Er was al op het einde van de eerste helft ontgoocheling. Frustratie zelfs – Lazare begon geniepige tikken uit te delen. Het siert de Unionisten dat zij de nakende uitschakeling maar moeilijk konden verteren: zij hebben oprecht gedacht dat ze deze Europa League konden winnen. En eerlijk: wij durfden die ballon niet doorprikken – dat zou niet respectvol geweest zijn, gezien het parcours van Union. Van promovendus over vicekampioen tot Europese kwartfinalist: chapeau.

Maar nu ook nog eens een Duitse topclub als Leverkusen wippen: dat was te veel gevraagd. Na amper twee minuten stond Union al 0-1 in het krijt. De Union-verdedigers waren weinig doortastend, Moussa Diaby – niet toevallig op de radar van Arsenal en Paris Saint-Germain – glipte erdoor heen, omspeelde Moris en werkte de 0-1 tegen de netten. Met de pauze in aantocht zorgde de linkerflank Bakker na een perfect uitgespeelde counter voor 0-2.

Na de loting leefde het idee dat Leverkusen een hapklare brok zou worden. Per slot van rekening stonden ze in de Bundesliga onder Union Berlin, dat Union SG eerder vlot gewipt had. Maar als u het ons vraagt, is dit Leverkusen een veel betere ploeg.

Op gala-avonden steeg Union tot dusver telkens boven zichzelf uit, maar je kunt niet verwachten dat dat keer op keer gebeurt. Tegen Leverkusen zakten de Brusselaars allerminst door de mand, alleen is ‘gewoon dik oké’ niet goed genoeg tegen een team van dit kaliber. Leverkusen werd in de eerste zestig minuten te zelden in verlegenheid gebracht. Na de 0-1 was er een afgeblokte pegel van Boniface, Machida kopte eens over en na de rust werd de druk niet omgezet in grote kansen.

Op het uur was er andermaal een foutje achterin van Burgess en Moris – defensief was het voor dit niveau deze keer niet voldoende -, waardoor Frimpong de 0-3 maar binnen te duwen had. Dan denk je dat het zéker voorbij is, maar…

In de minuten die volgden lukte invaller Terho de 1-3. Het deed het geloof in een comeback aanwakkeren in het Lott Park – excuseer, het ‘Anderlecht Stadium’. De ruim 17.000 aanwezige fans zetten zich vocaal achter hun helden, het inspireerde Teuma tot een listig balletje op Boniface. De Nigeriaan kon er net niet bij. Vanop de perstribune was goed te zien dat Xabi Alonso er niet gerust in was. Snapten we – hij was erbij toen Liverpool in de Champions League-finale tegen AC Milan terug knokte na een 3-0-achterstand.

Leverkusen wist even niet waar eerst lopen, het was pompen of verzuipen. Bij een heet standje voor doel kon Lynen uithalen, zijn knal strandde op een Duitser. Maar net dan maakte Leverkusen de 1-4. De match op een moeilijk moment doodmaken: het is een kwaliteit.

Wat ons betreft mag Union extreem fier zijn op wat het dit seizoen Europees liet zien. In de Champions League-voorrondes deed het Rangers uit Schotland wankelen – Karel Geraerts heeft nog nachtmerries van die exit -, maar spijt hoeft niet: daarvoor was de Europa League te mooi. In de groepsfase werd Union eerste in een poule met Union Berlin, Braga en Malmö. Het elftal van Geraerts won zijn drie uitwedstrijden, terwijl de trips naar Berlijn en Braga als zeer moeilijk beschouwd werden.

Met de overwintering mocht de campagne al meer dan geslaagd genoemd worden, maar het werd nog een tikje straffer. Weer Union Berlin werd in de achtste finales van het kastje naar de muur gespeeld, tegen Leverkusen was Union twee keer competitief.

De uitblinker in Europa was zonder twijfel Boniface – zes goals. Het is evenwel unfair er slechts één speler uit te pikken. Lynen, Lazare, Teuma, Lapoussin, Nieuwkoop: ze verdienen stuk voor stuk een vermelding. L’Union fait la force. Eendracht maakt macht. Zeker bij Union.

De uitschakeling heeft trouwens ook één voordeeltje: Union kan zich nu ten volle focussen op de titelstrijd. Want neemt u het maar van ons aan: die tweede plek van vorig seizoen is níet verteerd in Sint-Gillis.

Geraerts – ook hij scoort week na week punten - gunde Lazare en Boniface nog een staande ovatie. Het publiek dankte zijn helden voor een historische Europese jaargang. Zoals wij dat nu ook doen: merci, Union. We hebben genoten.

Union: Moris, Kandouss (46’ Terho), Burgess, Machida, Nieuwkoop, Lynen, Teuma (87’ El Azzouzi), Lazare (81’ Puertas), Lapoussin, Vertessen (32’ Adingra), Boniface (81’ Nilsson)

Leverkusen: Hradecky, Tapsoba (59’ Koussounou), Tah, Hincapie, Frimpong (71’ Adli), Andrich, Amiri (59’ Demirbay), Bakker, Diaby (86’ Bellarabi), Wirtz, Hlozek (86’ Azmoun)

Doelpunten: 2’ Diaby (0-1), 38’ Bakker (Hlozek, 0-2), 61’ Frimpong (0-3), 65’ Terho (Lapoussin, 1-3), 79’ Hlozek (1-4)

Gele kaarten: 75’ Teuma

Rode kaarten: geen

Scheidsrechter: Mateu Lahoz

Geraerts: “Ontgoocheling overheerst”

Karel Geraerts “verliest niet graag”, en dus verscheen hij, ondanks de knappe campagne, niet met de glimlach op de persconferentie. “Ik ben heel trots, maar dat is nu moeilijk te zeggen na deze uitschakeling. De ontgoocheling overheerst. We speelden tegen een heel sterke ploeg met heel sterke spelers, maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken: we waren zeker voor de rust niet top. Na de pauze hebben we Leverkusen 35 minuten weggedrukt, daar konden we onvoldoende van profiteren.”

Union heeft na de exit uit Europa nog één doel over: het kampioenschap. Vreest Geraerts dat deze exit zal blijven hangen en op die manier een negatieve impact kan hebben? “Dat is moeilijk in te schatten. We hebben al tikken gehad dit jaar. Wel, de ploeg heeft altijd goed gereageerd. De jongens zijn teleurgesteld, maar we kunnen die knop omdraaien. We hebben de ambitie om vol voor die titel te gaan.”