“Die regeling bestaat blijkbaar al sinds 1971 en is later (in 2003, red.) aangepast door een klein groepje hoge ambtenaren. Maar ik heb aan geen énkele van die vergaderingen deelgenomen. Ik mag hier doodvallen: ik wist van niks”, aldus De Croo. Hij vroeg naar eigen zeggen in 2019 zelf aan de diensten van de Kamer “of dat hoge bedrag wel klopte”. “Men zei dat die bonus al bestond sinds de jaren 70 en dat iedereen die er recht op had, hem ook kreeg. Waar gaan we naartoe als je de hoge ambtenaren niet meer mag geloven?”

De Croo stortte het bedrag inmiddels terug. “Mijn bankier verklaarde me zot, maar ik was razend. Ik kon die schandaalberichten niet meer zién, ik werd er ziek van. Als ik niet de vader van Alexander was, zou men daar anders over geschreven hebben. Men wil hem treffen via mij”, klinkt het. “Ik ben gekrenkt en gekraakt. Er is in mijn carrière nooit één negatieve zin verschenen over mijn financiële zaken. Nooit! Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, mij altijd ingezet voor de gemeenschap, overal pinten getrakteerd, ik had een goede reputatie. En plots, in de herfst van mijn leven, maken ze van mij een graaier. Dat voelt zeer onrechtvaardig aan. De gedachte die mij het meest pijnigt, is dat de mensen zouden denken dat ik al die pinten met hún geld heb getrakteerd. Dat zou ik verschrikkelijk vinden.”

“Na die vreselijke weken is dit de eerste keer dat ik mijn kant van het verhaal kan uitleggen, ook al zullen veel mensen hun gedacht al gevormd hebben”, aldus De Croo. “Voor hen blijf ik gebrandmerkt, die afdruk krijg ik nooit meer uit mijn lijf. (Emotioneel) Zo uitgemaakt worden is niet gezond voor een 85-jarige. Het heeft veel pijn gedaan, ook fysiek. Ik voel dat ik hierdoor misschien minder lang zal leven. Al besef ik dat veel andere mensen het veel zwaarder hebben dan ik. Zet dat er alsjeblieft bij.”