Een fenomeen bij op de erelijst: verbluffende Tadej Pogacar wint de Ronde van Vlaanderen!

Geen Ronde sinds mensengeheugenis die nog zo uit de startblokken schoot. Van 0 naar 100 in een paar kilometer tijd. Het peloton had Brugge nog niet helemaal uitgezwaaid of het ging al op de kant. Van der Poel had zich laten verrassen. Het begin van een dag vol chaos en plotwendingen.

Want jawel, even later had ook Pogacar het vlaggen. De Sloveen moest in het eerste uur ook z’n ploeggenoten aan het werk zetten om terug te komen. Ondertussen had het halve peloton al geprobeerd om in de vroege ontsnapping post te vatten, zonder succes. Het gemiddelde lag na 2 uur koers op een waanzinnige 48 km/u.

Alsof dat allemaal niet genoeg was, gooiden de wielergoden er nog een portie ellende bovenop. Maciejuk van Bahrain-Victorious wou inhalen in de berm, maar de Poolse renner misrekende zich en slingerde als een zeis het peloton in. Het resultaat was een massale val waarbij Tim Wellens z’n sleutelbeen brak.

Sagan, Alaphilippe, Stuyven en Van Aert lagen erbij. Onze landgenoot moest verder met een bebloede knie, maar toonde zich snel weer vooraan het pak. Elk van de Grote Drie zat dus voor de heuvelzone al met een streepje op de carrosserie. Hun ploegen hadden op die manier ook al in de klappen gedeeld.

Ondertussen een kopgroep met Merlier als grootste blikvanger, al zou die situatie niet lang duren. Op de Molenberg anticipeerde een pakketje schaduwfavorieten. Daarbij sterke mannen als Pedersen, Küng, Wright en Asgreen. Van Aert stuurde Van Hooydonck mee, Pogacar had een sterke Trentin aan het front.

De situatie dreigde even te escaleren toen die grote groep drie minuten bonus had, maar het waren Van der Poel, Pogacar en Van Aert zelf die de boel rechttrokken. Vooral Pogacar haalde de voorhamer boven bij de tweede beurt over de Oude Kwaremont.

Van der Poel, Van Aert, Pidcock en Laporte kwamen nog terug. Die laatste twee moesten er op de Koppenberg aan geloven en zo gingen de Grote Drie op zoek naar de koplopers. Daar was Pedersen een halve minuut weggereden. De Deen kende een ijzersterke dag.

Maar wat dan gezegd van Pogacar en Van der Poel. Die laatste zorgde na een schakelprobleem op de Taaienberg voor een explosie op de Kruisberg. Van Aert bleef een antwoord schuldig, terwijl Pogacar op de kar sprong. Met z’n tweeën trokken ze pijlsnel naar de mannen achter Pedersen.

De Oude Kwaremont en de Paterberg zouden zoals altijd uitsluitsel brengen. En daar stak Pogacar er weer met kop en schouders bovenuit. De Sloveen ging op ‘zijn’ helling op en over Pedersen, ook Van der Poel moest eraan geloven. Hij rondde de top van de Paterberg met 12 seconden achterstand op Pogacar.

Een duel op weg naar Oudenaarde? Niet echt, want Pogacar liep alleen maar verder uit. De wind deerde de tweevoudige Tourwinnaar amper. De Ronde van Vlaanderen mocht een fenomeen bijschrijven als winnaar op de erelijst. Van der Poel kwam binnen als beste van de rest, Pedersen hield Van Aert nipt van het podium.