Tadej Pogacar wint de Ronde van Vlaanderen na indrukwekkende solo

Geen Ronde sinds mensengeheugenis die nog zo uit de startblokken schoot. Van 0 naar 100 in een paar kilometer tijd. Het peloton had Brugge nog niet helemaal uitgezwaaid of het ging al op de kant. Van der Poel had zich laten verrassen. Het begin van een dag vol chaos en plotwendingen.

Want jawel, ook Pogacar liet zich verrassen. De Sloveen moest in het eerste uur ook z’n ploeggenoten aan het werk zetten om terug te komen. Ondertussen had het halve peloton al geprobeerd om in de vroege ontsnapping post te vatten, zonder succes. Het gemiddelde lag na 2 uur koers op 48 km/u, alstublieft.

Alsof dat allemaal niet genoeg was, gooiden de wielergoden er nog een portie ellende bovenop. Maciejuk van Bahrain-Victorious wou inhalen in de berm, maar de Pool misrekende zich en ging als een zijs het peloton in. Het resultaat was een massale val waarbij Tim Wellens z’n sleutelbeen brak.

Sagan, Alaphilippe, Stuyven en Van Aert lagen erbij. Onze landgenoot moest verder met een bebloede knie, maar toonde zich snel weer vooraan het pak. Elk van de Grote Drie zat dus voor de heuvelzone al met een streepje op de carrosserie. Hun ploegen hadden op die manier ook al in de klappen gedeeld.

Ondertussen eindelijk een kopgroep met Merlier als grootste blikvanger, al zou dat niet lang duren. Op de Molenberg anticipeerde een grote groep schaduwfavorieten. Daarbij sterke mannen als Pedersen, Küng en Asgreen. Van Aert stuurde Van Hooydonck mee, Pogacar had een sterke Trentin aan het front.

De situatie dreigde even te escaleren toen die grote groep drie minuten bonus had, maar het waren Van der Poel, Pogacar en Van Aert zelf die de boel rechttrokken. Vooral Pogacar haalde de voorhamer boven bij de tweede beurt over de Oude Kwaremont.

Van der Poel, Van Aert, Pidcock en Laporte kwamen nog terug. Die laatste twee moesten er op de Koppenberg aan geloven en zo gingen de Grote Drie op zoek naar de koplopers. Daar was Pedersen een halve minuut weggereden. De Deen kende een ijzersterke dag.

Maar wat dan gezegd van Pogacar en Van der Poel. Die laatste zorgde na een schakelprobleem op de Taaienberg voor een explosie op de Kruisberg. Van Aert bleef een antwoord schuldig, terwijl Pogacar op de kar sprong. Met z’n tweeën gingen ze pijlsnel naar de mannen achter Pedersen.

De Oude Kwaremont en de Paterberg zouden zoals altijd uitsluitsel brengen. En daar stak Pogacar er weer met kop en schouders bovenuit. De Sloveen ging op ‘zijn’ helling op en over Pedersen, ook Van der Poel moest eraan geloven. Hij rondde de top van de Paterberg met 12 seconden achterstand op Pogacar.

Een duel op weg naar Oudenaarde? Niet echt, want de beste liep alleen maar verder uit. De wind deerde de tweevoudige Tourwinnaar amper. De Ronde van Vlaanderen mocht een fenomeen bijschrijven als winnaar op de erelijst. Van der Poel kwam binnen als beste van de rest, Pedersen hield Van Aert nipt van het podium.

Reactie Pogacar: ‘Deze dag zal ik nooit vergeten’

Tadej Pogacar deed zondag op de Oude Kwaremont wat iedereen verwachtte. Hoe voorspelbaar ook: de Sloveen viel daar aan, waarna hij soleerde naar de winst in de Ronde van Vlaanderen. “Deze dag zal ik nooit vergeten”, zei de tweevoudig Tourwinnaar van de ploeg UAE Team Emirates. “Ik wist dat ik daar aan een solo moest beginnen, al brak ik kort erna nog bijna op de Paterberg.”

Pogacar komt in een mooi rijtje te staan. Alleen de Franse renner Louison Bobet en de Belg Eddy Merckx slaagden er in hun loopbaan in zowel de Tour de France als de Ronde van Vlaanderen, twee verschillende wielerdisciplines bijna, te winnen.

De Sloveen roemde zijn ploeggenoten, van wie pechvogel Tim Wellens na een val moest opgeven en de Italiaan Matteo Trentin in de slotfase zijn kopman nog even kon helpen. Maar Pogacar deed het toch vooral alleen, op de Kwaremont: “Een helling die me ligt. Het is puur op kracht naar boven rijden, best een lange klim ook. Het is mijn favoriete stuk van ‘de Ronde’.”

“Ik kan stoppen en trots zijn op mijn carrière”, lachte Pogacar, die ook al de Ronde van Lombardije en Luik-Bastenaken-Luik won, twee andere ‘monumenten’. Alleen Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix ontbreken nog op zijn erelijst. “Sanremo is de moeilijkste. Ik was er dit jaar heel goed, maar het is zwaar om daar te winnen. We geven het niet op.” Parijs-Roubaix is wat Pogacar betreft niet voor dit jaar. “Dan moet ik eerst een paar kilo zwaarder worden om over die kasseien te rijden.”