Deze idioten zijn of waren staatshoofden van ontwikkelde landen. Denk daaraan wanneer u volgend jaar een bolletje inkleurt

Herinnert u zich nog hoe u vroeger een krant of televisietoestel tegemoet kon treden zonder daarbij het risico te lopen de netvliezen te branden aan de vijf vierkante meter polyester die men om een darter had gespannen? Decennialang hadden we het zonder gered, en toch was de sport plots alomtegenwoordig. Ze stilde een honger, leste een dorst die andere proeven van fysieke excellentie al die tijd hadden genegeerd. En op vrijwel hetzelfde moment dat de natie ging zitten voor het darts, stond haar hang naar een autoritaire leider op.

U begrijpt dat de gelijkenis slechts schuilt in de plotse opkomst van een fenomeen dat voorheen als volkomen ongewenst werd beschouwd, volgens sommigen zelfs terecht.

Men zag knap werk geleverd in Rusland, China, de VS, Brazilië, Hongarije, Noord-Korea en nog wat andere bakens van stabiliteit, en dacht: dat soort efficiëntie willen wij ook. Zelfs in notoire bananenrepublieken als Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk werden eindelijk sterke figuren verkozen die orde op zaken zouden stellen zonder zich al te veel aan te trekken van futiliteiten als regels en gevolgen. Kracht, verandering: dat alles telde. Of het tot verbetering leidde was van minder belang.

Zullen we even proeven van wat die grote roergangers de voorbije week zoal bijeen hebben geroerd?

In Rusland mocht de potentaat met het permanent uitgestreken gezicht braaf pootje geven aan zijn Chinese collega-onderdrukker en vervolgens, maar slechts op commando, keffen over de rampzaligst gevoerde oorlog sinds die keer dat George W. Bush een kruistocht afkondigde, een gebeurtenis waarover tot de dag van vandaag in Den Haag geen nieuwsbericht schijnt verschenen. Die kranten liggen vast ergens op een geheime locatie opgestapeld, als een naaktemenselijke piramide.

Een Beringstraat verderop wacht dan weer een potentaat met een gezicht als een al dan niet gestreken Guantánamo-gevangenisplunje op zijn arrestatie, niet omdat hij een pornoster zwijggeld heeft betaald (niet illegaal), maar omdat hij dat zwijggeld heeft ingebracht als advocatenkosten (niet legaal). Hij maakte van de gelegenheid gebruik om op te roepen tot een staatsgreep en viel zodoende in herhaling.

De al een tijdje zijn terugkeer naar Brazilië aankondigende capitão Jair Messias Bolsonaro zou die verrijzenis weleens, nog maar eens, kunnen uitstellen nu hij ervan wordt beschuldigd liefst acht keer te hebben geprobeerd een Saudisch koffertje met juwelen ter waarde van 3 miljoen euro het land binnen te smokkelen.

In Hongarije zwaait het staatshoofd liever met een Russische vlag dan met een Europese; in Noord-Korea lanceerde een aan de bovenkant aangesneden bol kaas voor de miljoenste keer allerlei wapentuig; in Frankrijk vroeg Emmanuel de Veertiende: “L’État, c’est quoi?” en zag vervolgens Bordeaux afbranden.

Aan de overkant van het Kanaal ten slotte moest een man die zijn haar nog niet kan kammen maar wel geacht werd een economie voor implosie te behoeden, zich als een tiener van wie de ouders op reis zijn verantwoorden voor fuiven tijdens een pandemie. Ondertussen gooit hij samen met zijn immer raaskallende opvolgster nog een vat olie op de laaiende vuurzee waarin hun partij jaren geleden al tot as is wedergekeerd door partijgenoot Rishi Sunaks brexitplannen openlijk af te keuren. Zelfs een bord plumpudding was een betere premier geweest dan Johnson en Truss. Niet zo daadkrachtig misschien, maar met meer diepgang, en minder zwaar op de maag.

Deze idioten zijn of waren staatshoofden van voornamelijk ontwikkelde landen. Denk daaraan wanneer u volgend jaar een bolletje inkleurt. Darts is geen sport.