DE KLASFOTO. Actrice Charlotte Anne Bongaerts was een ondeugende puber. “Mijn brommer gaf me zoveel vrijheid”

Charlotte Anne Bongaerts: “Van mijn vierde tot mijn dertiende woonde ik in het buitenland: eerst drie jaar Santiago, Chili. Dat was zo’n verandering: Engels leren, op een internationale school belanden, een huis met een zwembad. Het was een heel fijne tijd, maar alles veranderde continu. Na drie jaar verhuisden we naar Zweden, waar mijn vader voor een multinational werkte. Ik had elk jaar nieuwe vrienden en er was weinig houvast.”

“Midden in mijn puberteit belandde ik op het Sint-Michielscollege in Brasschaat. Ik kende niemand in dat tweede middelbaar en voelde me een buitenbeentje. Dat was echt niet gemakkelijk. Het was een traditioneel college met heel wat regels, en onze punten waren superbelangrijk. Al snel was het duidelijk dat zoiets niet mijn ding is. (lachje) De internationale scholen die ik kende, waren veel minder autoritair.”

“Op de foto staan onze klastitularis en de directeur. We doen zéker nog reünies en we waren een warme groep. Ik reed elke dag met de brommer naar school, die ik vanaf mijn zestiende kreeg. Het gaf me zoveel vrijheid: na de les ging ik naar de stad of naar toneel en dans. Ik ben wel een paar keer onderuitgeschoven, of dronk te veel en kroop toch op dat ding. Nu ik zelf mama ben, weet ik niet of ik dat aan mijn dochter zou geven. (lacht)”

“Wat me vooral bijblijft van het zesde zijn de 100 dagen. Onze klas startte de traditie om op te treden en ik was een soort regisseur die voor haar mening uitkwam. Op de laatstejaarsreis naar Rome bijvoorbeeld, werden we onterecht gestraft. Ik werd daar ontzettend kwaad om en vond het niet oké hoe leerkrachten tegen ons deden.”

“Ik denk dat klasgenoten me zo kenden: ik had best een grote mond. Verder was ik een krak in doen alsof. Als ik slecht studeerde, ging ik naar de broeder om even op bed te liggen en deed ik of ik moest overgeven. Een leerkracht zei me: jij wordt óf advocaat óf acteur. Het werd dat laatste.”

Klastitularis Luc: “Zoals Charlotteje op die klasfoto staat, herinner ik me haar goed. Met een tintelende en ontwapenende glimlach. Het optreden van haar klas als afscheid van hun middelbareschooltijd lijkt wel gisteren. In de feestzaal van het college voerden ze een act op, gebaseerd op de film ‘Sister Act’. Het was Charlotte die de muziek koos en de uitbundige dans in elkaar stak. Het vrolijke nummer ‘Joyfull’ weerklonk, haar op het lijf geschreven. Ze was ondeugend, maar zat vol levenslust. Het zou kunnen dat ik toen heb meegedanst. (lacht)”

Brigitte: “We leerden elkaar kennen in het derde middelbaar. Onze band was snel heel hecht. Met als hoogtepunt het moment dat we elk een kindje kregen rond dezelfde periode. We gingen niet per se graag naar school, maar er hing een toffe sfeer in de klas. Daar zorgde Charlotte als sociale vlinder mee voor. Op de Romereis bijvoorbeeld deed ik altijd in mijn broek van het lachen met haar. Toen we in een boekje moesten invullen wie van onze klas de BV zou worden, stond ze in mijn top drie. Ze had een uitgesproken karakter, veel talent en volgde toen al acteerlessen.”

Laura: “Toen ik Charlotte op het college leerde kennen, ging ik thuis vertellen dat ik een nieuwe vriendin had. Eentje uit Zweden. (lacht) Vandaag ben ik meter van haar kindje. We vonden dat zesde een spannend jaar, benieuwd naar wat iedereen daarna zou gaan studeren. Dat Charlotte actrice zou worden was overduidelijk. Als we een toets Frans hadden, was ze ziek. Na vijftig minuutjes was het over en zij kwam daarmee weg. Tijdens de Romereis sliepen we op dezelfde kamer, tot er plots leerkrachten aan de deur stonden, op zoek naar jongens. Er zat er eentje onder het bed. De volgende dag werden we verhoord, maar Charlotte? Die kwam er opnieuw mee weg. (lacht)”

DE KLASFOTO. Zo zag schrijfster Sylvia van Driessche eruit als tiener: “Ik durfde al vroeg te experimenteren met kleren”

DE KLASFOTO. Dit was Natan-designer Edouard Vermeulen (65) als klein blond jongetje. “Ik was een eenzaat”