Barones, columniste, veelgevraagde gast in duidingsprogramma’s, voormalig journalist. Mia Doornaert heeft vele titels, maar in Viva la feta laat ze die even varen en kiest ze voor ontspanning en openhartige gesprekken met Jani Kazaltzis en Otto-Jan Ham. Ze nemen haar meteen mee naar de zee waar ze een duik nemen.

“Mocht ik rijk zijn, dan is het eerste wat ik zou doen een zeiljacht kopen en de Middellandse Zee rondvaren”, vertelt ze. Maar zes maanden op een boot leven, wat zouden Bart Schols en Terzake dan doen, vraagt Ham zich af. Ze moet even lachen. “Ik denk dat Terzake heel goed zal overleven zonder mij. Maar ik vind het leuk om te doen, omdat ik veel positieve feedback krijg.”

Al ligt Doornaert geregeld onder vuur, omdat ze geen blad voor de mond neemt. Op Twitter bijvoorbeeld. “Pas als iemand die ik apprecieer me erop wijst, zal ik zeggen: Misschien ben ik wat fel geweest of heb ik niet genoeg nagedacht. Als ze op Twitter zeggen: Mia heeft weer getoond hoe rechts ze is, of weet ik wat… Dat trek ik mij niet aan. Ik bekijk dat niet.”

Kazaltzis heeft bewondering voor Doornaert, die op haar 76ste nog steeds fit is. “Ik neem hout vast. Blijkbaar heb ik goede genen. Met 76 ga je richting de tachtig, maar zo voel ik me helemaal niet.” Waarop hij opmerkt dat ze er ook niet zo uitziet. “Ik heb een broer die plastisch chirurg is”, vertelt ze openhartig. “Die zei wel een paar dingen. Als ik die zou doen, dat maakt een groot verschil.” Eerst aarzelt ze nog om te zeggen wat ze heeft aangepakt. Maar als Kazaltzis zelf openhartig is, praat ze er ook open over. “Ik heb mijn ogen laten doen. En hier zo een liftje (ze zet haar handen tegen haar slapen), op een manier dat niemand het heeft gemerkt. Ik ben niet geobsedeerd door mijn uiterlijk, of mijn leeftijd. Is dit ijdelheid? Nee, ik denk dat het gewoon menselijk is.”

Leven gaat verder

Doornaert gaat ook dieper in op het feit dat ze kinderloos is. “Als ik geen kinderen heb, dan is dat omdat ik nooit een moederinstinct heb gehad. Het is zoals ik ben. Zoals het mij uitkomt. En dat heeft me tot nog toe een leven met meer mooie dan slechte momenten bezorgd.”

Een van die slechte momenten is de dood van haar man Rik Van Moll in 2005. “Ik mis de man die gestorven is. Dat is het speciale: als we samen een glas dronken, dan hoefden we niet te praten. We keken naar elkaar en wisten dat het fantastisch was om daar te zitten. Ik mis dat, maar het is hoe het is. Ik ben niet iemand die denkt: Nu ga ik op zoek naar iemand. Ofwel gebeurt het, ofwel niet. Ik denk niet dat het op deze leeftijd nog zal gebeuren.”

Of ze nog iemand toelaat, wil Kazaltzis weten. “Als het iemand is van wie ik denk: Fantastisch, hier heb ik weer een zielsgenoot gevonden. Dan denk ik dat het vanzelf gaat. Maar het hele plaatje moet voor mij kloppen. De romantiek, de fysieke aantrekkingskracht moet er toch ook zijn. Maar ik leef ermee dat het wellicht niet meer zal gebeuren. Het leven gaat verder. Dat verdriet verdwijnt niet, maar het slijt. Je leert vreugde scheppen in andere dingen. En bovendien: alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaam zijn.”

‘Viva la feta’, Play4, 21 uur