Ter hoogte van huis Saksen-Coburg en Gotha zijn de meeste kiemen zo verziekt dat er nauwelijks bloemen kunnen groeien

Amper één aflevering ver in het verhaal van Laurent, “een prins op overschot”, hangt al zoveel vuile was aan de draad dat je er haast een warm pleidooi in wil lezen voor de afschaffing van het koningshuis. Dat de meeste monarchieën bevolkt worden door kwestieuze potentaatjes en andere disfunctionele uitwassen is natuurlijk geen nieuws. Ter hoogte van Buckingham Palace bakken ze het minstens even lang bruin, zoals je willens nillens leerde uit de dreinerige biografie van Harry.

Iets meer rock-’n-roll leek prins Laurent altijd uit te stralen, ook in zijn hekel aan het hof. We hebben het wel voor deze clown zonder kroon. Zijn bon mots zijn vaak heerlijk absurd, en zijn baldadige fratsen als eeuwige outsider onder de Coburgers maakten hem eens zo sympathiek voor paupers en stervelingen. Hoe méér het paleis gruwde van zijn grappen en grollen, hoe dichter het volk hem aan de borst drukte. Maar verder lijkt enige argwaan aangewezen bij Monseigneur Woef: blauw bloed dat té vaak prat gaat op een grotere liefde voor dier dan mens, is gebaat bij enig gezond wantrouwen van uw kant.

Ook tijdens deze Laurent-docu danst de kijker voortdurend op een ragfijn koord tussen medeleven en misprijzen. Als kind blijkt hij een onhandelbare driftkop die zijn broer Filip al eens op een vorstelijk blauwe maandag het ziekenhuis instuurde, door hem doelbewust aan te rijden met een peperdure speelgoedwagen. GTA, royal edition. Elders hoor je hoe getrouwen aan het hof al vroeg in de mot kregen dat deze reserveprins goeie kans maakte om op te groeien voor galg en rad. En met alle schandaaltjes of kleine pesterijtjes van de hofhouding in het achterhoofd, zou je hen bijna gelijk geven. Zo’n gouden kooi heeft gelukkig een fraai voordeel op galg en rad.

Toch blijf je niet ongevoelig voor het bodemloze chagrin de vie dat vast wel aan de grondslag ligt van al die uitspattingen. Zijn ouders Albert II en Paola toonden zich meestal emotioneel en fysiek afwezig, door hun eigen sores of ontembare libido. En de adviezen van wijlen Boudewijn, paapse peetvader van het paleis, bleken ook niet altijd zo christelijk. Hoe verder van Laken, hoe beter voor hem. Stages en studies in Amerika houden de belhamel Laurent op veilige afstand, en hij wordt als kind zelfs ondergebracht bij een bevriend gastgezin met een handtastelijke vader. Lafjes ondergeschoffeld door het koningshuis achteraf, maar het wringt ook een beetje wanneer gretige getuigen dat verhaal vandaag oprakelen, éérder dan de betrokken partij.

Niettemin weet de documentaire ook zonder medewerking van Laurent een gedetailleerd, zij het vrij troosteloos, portret op te hangen. Intimi, klasgenoten, leraars, kenners en journalisten worden opgevoerd om aan te geven wat we allemaal langer vreesden: ter hoogte van huis Saksen-Coburg en Gotha zijn de meeste kiemen zo verziekt dat er nauwelijks bloemen kunnen groeien.