‘Money time’ voor Van Aert, maar nieuw Monument is het grote doel: “Ik heb geduld”

Vier koersen waar, met enige zin voor overdrijving, vijf maanden minutieuze voorbereiding aan voorafgingen. Die zijn veldritwinter beperkten tot veertien optredens en waarvoor hij zelfs de nationale titelstrijd schrapte. Die hem na een paar dagen ziekte zijn hoogtestage op Tenerife deden verlengen voor extra sleuteltrainingen. En zijn geplande seizoensdebuut in de Strade Bianche verdaagden naar Tirreno-Adriatico. De ultieme ‘testcase’ daar, méér dan een doel op zich. “Eerlijk: ik had een ander voorjaar in gedachten toen we de planning opstelden. Maar het liep anders dan verwacht, helemaal niet vlekkeloos. Liever was ik elke dag voluit gegaan in de Tirreno. In plaats daarvan heb ik mijn verstand moeten gebruiken.”

Opdracht volbracht, noemden we het na afloop. Geschaafd aan zijn conditie, geslepen aan zijn vorm. Wedstrijdritme opgedaan, hard gekoerst, fel afgezien. (Nog) niet gewonnen wel, wat toch wat stak. Maar de tijdrit kwam te vroeg, de sprintetappes waren te gevaarlijk met het oog op het vervolg, de ‘Muri’ te steil en in de zware bergrit plooide hij zich méér dan verdienstelijk dubbel voor Primoz Roglic. Bovendien gooide een venijnige val met Pidcock roet in euh... de culinaire kost. Shit happens. “Het maakt wel dat ik vrijdag of zondag toch graag al eens zou winnen. Niet omdat ik nog bevestiging nodig heb. (lacht) Maar het is inmiddels al zo lang geleden.”

In Milaan-Sanremo, afgelopen zaterdag, lukte dat niet. Het werd een ‘reality check’, met dank aan een flitsende Van der Poel op de Poggio. Ook daar gunden we Van Aert een paar verzachtende omstandigheden. Geen superploeg, pech, tegenvallende weers- en dus ook koersingrediënten, mindere positionering... Van der Poel liet er eerst Van Aerts eigen bord leegeten voor hij aan het zijne begon. ‘Sluw gespeeld versus dom gereden’, luidt dan al gauw het rauwe volksoordeel. “Ach, uiteraard waren er dingen die beter konden”, haalt hij de schouders op. “Ik had iets dichter de Poggio moeten opdraaien, wat me wellicht vlotter in de slipstream van Ganna en Pogacar had kunnen brengen. Dat was fout. Maar Mathieu reed indrukwekkend sterk. Met overschot. Die had ik zelf niet. Sowieso had ik zijn aanval nooit kunnen beantwoorden.”

Toch kijken we nog even dwars door dat ene fragment en die derde plaats heen. Van Aert zit nog steeds op schema voor zíjn afspraken die ertoe doen, willen we graag geloven. Hij knikt. “In Sanremo was ik bij de beste vier in koers. Dat schenkt vertrouwen.” Twee lange duurtrainingen, de afgelopen dagen, stelden hem verder gerust. “Ik voelde me goed gerecupereerd. De benen zijn echt wel in orde.” Gezond blijven, lijkt nog de belangrijkste bekommernis. Geen onaangename (Covid-)verrassing oplopen, zoals in de aanloop naar ‘De Ronde’ vorig jaar. “Ik kan een oproep doen: ‘Blijf allemaal thuis, mensen’. (lacht) Maar dat zou jammer zijn. Het was gewoon pech, denk ik. Ik deed er alles aan om niet ziek te worden. Maar als je tussendoor veel volk ontmoet en door de zware inspanningen die je levert een soms verlaagd immuunsysteem hebt, is dat niet eenvoudig. (klopt op tafel) Ik ga ervan uit dat ik geen twee keer na elkaar geveld word door tegenslag.”

Welaan dan, hier zijn ze: “de koersen die ik het liefst doe”, zoals hij ze zelf benoemt. En waar hij als beste (klassieke) ééndagscoureur ter wereld - met een voorsprong van bijna duizend punten op Tadej Pogacar voert hij de UCI One Day Race World Ranking aan - even onvermijdelijk als onverbiddelijk wordt op afgerekend, beseft Van Aert zelf. ‘Money Time’ dus, meer dan ooit. “Ik heb er veel zin in.” Dat het vanaf nu toch vooral rond hém draait bij Jumbo-Visma? Van Aert nuanceert, verwijzend naar het gekende kleurencodesysteem binnen de ploeg: “op z’n minst vier, vijf jongens staan met ‘rood’ (kleur van een beschermde pion, red.).” Benoot: “Wat Wout bedoelt is dat we in de finale een numerieke meerderheid willen creëren, waarbij meerdere jongens potentieel kunnen meestrijden voor winst. Maar het spreekt voor zich dat onze tactiek is opgebouwd rond het feit dat, als de koers écht ontploft en Van der Poel of Pogacar gaan, Wout de beste troeven heeft om te volgen.”

Wat dat Van Aert aan het eind van de Vlaamse veroveringstocht gaat opleveren? Antwoord op zondagavond 9 april, in Roubaix. Een nieuw klassiek Monument, tweeëneenhalf jaar na Milaan-Sanremo, moet hoe dan ook het grote objectief zijn. “Ik schrik wel eens, als ik de leeftijden van mijn jongere collega’s zie. Dan daagt het me dat ik op mijn 28ste stilaan deel uitmaak van het ‘middenveld’. Maar hoe dan ook ben ik bezig aan mijn beste jaren. Dat er vanalles van mij wordt verwacht, beschouw ik als een compliment. En de vraag wanneer er eindelijk nog eens een Monument bijkomt, frustreert me absoluut niet. Ik begrijp ze wel. (grijnst) Het vervelende is dat ik er voor de honderdste keer hetzelfde antwoord op geven. ‘Ik weet het niet’. Maar wat ik wél weet: ik heb geduld.”