Redgy raakte verlamd na val op werk, maar wacht al 8 jaar op geld van verzekering: "Financiële dreun bovenop fysieke letsels"

Op 4 oktober 2015 neemt het leven van Redgy in een fractie van een seconde een dramatische wending. Hij is die avond aan de slag als kapper van kapperszaak De Cliént. De zaak heeft een stand op het disco-event Studio 54 in het Antwerpse Sportpaleis, waar feestgangers zich gratis kunnen laten kappen.

Wat er precies gebeurde, is nog steeds niet duidelijk voor Redgy, maar plots ligt hij op de grond. "Ik ben opeens gevallen. Ik weet nog steeds niet waardoor", vertelt hij in "Pano". "Maar ik herinner me de paniek toen ik er niet in slaagde om mijn armen en benen te bewegen."

Zijn man Sam wordt erbij geroepen. "Redgy zat helemaal onder het bloed. Mijn hart stond stil toen ik hem daar zag liggen", vertelt Sam. Redgy wordt in allerijl overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, waar een harde diagnose volgt: hij heeft zijn nek gebroken, is bijna volledig verlamd en moet onmiddellijk onder het mes. Ondanks een geslaagde spoedoperatie blijft hij met zware letsels achter.

Na een lange revalidatie wordt duidelijk wat de gevolgen zijn. "Mijn rechtervoet is blijvend verlamd en in de linkerkant van mijn lichaam heb ik nauwelijks gevoel. Koud en warm kan ik niet meer voelen. Maar er zijn ook opstoten van helse zenuwpijnen. Sommige dagen zou ik uit het raam springen van de pijn."

"De impact is enorm. Je leven staat gewoon stil. We hebben een leven voor en een heel ander leven na mijn ongeval", zegt Redgy nu. Hij is gevallen terwijl hij aan het werk was en de verzekering aanvaardt het incident dan ook initieel als een arbeidsongeval. Maar enkele weken na het ongeval komt er iemand van de verzekering langs in het revalidatiecentrum.

Redgy had onmiddellijk een onbehaaglijk gevoel bij dat gesprek, vertelt hij. "Ik had zoiets van: ‘Oei, dat komt hier niet goed.’" De man vertelt Redgy dat hij langskomt om te luisteren naar zijn verhaal. Hij sluit zijn bezoek af met de geruststelling dat Redgy zich geen zorgen moet maken. Maar dat blijkt niet te kloppen. Redgy en zijn man Sam zijn in shock wanneer ze wat later in een brief vernemen dat het arbeidsongeval wordt afgekeurd door de verzekering.  

Bij aankomst in het ziekenhuis had Redgy aan de arts verteld dat hij gevallen was tussen dansende mensen. Maar in het medisch dossier staat genoteerd dat Redgy zelf aan het dansen was. Dit is voor de verzekering voldoende om de erkenning van het arbeidsongeval van tafel te vegen. En alsof dit nog niet genoeg is, weigert ook de hospitalisatieverzekering plots om tussen te komen.

Redgy heeft op de bewuste avond alcohol gedronken. "Ik weet nog dat mijn bazin tegen de ochtend tegen mij zei: ‘Zeg Redgy, drink ook eens iets.’ Ik heb dan een vodka Red Bull gedronken. Voor de rest niks. Ik was totaal niet dronken." Redgy had bij aankomst in het ziekenhuis zelf verzocht om zijn bloed te controleren, omdat hij het vreemd vond dat hij plots gevallen was. Hij wou er zeker van zijn dat er niemand iets in zijn drankje had  gedaan.

Na controle bleek dat er niks speciaal in zijn bloed zat, maar er werd wel de aanwezigheid van alcohol vastgesteld. Voor de hospitalisatieverzekering geldt nultolerantie inzake alcohol. Ze weigeren categoriek om nog tussen te komen in de medische kosten.

Het ongeval draait uit op een catastrofe. Zowel fysiek, mentaal als financieel is het een mokerslag. "Een paar jaar voor mijn ongeval waren we gehuwd en we hadden ook net een appartement gekocht. Al onze centen zaten daarin." Redgy is gedwongen om ondanks zijn fysieke beperkingen na zijn revalidatie opnieuw halftijds als kapper aan de slag te gaan, zo goed en zo kwaad als het kan. Tot zijn lichaam beslist dat het genoeg is geweest.

"Ik viel voortdurend, omdat mijn been bleef haperen. Ik was fysiek compleet op, maar ik moest verder doen, om rond te komen", vertelt Redgy. Zijn genezing stokt, zijn letsels verergeren, tot hij in een rolstoel belandt. Het gaat van kwaad naar erger. "Niet alleen de lichamelijke letsels maken het zwaar, maar ook de dreunen die je erbij krijgt, zoals die van de verzekering. In het revalidatiecentrum zijn er mensen die zelfmoord hebben gepleegd door zaken die gebeuren bovenop de lichamelijke mankementen."

Redgy bindt een juridische strijd aan met zijn verzekering. Hij wil dat zijn arbeidsongeval erkend wordt. Dat lukt hem uiteindelijk ook, maar niet zonder moeite. In eerste aanleg verliest hij de rechtszaak, en op de uiteindelijk positieve beslissing van het Arbeidshof moet hij vier jaar wachten. Vier jaar van uitputtende onzekerheid.

