Videogamecomponist Olivier Derivière: “Mijn werk dient de speler, net als dat van de gamedesigners”

De meeste muziekcomponisten vinden hun inspiratie bij de grote klassiekers. Maar voor Olivier Derivière landde het grote aha-moment bij een videogame. De nu 44-jarige Franse componist hoorde, als pretiener, de muziek van Commodore Amiga-gameklassieker ‘Shadow of the Beast’ (1989) en hij was verkocht. “Die game heeft een grotere impact op me gehad dan wat dan ook”, zegt Derivière wanneer we hem via Zoom spreken in zijn Parijse opnamestudio. “Herinner je je nog wanneer je de schijf inlaadde? Je zag het logo van gamelabel Psygnosis opdoemen, en dan hoorde je een of ander vreemd instrument, een soort fluit. En dan komen de drums. Ik was een jaar of tien, zoiets. Maar ik voelde niettemin meteen dat dit iets speciaals was. De stijl van de muziek, de manier waarop die was ‘gekleurd’ met melodieën, was zo uniek. Het was als een uitnodiging voor een reis, een andere wereld die voor je openging. Dat is hetgeen waar videogames, na literatuur, het best in zijn van alle media: ze hebben het ruimste aanbod aan unieke werelden. Kijk naar film: hoeveel werelden van het kaliber van ‘Star Wars’ heb je daar? In games heb je er tientallen. Kijk bijvoorbeeld naar ‘Mass Effect’, ‘No Man’s Sky’, zoveel geweldige ervaringen.”

Derivière: “De belangrijkste was gewoon dezelfde als in andere games: de wereld een ziel geven. Het moet meer zijn dan achtergrondmuziek: mijn muzikale score moet de game een eigen identiteit geven, een uniciteit, een verbond tussen de speler en de game.”

“Ik ga zelden tot nooit ergens specifieke inspiratie zoeken: ik kijk gewoon naar de game zelf. Het primaire geluid kwam voort uit gesprekken met Johannes Reithmann, de creative director van de game, die me het concept uit de doeken deed. Hij legde me uit dat de game draait rond een jongen die al sinds zijn kindertijd verbazingwekkende pretparken wil bouwen, en verder wil gaan dan wat er fysiek mogelijk is. En dus was de inspiratie: oké, het begint als een kinderdroom die werkelijkheid zal worden. Ik stak de muziek vol met geluiden van speelgoed, die samensmelten met elektronische muziek en kinderstemmen. Zo creëer je gaandeweg een muzikaal universum dat iconischer wil zijn dan gewoon een muzikale score op de achtergrond. Zo werk ik altijd: ze geven me wat ik moet weten, en daarna moet ik gewoon de muziek schrijven.”

“Dat moet je gewoon altijd doen. Je hebt een muzikale kleur nodig die perfect bij de game past. En dat wil ik ook liefst zelf ontdekken. Wanneer de designers me zeggen: ‘We weten nog niet wat we willen’, dat hoor ik het liefst. Ik zeg altijd: ‘Laten we het gewoon over de game hebben.’ Ik wil van hen horen waarom hun game compleet anders is dan andere. Daar bouw ik dan op verder. De meeste componisten, in mijn ervaring, werken los van de productie. Ik probeer er een onderdeel van te zijn. Op dit moment ben ik al tweeënhalf jaar bezig voor ‘Park Beyond’, en sta ik constant in contact met het team. Ik zie het niet als zomaar een gig, maar als een engagement. We proberen dingen. We falen soms. Dan proberen we het opnieuw, vanuit een andere invalshoek. Dat is een constant proces.”

“Meer nog: daar heb ik altijd een lans voor gebroken. Het is gewoon wat videogames uniek maakt op muzikaal gebied. De productie van videogames, in zijn geheel, is een constante evolutie op technologisch gebied. De graphics, de AI, de fysica: alles wordt constant nog beter. Door de muziek dynamisch te maken, scherp je die technologische groei ook op muzikaal gebied verder aan.”

“Wat ik altijd heb proberen te doen, valt samen te vatten in één woord: substantie. Ik wil muziek maken die substantieel is voor wat de game probeert te vertellen. Een muzikale score die meereist met de vooruitgang van de game. Voor mij is het de essentie dat je de speler dient. Daarin verschilt mijn werk niet van dat van de gamedesigners.”