Dylan en Loïc, jullie reden ook al enkele Vlaamse klassiekers. Wat is nu het grote verschil tussen de Waalse en de Vlaamse eendagskoersen?

Ben: “In de Vlaamse koersen is de positie voor de helling belangrijker dan de beklimming zelf. Als je een beetje kan wringen en sturen, kan je er makkelijk een prijs rijden. Ik kan niet zo goed wringen. Hier kan je nog gemakkelijker renners passeren in het peloton. In Vlaanderen zijn de wegen daarvoor te smal. Waalse koersen zijn eerlijker. Als je er voorin rijdt, is dat omdat je goede benen hebt. De besten eindigen altijd vooraan.”

Dylan: “Het is voor een Belg veel moeilijker om een prijs te rijden in de Ardennen. Ik was vorig jaar zeventiende in Luik en daarmee eerste Belg. In de Ronde van Vlaanderen zitten zes Belgen bij de eerste twintig in de uitslag.”

Ben: “De Waalse klassiekers hebben een internationaler deelnemersveld. De concurrentie is veel groter. In de Waalse koersen eindigen misschien twee of drie Belgen in de top vijftig.”

Qua media-aandacht is er ook een groot verschil.

Ben: “In de Vlaamse koersen moet je maar een scheet laten en je bent dé man.”

Dylan: “Zij staan in de zon, wij in de schaduw.”

Ben: “Wij gaan in Vlaanderen nooit zoveel publiciteit krijgen als de kasseicoureurs.”

Loïc: “In de Waalse media is dat verschil niet zo groot.”

Dylan: “Na de Brabantse Pijl is er ook geen studio van de tv. Nochtans verdient deze koers even veel aandacht als Dwars door Vlaanderen. Dit parcours is zeker ook WordTour-waardig.”

Ben: “Internationaal krijgen we wel aandacht. Als je top tien rijdt in Luik, is dat echt chique en word je daar in het buitenland over aangesproken. Voor het Vlaamse publiek is dat de logica zelve.”

Loïc: “Als je er in Luik nog bij bent aan de voet van de slothelling naar Ans, heb je een uitstekende koers gereden.”