Hilde De Baerdemaeker en zus Veerle: ‘Als Hilde weer eens begraven wordt, komt dat extra hard binnen’

Hilde

“Mijn zus en ik zien elkaar veel te weinig. De grote afstand tussen ons is de grootste boosdoener: Veerle woont aan de zee, ik aan de andere kant van het land, in Leuven. Maar we horen elkaar wel regelmatig. Als ik in de file sta, vind ik niets zo fijn als naar mijn zus te bellen. Met haar aan de lijn passeren drie uren in tien minuten. Als we elkaar dan in het echt zien, is dat ook telkens lang en intens. Wij babbelen zonder enig probleem een dag vol, dat kan ik je verzekeren. (lacht)

“De band met mijn zus heeft de voorbije jaren aan intensiteit gewonnen. In 2021 kreeg Veerle een herseninfarct. Toen ik het hoorde, stopte mijn wereld even met draaien. Ik was zó ongelooflijk bang om haar te verliezen, en elke dag stuurde ik haar meerdere berichten, foto’s of voice memo’s. Allemaal in een poging om toch maar een connectie met haar te maken. Lang kon ze op die berichten niet antwoorden. Zodra typen weer een beetje lukte, hebben we een tijd via emoji’s met elkaar gecommuniceerd. Maar op een bepaald moment heeft haar revalidatie aan snelheid gewonnen. Dat toont toch maar aan dat je ook enorm uit het noodlot kan terugveren.

“Veerle heeft meer dan twintig jaar in het lager en bijzonder onderwijs lesgegeven. Een betere leerkracht kun je je niet inbeelden. Haar huiswerk stemde ze bijvoorbeeld vaak op de individuele noden van kinderen af, en ze ging altijd al op een psychologisch onderbouwde manier met de emoties van kinderen om. Ze ziet hen niet als kleine wezentjes die je moet straffen of belonen, maar als jonge mensen die een gelijkwaardige aanpak verdienen. Zo gaat ze ook met haar eigen kinderen om: het is echte gentle parenting, overgoten met een dikke liefdessaus. Zodra ik zelf kinderen kreeg, ben ik mijn zus vaak om goede raad gaan vragen. Ik wilde haar aanpak zoveel mogelijk overnemen.

“Mijn zus is vijf jaar ouder dan ik. Dat leeftijdsverschil beïnvloedde onze band vooral toen we jonger waren. Na mijn studies werd ik enkele jaren opgezogen in het theaterwereldje, terwijl Veerle rond diezelfde periode haar eerste kind kreeg. We deden dus allebei ons eigen ding, maar op alle belangrijke momenten in mijn leven was mijn zus er. Toen onze papa, onze held, zes jaar geleden overleed, zijn we nog hechter geworden dan voordien. Ons verdriet en onze rouw hebben we echt samen beleefd. Ook het geloof dat onze vader er op de één of andere manier nog steeds is, spreken we tegen elkaar uit. Onze papa was een enorme vogelliefhebber, en als we nu een ekster rakelings zien overvliegen, of we zien ergens een kloeke duif zitten, dan porren we elkaar soms in de zij: ‘Kijk, daar is hij weer.’

“Veerle en ik komen uit een groot gezin: we hebben ook nog twee broers. Onze ouders waren twee voltijds werkende ergotherapeuten. Vaak werkten ze ’s avonds tot acht uur door, en ondertussen trokken wij ons plan. Overdag gingen we weleens samen naar het park in de buurt om kikkerdril te vangen, en ’s avonds maakten we ons eigen eten klaar. Wij waren toch een beetje een scoutsbeweging op zich. Aan die kindertijd heb ik zoveel warme herinneringen overgehouden. Het waren bij momenten nogal Villa Kakelbont-achtige taferelen bij ons thuis, maar we hebben ons kostelijk geamuseerd.

“Ook in onze studiekeuzes gaven onze ouders ons alle vrijheid. Toen ik de theaterwereld in wilde, hebben ze me nooit ook maar één korrel in de weg gelegd. Ook nu ben ik helemaal niet nerveus als ik weet dat er familie in de zaal zit. Integendeel: dan voel ik me juist extra gesteund, en speel ik met nog meer liefde. Ook op de set stel ik me vaak voor dat de camera iemand is die ik graag zie. Vroeger was die persoon mijn papa, tegenwoordig is het mijn zus. Want zo’n camera komt toch heel dichtbij, hè. Door te bedenken dat het mijn zus is, iemand die dichtbij mag komen, kan ik vrijer acteren.”