En ook dan is er nog geen licht aan het einde van de tunnel. Want dan begint opnieuw een procedureslag, die van de medische expertise. Die duurt opnieuw vier jaar, en is nu, acht jaar na zijn ongeval nog steeds niet afgerond. Redgy zal zeker negen jaar moeten wachten vooraleer hij een vergoeding ontvangt van de verzekering. 

William Stoop, de advocaat van Redgy, leeft met hem mee en stelt zich vragen bij de duur van de procedure. "Ik vind het verschrikkelijk voor meneer Desmit dat het allemaal zo lang duurt. Verzekeringsmaatschappijen moeten beseffen dat ze slachtoffers zoals hij, met een percentage arbeidsongeschiktheid van 60 procent of meer en bijgevolg niet meer in staat om te werken, opzadelen met grote financiële problemen."

Advocaat Jan Van Peteghem staat al bijna veertig jaar slachtoffers bij en ziet in het lang laten aanslepen van de procedures een bewuste strategie van de verzekering. "Als het een dossier is met zware gevolgen, dan zal men het inderdaad graag lang laten duren. Je wordt aan het lijntje gehouden en op de duur geef je op. Delay, deny, until they die (stel uit, ontken, tot ze doodgaan, red.). Dat is simpel."

Van Peteghem pleit voor bijstand van een advocaat meteen bij de start van het dossier, zodat een slachtoffer van bij de aanvang beter gewapend is voor de strijd. Maar de rechtsbijstandsverzekeringen weigeren dit. "Rechtsbijstandsverzekeringen zijn natuurlijk ook verzekeringen en ze dienen de belangen van de verzekeringssector", zegt Jan Van Peteghem.

Alexander De Becker, professor Arbeidsrecht aan de UGent, is een voorstander van de Nederlandse aanpak, waarbij de afhandeling van een arbeidsongeval gebeurt door iemand die door de overheid is aangesteld. Daardoor zijn er veel minder discussies. "Een procedure in Nederland duurt zes maanden tot een jaar, terwijl een procedure bij ons gemiddeld vijf jaar duurt. Dat is een gigantisch verschil", zegt hij.

Redgy hekelt niet alleen de jarenlange strijd die je als patiënt moet leveren, maar ook de onaangename manier waarop slachtoffers worden behandeld door expertiseartsen.

"De arts van de verzekering sprak tijdens het onderzoek niet eens tegen mij. Mijn raadsgeneesheer zat er ook bij, maar ik moest na het onderzoek buitengaan, en ze spraken onder elkaar. Al mijn letsels werden ook voortdurend in twijfel getrokken. De laatste keer dat we samenzaten, zei de verzekeringsarts: ‘Ja, wie zegt dat meneer Desmit nog geen letsels had op voorhand, waardoor hij nu de klachten heeft die hij heeft?’"

Pijnlijk was dat toevallig net diezelfde verzekeringsarts Redgy - in het kader van een ander dossier - een jaar eerder had onderzocht. Er was een gewapende overval gebeurd in de kapperszaak. Die arts had Redgy op dat moment honderd procent gezond verklaard. De arts bleek dus zijn eigen dossiers niet goed te kennen.

"Voor mij kwam het natuurlijk wel goed uit dat ik zijn eigen verslag van een jaar eerder voor zijn neus kon leggen, waardoor ik kon weerleggen dat ik voordien al letsels had. Maar het zegt iets over de mentaliteit van die artsen."

Advocaat Jan Van Peteghem herkent wat Redgy vertelt. Hij klaagt de vaak ongepaste houding van artsen tijdens zo’n medische expertises aan: "De motor van de wantoestanden, dat is die hoogmoed, die hypocrisie, die vernedering. Maar de olie van die motor, dat is geld, hé."

Het is niet zo’n toeval dat Redgy twee keer na elkaar met dezelfde verzekeringsarts te maken kreeg. Het gaat immers om een relatief kleine groep van artsen die dit soort werk doen, die elkaar vaak in dossiers tegenkomen. Bovendien is het zo dat ze van petje kunnen veranderen: in het ene dossier treden ze op voor de verzekering, in een ander dossier voor justitie en dan weer voor een patiënt. Dit gegeven wordt als problematisch ervaren als het op neutraliteit aankomt.

Met het oog op nog goedbetaalde opdrachten gaan expertiseartsen niet te veel in tegen de belangen van de verzekering, ook als ze voor een patiënt of voor justitie optreden, stelt Peter Hallet, revalidatiearts van Ziekenhuis Oost-Limburg vast. "Er is een uitdrukking die zegt: don’t bite the hand that feeds you. Ik denk dat het hier wel van toepassing is." 

Hein Lannoy, CEO van Assuralia, erkent dat er ruimte is voor verbetering. "We zijn met de medisch experten rond de tafel gaan zitten om een gedragscode af te spreken. Expertiseartsen moeten ervoor zorgen dat slachtoffers duidelijker worden geïnformeerd en dat er op een menselijkere manier met hen wordt gecommuniceerd."

Redgy stelt zich grote vragen bij de manier waarop hij de afgelopen jaren behandeld werd door de verzekering. "Af en toe denk ik dat daar geen mensen achter zitten, maar machines. Het lijken mij gewoon gevoelloze mensen, die er niet bij stilstaan welke hoop miserie dat zo één beslissing met zich kan meebrengen." Redgy wordt er soms moedeloos van, maar toch heeft hij hoop dat in 2024 de verzekeringsperikelen eindelijk van de baan zullen zijn.