Yves Lampaert en co staan zondag in Parijs-Roubaix voor ‘wedstrijd van de laatste kans’, maar...: “Ze gaan ons niet vermoorden als we niet winnen”

Het was een open vraag. ‘Wie van jullie denkt dat hij zondag Parijs-Roubaix kan winnen?’ Zeven kopjes die elkaar in de gigantische showroom van co-sponsor Renson in Kruisem aanstaarden. Eén arm ging al snel de hoogte in. Kasper Asgreen. Waarop ook Belgisch kampioen Tim Merlier ietwat aarzelend de hand opstak. Sénéchal volgde. Lampaert uiteraard. En Ballerini. Alleen de werkmieren Declercq en Van Lerberghe hielden zich gedeisd. Grappig tafereel. Tegelijk gaf het ook duidelijk de twijfel weer die de tot dusver magere voorjaarscampagne in de rangen heeft doen sluipen. Tien jaar is het inmiddels geleden dat de ploeg nog eens volledig ‘droog’ bleef in het Vlaams eendagswerk op het allerhoogste niveau. Om het met Patrick Lefevere te zeggen: “nog slechter dan slecht”, refererend aan 2022. Toen zorgde Fabio Jakobsen tenminste nog voor een troostprijs in Kuurne-Brussel-Kuurne, nu dreigt de grote leegte.

De grote baas, nochtans aangekondigd, nam voor een keer níet plaats in de comfortabele zetel naast de zeven rennersstoelen. Lefevere gedraagt zich al het hele voorjaar opvallend chill en waardig. Kordaat, keihard, kritisch: ja. Maar tirades of donderspeeches bleven naar verluidt uit. Eerder peptalk, motiverende woorden, zoals vorige week in de aanloop naar de Ronde van Vlaanderen. Reken maar dat zijn hart bloedt. Maar wat móet je er verder ook mee, met zoveel machteloosheid? Vijf voor twaalf, is het inmiddels. Zondag wacht nog één allerlaatste kans. “Tuurlijk zorgt dat voor druk”, voelt Yves Lampaert. “Al is dat ook niet meer dan andere jaren. Het klopt dat we een mooi resultaat absoluut kunnen gebruiken. Maar ze gaan ons nu ook weer niet vermoorden als we niet winnen.”

‘Murder in Hell’, je kan het principe ook toepassen op de concurrentie. Een hold-up plegen op een terrein waarvoor het team volgens ploegleider Wilfried Peeters zeker de renners en expertise heeft. Alleen... tegen superkalibers als Van der Poel en Van Aert? Ja, santé. Lampaert: “Of ik Mathieu en Wout kan volgen? Ik hoop het. Het zal wel móeten. Meer zelfs: als we willen winnen, zullen we de twee topfavorieten moeten lossen. (grijnst) Zelf zal ik niet wachten tot de laatste kasseistrook. Parijs-Roubaix is heel speciaal voor mij. Een mythische wedstrijd, één van de mooiste van allemaal. Maar zó onvoorspelbaar. Net dat maakt het interessant. Het is niet altijd de beste en sterkste man in koers die op de Vélodrome triomfeert. Tactiek kan een rol spelen. Ik verwacht een open race. Waarin Alpecin-Deceuninck en Jumbo-Visma de vroege vlucht zullen moeten controleren. Misschien kunnen wij daarvan profiteren...”