Hoe kwam de zege tot stand?

In een traditionele ‘massaspurt’ op de Muur van Hoei. Michael Woods begon naast Pogacar en Tom Pidcock aan de eerste bochten, maar het was Romain Bardet die als eerste versnelde. Links kwam dan Pogacar die gemakkelijk van alles en iedereen wegreed. Meteen had hij een megavoorsprong, maar naar het einde toe kon Mattias Skjelmose door een vierende Pogacar wat achterstand wegwerken. Het Deense supertalent van Trek-Segafredo werd tweede, de Bask Mikel Landa finishte derde en was daar “superhappy” mee. Knap was ook de zevende plaats van Tiesj Benoot die aan de voet van de slotklim nochtans uit het wiel van Pogacar werd gekwakt, maar desondanks toch nog veel renners kon remonteren.

Pas na de tweede beklimming van de Muur van Hoei (op 37,1 km van het einde) werd het interessant. Daar hadden de twee aanvallers, Sören Kragh Andersen en Georg Zimmermann, nog een voorsprong van een dikke halve minuut. Uit de groep versnelde Samuele Battistella. Twee kilometer verder wipte Louis Vervaeke in zijn wiel. In geen tijd hadden we voorin vier leiders. Het kwartet draaide goed rond, maar het was toch knokken tegen UAE Team Emirates, EF Education-EasyPost en Movistar die de voorwacht van het peloton uitmaakten.

Op dik twintig kilometer van het einde werden Neilson Powless, Andreas Kron en Jesús Herrada zo goed als uitgeschakeld door een val waarbij ook onder meer Jimmy Janssens en José Joaquin Rojas betrokken waren. Op datzelfde moment versnelde Sam Oomen vooraan op de Côte d’Ereffe, maar veel effect had zijn inspanning niet. Voorin verloren we Georg Zimmermann, maar de drie musketiers trokken wel met een voorsprong van een halve minuut over de derde laatste klim van de dag. Vooral Louis Vervaeke maakte voorin indruk. Hij was de motor van de ontsnapping. Ook al bleef UAE Team Emirates jagen en kwam Israel-Premier Tech helpen, op vijftien kilometer van het einde was de voorgift driekwart minuut. Maar dan deed Battistella dom door niet vol mee te werken.

Louis Vervaeke reed op de Côte de Cherave (6,4 km) weg van de rest, maar achter hem versnelden Ulissi en Hirschi in functie van Tadej Pogacar. En toch begon de rechterhand van de afwezige Remco Evenepoel met een voorsprong van achttien seconden aan de laatste twee kilometer. Maar dat is nooit voldoende voor zo’n moeilijke oefening als de Muur van Hoei. Hij haalde nog net de voet van de slotklim.

Wat ging vooraf aan de finale?

Er viel de eerste koershelft bitter weinig te beleven. Met toestemming van de favorieten kreeg een vlucht met acht interessante renners al na acht kilometer in verschillende schuifjes een vrijgeleide. Lawrence Naesen (AG2R-Citroën) en Johan Meens (Bingoal WB) waren de twee Belgen in de vlucht van de dag die verder de Denen Sören Kragh Andersen (Alpecin-Deceuninck) en Jacob Hindsgaul (Uno-X), de Zuid-Afrikaan Daryl Impey (Israel-Premier Tech), de Duitser Georg Zimmerman (Intermarché-Circus-Wanty), de Nederlander Jetse Bol (Burgos-BH) en de Spanjaard Raul Garcia (Kern Pharma) bevatte.

De eerste van de drie beklimmingen van de Muur van Hoei werd Lawrence Naesen noodlottig. De late invaller voor ploegmaat Valentin Retailleau schoot er voorin af.

Nog erger was het voor Groupama-FDJ waar kopman David Gaudu al op 75 kilometer van het einde ziek afstapte. Bovendien ging Valentin Madouas drinkbussen halen. De ploeg van Marc Madiot rijdt sinds de ziekte van Madouas onthoofd door de klassiekers.

Sören Kragh Andersen herleidde de kopgroep op de Côte d’Ereffe (op 57,3 km van de streep) tot drie eenheden. Alleen de Duitser Zimmermann en diens landgenoot Jacob Hindsgaul (Uno-X) konden zijn tempoversnelling aan, maar laatstgenoemde moest vlug de vlag hijsen.

Terwijl vanuit het peloton Pieter Serry (Soudal-Quick-Step) voorop ging rijden, maar meer dan een knipoog naar zijn talrijk aanwezige supportersclub leek dat niet.

De tandem Kragh Andersen-Zimmermann gaf van jetje, maar meer dan 1’15” op veertig kilometer van het einde kregen ze niet. Al moesten de ploegmaten van UAE Team Emirates daarvoor wel diep in de reserves tasten.