“Het spijt me dat u deze beproeving moest doorstaan”, zei Abrini. Het was de eerste keer tijdens de getuigenissen van overlevenden en nabestaanden dat een beschuldigde met zoveel woorden blijk gaf van empathie.

“Heb me twee jaar lang meer dood dan levend gevoeld”

“Ik heb me twee jaar lang meer dood dan levend gevoeld”, zo had Sandrine Couturier, slachtoffer van de aanslag in het metrostation Maalbeek, kort ervoor gezegd tijdens haar getuigenis op het terrorismeproces.

Couturier bevond zich op het moment van de aanslag in het metrostel waar de bom ontplofte. “Ik herinner me de schok op mijn borstkas. Ik zag het dak van de wagon opengaan als een conservenblik”, getuigde ze. In twee minuten was ze uit het metrostation gevlucht.

De vrouw had brandwonden opgelopen, onder meer in het gezicht en aan de handen, maar het herstel verliep voorspoedig. Er volgende evenwel een lange psychische lijdensweg. Het normale leven en het werk hernemen was een beproeving, legde ze uit.

“Het heeft veel energie gekost. Ik denk dat ik gevochten heb als een leeuwin, dat ik nog nooit zo hard gewerkt heb als toen”, zei ze. “Ik begreep niet dat ik het leven niet zou kunnen opnemen zoals voor de aanslagen. Ik weigerde te aanvaarden wat er mij overkomen was.”

Couturier zei dat ze niet suïcidaal of depressief was, maar toch stelde ze haar gezin na de aanslagen voor om haar “een doodskist” te geven als kerstgeschenk, vertelde ze. “Ik functioneerde, maar niets had zin, ik ervaarde geen enkel plezier in het leven.”

Therapie en haar familie hielpen haar op weg. “Ik ben me nu ook bewust van lichtpunten” na de aanslagen, getuigde de vrouw, zoals van haar eigen kracht, de invloed van haar omgeving en “nieuwe ontmoetingen die mijn zin voor het leven versterken”. Maar, zo voegde ze toe, “ik wou dat het niet gebeurd was”.