Dat lukte deels. Met een negentiende stek plaatste de Looise springveer zich tussen heren van stand als Tom Pidcock en Esteban Chaves. “Meer zat er vandaag echt niet in”, gaf Hermans achteraf ruiterlijk toe. “Zoals ik verwacht had, was ik nog niet helemaal hersteld van ziekte. Dit is een finish waar je echt honderd procent moet zijn, geen 98 zoals vandaag. Ik had echt wel goeie benen hoor. Maar die laatste slijmen in de luchtwegen zaten nog een beetje in de weg. Het extreme diepgaan kwam daardoor iets eerder dan gehoopt. Ik koester echter nog hoop voor zondag. Binnen drie dagen ben ik geëvolueerd van ziek zijn naar koersen. Nu heb ik nog drie dagen opdat die laatste twee procent er nog bijkomen. Dan mag ik hopen op een betere uitslag zondag.”

Pluim voor de ploeg

Hoe beleefde Hermans de slotklim op de Chemin des Chapelles? “Eerst en vooral wil ik een pluim werpen naar mijn ploeg. Nooit eerder werd ik beter naar de voet van de Muur gebracht dan nu. De ploeg, Kragh Andersen in het bijzonder, leverde uitstekend werk om me vooraan af te zetten. Zonder die voorafgaande luchtwegproblemen had ik in een ideale positie gezeten om er iets moois van te maken. Voor het seizoen had ik van de Waalse Pijl een doel gemaakt. Ik hou namelijk van dit soort aankomsten. Door die ziekte moest ik mijn plannen echter bijstellen. Ik ben er nog vol voor gegaan, daar ben ik wel blij om”, zei Quinten, die tussen Herve en Hoei aardig onder indruk was geraakt van Pogacars presence.

“Pogacar rijdt tegenwoordig heel indrukwekkend door het peloton. Je ziet aan alles dat hij overschot heeft. Terwijl iedereen zit te schudden op de fiets, zie je hem overal netjes tussendoor rijden. Alsof het hem allemaal geen moeite kost. Zelf zit er niets anders op dan te blijven knokken. Er zal altijd wel eens één dag komen dat hij zich minder voelt, zeker”, houdt Hermans de moed erin.