De winstgevendheid van de bouwbedrijven stond vorig jaar onder druk door hogere prijzen voor bouwmaterialen, ­stijgende loonkosten en duurdere brandstoffen, waardoor ook transport meer kostte. Dat die kosten niet altijd volledig kunnen doorgerekend worden aan de klant, vertaalt zich in historisch hoge faillissementscijfers.

In een nieuwe publicatie van de bouwbarometer meldt de Bouwunie, de federatie van kleine bouw­bedrijven, dat vorig jaar 1.080 Vlaamse bouwbedrijven over de kop gingen. Dat is het hoogste aantal ooit in een jaar tijd. ‘En in de eerste maanden van 2023 ligt het aantal faillissementen nog steeds hoog’, klinkt het. ‘De grootste bron van ongerustheid bij de Vlaamse bouwondernemers is het financieel gezond houden van hun bedrijf. Er is dus nog geen beterschap op dat vlak.’

Bij de driemaandelijkse bevraging – afgenomen in de tweede helft van maart bij een vast panel bouwbedrijven – zei slechts 52 procent vandaag winstgevende prijzen aan te rekenen, 4 procent werkt verlieslatend. De rest werkt break-even. Bovendien ziet een derde van de bevraagde bedrijven het aantal wanbetalers naar eigen zeggen toenemen.

Orderboekjes beter gevuld

Niettemin is het algemene ondernemersvertrouwen binnen de bouwsector ten opzichte van de vorige bevraging iets gestegen. Dat vertrouwen staat nu op 97,2 punten. Drie maanden geleden was dat nog 96,1 punten. Als het cijfer onder 100 ligt, verwacht een meerderheid van de bouwfirma’s dat de marktvooruitzichten verder ­negatief zullen evolueren.

De Bouwunie noemt als mogelijke verklaring voor dat licht gestegen ondernemersvertrouwen de iets beter gevulde orderboekjes van de bouwbedrijven. Ruim een kwart (26 procent) van de ondervraagde bouwbedrijven heeft nog voor minstens een half jaar werk. Het vorige kwartaal was dat nog geen vijfde (18 procent). Het aantal bedrijven dat slechts voor minder dan drie maanden ver opdrachten open heeft staan, is ook iets afgenomen, tot 36 procent. ‘Op de langere termijn lijkt de bouwactiviteit zich te herpakken’, besluit de Bouwunie. ‘Of dat inderdaad het geval zal zijn en we mogen spreken van een normalisatie, is echter nog koffiedikkijken.’