Het ongeval gebeurde op 7 juni vorig jaar in Hasselt. De 65-jarige Hoeseltse parkeerde haar wagen langs de Sint-Truidersteenweg. Toen ze wilde uitstappen, merkte de vrouw een parkeerverbod op en vertrok. Om haar deels geopende portier goed dicht te kunnen trekken, zwaaide ze het eerst verder open, maar raakte Patrick.

“Ik hoorde zijn vrouw nog roepen ‘pas op’. Dan heb ik de man zien vallen. Ik ben naar hem toegelopen om hulp te bieden. Zijn hoofd heb ik in mijn handen gehouden. Ik heb met hem gepraat, want hij was niet bewusteloos. De man heeft recht in mijn ogen gekeken. Hij glimlachte, maar heeft niets meer gezegd”, zei ze vechtend tegen de tranen op het proces. De beklaagde bleef bij de man tot de hulpdiensten toesnelden.

Onoplettendheid

Twee dagen later overleed Patrick Quetin, een bekende dierenarts in het Hasseltse, aan de verwondingen aan zijn hoofd. “Enkel toen ik parkeerde, keek ik rondom mij. Nadien niet meer. Ik heb hem helemaal niet zien aankomen”, bekende de bestuurster.

LEES OOK. Fietser Patrick overleed na klap tegen openzwaaiende autodeur: “Ik heb zijn hoofd nog in mijn handen gehouden”

Tot overmaat van ramp zat zowat alles tegen. Hasselaar Quetin, een ervaren fietser, droeg net voor dit kort ritje geen helm. Op de koop toe viel hij ook nog eens heel slecht. “Het ongeval is te wijten aan een ogenblik van onoplettendheid van beklaagde”, aldus de politierechter woensdag in het vonnis. “Ze heeft nagelaten zich te vergewissen of er verkeer naderde over het fietspad, mat jammer genoeg fatale gevolgen.”

Spijt

Meermaals uitte de beklaagde haar spijt op het proces. Bijna een jaar later ligt de vrouw nog altijd in de knoop met zichzelf. “Ik ben naar Slachtofferhulp geweest. Nog altijd heb ik begeleiding nodig. Ik krijg het niet verwerkt en neem medicatie. Het loslaten, lukt me niet. Ik heb nachtmerries. Na het ongeval durfde ik geen contact opnemen met zijn familie omdat ik me schuldig voel. Ik heb iemand zijn leven ontnomen.”

“Wij begrijpen absoluut dat mevrouw dit niet gewild heeft”, pleitte advocaat Pieter-Jan Franssen, die de nabestaanden vertegenwoordigde. “De gevolgen zijn verschrikkelijk. Het leed is enorm groot. Wij erkennen dat mevrouw ook deels slachtoffer is. Dat begrip is er langs onze kant eveneens. Vanuit menselijk standpunt vragen wij de opschorting van straf”, klonk het een maand geleden op het proces.

“Schuldbesef is zware straf”

Zowel het openbaar ministerie als de politierechter konden zich vinden in het standpunt van de nabestaanden. Dat de beklaagde over een blanco strafblad beschikt, speelde in haar voordeel. Er was ook geen sprake van verzwarende omstandigheden zoals het gebruik van alcohol of drugs, of van overdreven snelheid. “Het feit dat beklaagde schuldbewust is en steeds het morele besef moet dragen dat zij verantwoordelijk is voor de dood van het slachtoffer is al een zware straf. De rechtbank is van oordeel dat een verdere bestraffing niet aangewezen is, gezien de aard van de feiten en de persoon van de beklaagde. Het is een menselijke fout waarover beklaagde zich nog steeds uitermate schuldig voelt. Tot op vandaag heeft zij nog medische begeleiding en bijstand nodig om het door haar veroorzaakte drama te verwerken”, luidde de motivering.

De beklaagde krijgt bijgevolg de opschorting van straf. Zij is schuldig bevonden, maar krijgt geen straf. Wel draait de vrouw op voor de proceskosten van 114,28 euro. Over de te betalen schadevergoeding aan de zeven burgerlijke partijen spreekt de rechtbank zich op een later tijdstip uit.