“Eerst haatte ik mezelf, nu ben ik echt gelukkig”: voor JEZ!-Feestweek getuigt Luna (20) over vzw die haar in twee weken erbovenop hielp

Luna Ryckman (20) uit Bornem droomt ervan om in de Londense theaterindustrie aan de slag te gaan. Ze studeert nu ‘International Media and Entertainment Business’ aan de Thomas More hogeschool, maar in het zesde middelbaar was ze de weg even kwijt. “Gelukkig was de coronapandemie toen volop aan de gang. Niemand ging toen naar school, waardoor ze mij hebben gedelibereerd. Ik zat toen zo diep, dat ik niet meer naar school ging.”

KIJK. Weer of geen weer, voor Regi tekenden honderden jongeren present op het JEZ!-evenement in Deinze

Niemand had het zien aankomen. Luna was altijd met een goed rapport thuisgekomen en in haar vrije tijd zat ze in een danscompagnie. Tien uur per week trainde ze er op hoog niveau voor wedstrijden. “Ik wou niet alleen de perfecte danser zijn, maar ook de perfecte student, de perfecte dochter, de perfecte vriendin. En toen ik dat niet meer aankon, vond ik mezelf niet goed genoeg. Ik had almaar meer kritiek op mezelf. Ik was altijd heel gefixeerd geweest op mijn uiterlijk, wou er heel goed uitzien. Nu voelde ik me niet meer goed in mijn vel. Ik begon mezelf te haten en mijn lichaam te beschadigen. Eerst klein, maar op de duur kon ik geen T-shirt of short meer aan.”

Thuis zagen ze Luna’s gedrag veranderen. “Toen mijn ouders mij erop aanspraken, wou ik niets kwijt. En telkens ik mijn lichaam beschadigde, ging ik mezelf meer haten. Ik zat vast in een depressie en kreeg zelfmoordgedachten. Er was al een poging en die gedachten staken weer de kop op. In samenspraak met mijn psycholoog ben ik toen opgenomen in een instelling. Maar het klikte niet. De werking was heel afstandelijk, ik kreeg er een koud ziekenhuisgevoel en voelde me alleen. De vreemde eend in de bijt. Ik raakte daar nog meer de weg kwijt.”

Na een tweede poging, in mei 2020, stelde een psychiater voor om naar vzw Homaar te gaan. “Ik kwam er in een heel klein groepje. Ze zeiden dat het kei-normaal is dat je je in je leven af en toe je minder goed voelt. In de instelling stond de verpleging boven ons, maar in Homaar kreeg ik het gevoel op dezelfde lijn te staan. Gewoon omdat we samen aan tafel zaten om te eten, of samen een wandeling maakten in de pauzes. Voor mij was dat thuis komen. Na een paar dagen mocht ik zelf aangeven hoe vaak en wanneer ik een gesprek wou met de psycholoog. Ze gaf me het gevoel dat ik met mijn beste vriendin aan het praten was.”

Luna apprecieert dat ze veel opties kreeg, maar nergens toe verplicht werd. “Tijdens een atelier rond zelfbeschadiging ben ik een gegeven moment buiten gestapt. Ik kon daar nog niet over praten, en voelde dat het mij triggerde. Ik vreesde het weer te doen. Ze kwamen met me praten, legden uit dat het normaal is dat het je soms effe te veel is. Ik kreeg de tip om met een balpen op een blad papier te krassen, en zo figuren te maken. Het heeft mij heel veel geholpen om mijn frustraties er zo uit te laten. Het gaf me een opgelucht gevoel en intussen was ik toch iets moois aan het creëren. Zo ben ik veel beginnen tekenen. Ook in woord en muziek leerde ik creatief aan de slag te gaan met mijn gevoelens.”

Ze leerde ook milder te zijn voor zichzelf, vertelt Luna. “Ik legde de lat vroeger zo hoog dat ik mijzelf kwijt raakte. Ik heb geleerd me te accepteren zoals ik ben. Ik zie mezelf weer graag, ook mijn lichaam.”

Na twee weken was het traject al ten einde. “Ik was nog niet helemaal weer oké en was graag nog gebleven. En toch was ik al meer geholpen dan die maanden in de instelling. Ik had een handleiding om verder te gaan. Het hielp dat ze in de vakanties zoveel creatieve ateliers aanbieden. In een dipje kon ik denken: volhouden tot ik terug kan. Intussen is Homaar een tweede thuis. Intensieve therapie heb ik niet meer nodig, maar in de paasvakantie ga ik opnieuw een atelier volgen. Omdat ik dat graag doe. Vroeger wou ik alles goed doen voor anderen. ‘Waarom doe je dat niet voor jezelf?’, vroegen ze in Homaar. Dat klinkt egoïstisch, maar vandaag leef ik voor mezelf. Ik doe wat ik leuk vind. De mensen rond me worden vrolijk door mij blij te zien. Ik kan echt zeggen dat ik nu gelukkig ben.”

Luna ging naar het eerste huis van Homaar in Wetteren. “Intussen werken we nauw samen met vzw Vonk, die vanuit dezelfde visie in Antwerpen een groeiplek zijn opgestart voor jongeren die emotioneel zijn vastgelopen. Toch hebben we een wachtlijst. Daarom willen we ook in West-Vlaanderen en Brussel huizen openen”, zegt Nathalie Braeckman. Zij stond vijf jaar geleden mee aan de wieg van de vzw. “Ik heb lang in de kinder- en jeugdpsychiatrie gewerkt, en merkte dat sommige jongeren er niet op hun plek zaten. Laagdrempelige hulp in een gezellig huis was er toen nog niet. We zijn superblij dat we zijn gekozen als JEZ!-project. Als je via de Homaar-pagina op de website van JEZ! een gift voor ons doet, wordt die verdubbeld door het jongerencollectief.”

KIJK. Maandag zette de JEZZ-Feestweek Brugge al op zijn kop