd.

En hier, in onze seculiere samenleving, zijn het vaak, maar niet uitsluitend, orthodoxe moslims die zich verzetten tegen gelijke rechten ongeacht geaardheid. Want het is cynisch dat deze controverse iemand als Filip Dewinter de kans geeft om de moslimhaat op te poken, terwijl zijn idool Vladimir Poetin van homofoob machismo een hoeksteen van zijn ideologie heeft gemaakt.

Mogelijk was de druk te hoog, maar de afgelasting van het lgtbq+-iftarfeest in Borgerhout geeft een erg fout signaal. Samenleven is nooit makkelijk, maar de conclusie kan nooit zijn dat dreigen met geweld leidt tot toegeven op de kernwaarden.