De krant keek onder meer interne stukken van de Kamer, juridische analyses, nota’s van de griffie en processen-verbaal in. De conclusie: dat de jarenlang uitbetaalde vergoedingen bovenop het pensioen nu pas boven water komen is te wijten aan het college van Quaestoren, dat instaat voor het materieel en financieel beheer van de Kamer. Dat orgaan heeft er volgens Le Soir alles aan gedaan om de vergoedingen onder de radar te houden.

Uit de geanalyseerde stukken blijkt dat de Kamer eind 1966 een pensioenbonus toekende aan de hoge ambtenaren in de Kamer. In de zomer van 1971 volgde een bonus voor de oud-voorzitters. In 1981 werden de bedragen geplafonneerd om tegemoet te komen aan het plafond-Wijninckx, dat de overheidspensioenen begrenst. Maar in 1998 werden de vergoedingen omgezet in een vertrekvergoeding, naar alle waarschijnlijkheid om de wet-Wijninckx te omzeilen. In 2003 besliste het college van Quaestoren om de periode waarvoor de vergoeding kan worden toegekend te verdubbelen, in 2021 werd het moment waarop de vergoeding voor het eerst wordt uitbetaald zelfs nog vervroegd. 

Van die laatste beslissingen is volgens Le Soir amper een bewijsstuk terug te vinden, wat erop wijst dat het college van Quaestoren er alles aan gedaan zou hebben om ze verborgen te houden. Bovendien heeft de fiscus meermaals naar de vergoedingen gevraagd, maar kwam daar telkens een laconiek antwoord op vanuit de quaestuurdiensten. Wanneer de directeur van de dienst Algemene Zaken van de Kamer er in 2017 in een brief op wijst dat de vergoedingen voor de topambtenaren intussen meer dan een half miljoen euro per jaar bedragen, komt daar zelfs helemaal geen antwoord op.

In totaal kregen vijf voormalige Kamervoorzitters bijna 1,3 miljoen euro aan pensioenbonussen. Daarbovenop werd er nog eens ruim 5,8 miljoen euro uitbetaald aan acht hoge functionarissen. Het Bureau van de Kamer besliste vorige week om de bedragen terug te vorderen. Tot nog toe heeft alleen oud-voorzitter Herman De Croo de vergoedingen teruggestort.