Veerle

“Ik word bijna vijftig, en ik ben ongelooflijk blij dat ik binnenkort die symbolische kaap mag ronden. Toen ik in 2021 een herseninfarct kreeg, was het even kantje boord. De rechterkant van mijn lichaam was een tijd volledig verlamd, en ook praten lukte niet meer. Toen ik net weer rechtop leerde zitten, stuurde Hilde meteen een bericht: ‘Ik kom nú af.’ Ze is helemaal van Leuven tot in Oostduinkerke gereden, om daar vanuit de duinen naar het raam van mijn ziekenhuiskamer te zwaaien. Binnenkomen mocht niet, omdat de pandemie toen nog volop woedde, maar dat uitbundige wuiven naar mijn zus, dat was een ongelofelijk ontroerend moment.

“Door dat herseninfarct zijn de rollen tussen mijn zus en mij wat omgedraaid. Voor het eerst was het Hilde die voor mij moest zorgen, terwijl ik in het verleden echt wel de typische grote zus was. Ik was altijd degene die haar op sleeptouw nam. Dat was ook als kind al zo: ik denk dat ik haar haren tot vervelens toe in vlechten gedraaid heb, ik kleedde haar aan en stak haar in bad. Ik heb haar zelfs leren rekenen en schrijven. (lacht) Hilde was een enorm verlegen en angstig kind, echt het tegenovergestelde van hoe ze nu in het leven staat, en in gezelschap stak ze zich soms zelfs wat achter mij weg. Pas toen we naar het middelbaar gingen, en we elk onze eigen paden gingen bewandelen, begon Hilde wat meer uit haar schulp te kruipen.

“Het zal geen toeval geweest zijn dat ze in die periode ook net dictielessen begon te volgen, en haar eerste stapjes in de acteerwereld zette. Ondanks die verlegenheid voelde ze zich op het podium als een vis in het water. Als ik haar op die planken zag staan, blaakte ik van trots. En ook nu probeer ik het werk van mijn zus goed te volgen. Het is zo’n plezier om haar bezig te zien, en telkens herken ik wel een typisch trekje dat haar typeert, zelfs in personages die mijlenver van haar af liggen. Dat maakt sommige scènes niet gemakkelijk om naar te kijken. In haar werk voor de televisie is ze al meermaals neergeschoten of begraven, en zoiets komt dan extra hard binnen. Ik besef op zo’n moment wel dat ik maar naar een film kijk, maar nadien ben ik dan toch extra dankbaar dat mijn zus nog altijd gewoon leeft. (lacht)

“Als Hilde zegt dat ze veel van mijn omgang met kinderen heeft geleerd, doet dat me natuurlijk veel plezier. Ik heb destijds, in de eerste maanden nadat haar tweeling geboren werd, wel wat morele steun gegeven. Maar ik heb me ook nooit willen opdringen. Ik was er als ze me nodig had, maar ik gaf haar ook de ruimte om haar eigen ding te doen. Hilde haar tweeling werd destijds te vroeg geboren. Ik herinner me nog levendig wat voor een overweldigend gevoel van liefde ik ervoer toen ik hen uiteindelijk voor het eerst in het ziekenhuis mocht bezoeken. Toen al wist ik dat die twee kindjes voor eeuwig in mijn hart zaten.

“Naast actrice, is Hilde ook reikimeester en heeft ze een eigen meditatieplatform. Die passie voor meditatie hebben we eigenlijk gelijktijdig ontdekt. Wij zijn er allebei van overtuigd dat er iets is – een soort universele kracht – die ons overstijgt. Uit dat geloof kunnen we allebei veel kracht en troost putten. Ik denk dat we die hang naar spiritualiteit meer ervoeren in de periode nadat onze vader gestorven was, en die dan ook op hetzelfde moment zijn gaan onderzoeken. Het doet deugd om daar met elkaar over te kunnen praten. Zonder dat het te zweverig wordt, trouwens. Wij zitten allebei met onze voeten stevig in de aarde verankerd, hoor.”